1000 Volt voor Juncker

De nieuwe pro-EU-jongerenpartij heeft een hoog Verhofstadtiaans zeepbelgehalte.

ColumnJohan Sanctorum31/7/2018Leestijd 3 minuten

foto © Reporters

Hippe millennials die de EU nieuwe glans willen geven: in wezen een verhaal van oude wijn in nieuwe zakken…

Aangeboden door de abonnees van Doorbraak

Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.

Ik neem ook een abonnement

In Brussel werd zopas de Belgische tak van Volt gelanceerd, een partij die zich ‘paneuropees’ noemt en jongeren opnieuw probeert warm te maken voor het EU-project waarvan zoals geweten het draagvlak zienderogen inkrimpt. Volt België wil reeds de komende gemeenteraadsverkiezingen in een paar Brusselse gemeenten opkomen. Stichter/bezieler is de Italiaanse consultant Andrea Venzon (26), die vanuit Milaan ook een kantoor in Londen wilde openen, maar tot zijn verbijstering de Britten voor de brexit zag stemmen. Oeps.

‘Erasmusgeneratie’

Tijd voor nieuwe zakelijkheid dus. Pragmatisch, rationeel, innovatief,… dat zijn de kernwoorden van de Volt-missie. Klinkt altijd goed, ik wil er wel in geloven, nieuwe geluiden altijd welkom, maar eerlijk: Volt is vooral een club van jonge entrepreneurs, managers en hoger opgeleiden die zichzelf als ‘de Erasmusgeneratie’ in de markt zetten. Dat zijn dus de studenten die via het EU-uitwisselingsproject hun studies voor een deel in het buitenland mochten doen. Het hoog toeristisch gehalte heeft dat programma best wel populair gemaakt onder studerende jongeren. Toch behoort ook dit propagandaproject, waar de EU miljarden tegen aan gooit, tot de bubbel waarin de Euro-elite leeft, die steeds maar weer lyrisch wordt over het idee van open grenzen, en die wegkijkt van problemen als islamisering, cultuurinflatie en de massa-immigratie.

De aanleiding voor Venzon om het project op te starten, namelijk de brexit, geeft het al aan: Volt wil vooral een grote ééngemaakte Europese markt bewaren, door technocraten uitgebaat, maar cultuur interesseert hen niet. Want cultuur betekent identiteit en identiteit staat voor grenzen en autonomie. Het Catalaanse verhaal zal hen dan ook maar weinig begeesteren, al is het Catalaanse autonomisme helemaal niet anti-EU. Doch alleen al het feit dat een volk de grenzen wil hertekenen en zich als regio wil losmaken van de centrale eenheidsstaat en EU-lidstaat Spanje, is voor hen een obstakel in de weg naar de globalisering.

Volt wil dan ook geen ‘ander Europa’, maar een reformatie/bijschaving van het EU-concept à la Verhofstadt, inclusief een Europese krijgsmacht en Europees geïnde belastingen. Voor de rest willen de Erasmussen vooral dat het gesmeerd loopt omdat ze dan zaken kunnen doen: ‘business as usual’ blijft het motto.

Democratie, maar ook niet teveel

De Beethoventrompet wordt dus bovengehaald (‘Alle Menschen werden Brüder’). Daarom ook zijn deze jongens en meisjes tegen elke vorm van populisme en nationalisme, en zien ze Le Pen en Wilders als vleesgeworden Satans, waarbij ze niet schijnen te beseffen dat rechts in Europa zijn stemmen haalt bij mensen die vooral de nadelen van de globalisering en de multiculturele droom ondervinden: het gevoel van vervreemding, niet meer thuis te zijn in eigen land, Oost-Europeanen die onze jobs komen inpikken aan dumpingtarieven, de onveiligheid in groot- en kleinstedelijke achterstandswijken waar de de hippe millennials van Volt waarschijnlijk nooit een voet zetten, laat staan dat ze er zouden wonen.

Volt noemt zich noch links noch rechts maar progressistisch. Ik gok op links-liberaal, een mengsel van Verhofstadtiaans zeepbellen blazen en een sociaal sausje er bovenop. Hoe kijken ze tegen het fameuze democratische deficit van Europa aan? ‘Meer inspraak van de burger (citizens empowerment) willen wij’, peroreert Andrea Venzon. Maar referenda, zoals deze waar de Nederlandse en Franse kiezers de Europese grondwet wegstemden, zien ze niet zitten: het moet een getrapte democratie blijven, waarbij de macht netjes bovenaan blijft en de burger geïnformeerd/geïndoctrineerd wordt. Ruikt dit naar de aloude pococratie in een nieuw kleedje? Ja, beslist. De burger mag zijn zeg hebben maar ook weer niet teveel, de economische en politieke elites moeten het volk behoeden voor foute meningen en vooral de verkeerde leiders.

Dit in wezen toch weer conservatief idee wordt gepimpt met veel jeunistische peptalk. Volt etaleert zodanig het optimisme als moral duty dat het ietwat ridicuul wordt. Naar mijn gevoel is dit project voor een flink stuk te herleiden tot de sollicitatie van een jonge academische elite bij de bestaande EU-bureaucratie, de strompelende Junckers en de leuterende Macrons die laveren tussen arrogantie en wanhoop omdat de burger afhaakt. Een aflossing van de wacht dus. Hun kansen zitten goed, best mogelijk dat ze een voorkeursbehandeling krijgen als “enige echte Europese partij”.

Volt wil een stroomstoot van elektrische energie aan Europa geven, zo leggen Venzon en kompanen de partijnaam uit. Zoals alle metaforen leidt dat tot nevenbedenkingen. Een stervende wek je niet tot leven met een portie stroomstoten — dat bestaat alleen in Frankensteinfilms. Hooguit levert het wat stuiptrekkingen op. Misschien dan toch beter dit Europa terminaal verklaren en de stekker uittrekken?

Tags
Europese Unie Volt Column

Personen
Andrea Venzon

Johan Sanctorum

Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.

Meer van Johan Sanctorum