2024 wordt de N-VA tegen de PS

De modale kiezer gaat er allicht van uit dat politieke partijen in hun standpunten gedreven worden door een strakke ideologie. Groen: ecologisme. Vooruit, PVDA en PS: socialisme. CD&V: personalisme. Niets is minder waar.

Het stemgedrag van de modale burger heeft weinig te maken met de onderliggende maatschappelijke concepten die de verschillende politieke partijen in hun vaandel voeren: ’s mensen handelen wordt in de eerste plaats ingegeven door het eigenbelang, wat dan ook de nakende verkiezingsresultaten zal tekenen (“zit er in de standpunten van partij x iets waarmee ik mijn voordeel kan doen?”).

Vlaams geld

Dat geldt ook voor politieke partijen, a fortiori voor een machtspartij als Parti Socialiste (PS). Wie hun dagelijkse reilen en zeilen volgt, heeft al snel door dat hun standpunten maar weinig te maken hebben met de theoretische fundamenten van het marxisme-leninisme. In feite ventileert het partijprogramma van de Franstalige socialisten slechts één fundamenteel interessepunt: het geld van de Vlamingen. Bart De Wever, je moet het hem geven, heeft dit goed door: in een gesprek met de krant De Tijd (13 januari) zei hij onomwonden: ‘De kiezer ziet in PS-voorzitter Paul Magnette een rechtstreekse aanval op zijn portemonnee. Dit is voor mij de inzet van de verkiezingen.’ Wat verder vraagt hij zich af: ‘Gaan we dit laten gebeuren of niet’?

Helaas is het niet de Vlaamse kiezer alleen die dit in de hand heeft. Magnette rijdt vooral voor rekening van zijn eigen kiespubliek — je kan het hem moeilijk kwalijk nemen. En hoewel niet alle Franstaligen het socialisme koesteren, beseft Magnette maar al te goed dat de PS de belangrijkste voorvechter is van de voortdurende transfers van noord naar zuid.  En dus stemt elke Waal die een beetje kan rekenen op de PS, of op een nóg meer unitaire, nóg linksere partij.

Premier Magnette

In een langgerekt interview met de krant De Standaard schuift Paul Magnette werk als groot verkiezingsthema naar voren. ‘In heel Europa zie je dat extreemrechts probeert om migratie op de agenda te zetten, om af te leiden van de echte inzet: werk en deftige lonen.’ Overigens heeft de PS-voorzitter het verkeerd voor: het zijn niet bij uitstek de rechtse partijen op ons continent die de migratieproblematiek op de tafel leggen: het is de kiezer zelf die de migratiegolven het belangrijkste politieke aandachtspunt blijkt te vinden. Maar goed.

Toekomstige coalitiepartners weten alvast waar de voorzitter van de PS op aanstuurt: hijzelf aan het roer van de komende federale regering en Pierre-Yves Dermagne, die als minister bevoegd voor werk de syndicale belangen vooralsnog trouw gediend heeft, als opvolger van zichzelf op die post. Gedaan dan met het debat over een modernisering van de arbeidsreglementering, waarvoor talrijke internationale instanties al zolang pleiten. En werkgevers en preventie-adviseurs die op een pertinenter reglementair kader hopen inzake veiligheid en gezondheid op het werk, zullen dan ook op hun honger blijven: nochtans is dit een belangrijke parameter om mensen aan de arbeid te krijgen en te houden.

De luie Waal

Verder blijft Magnette de strijd aanbinden tegen het stereotype van ‘de luie Waal’. Hij beseft maar al te goed dat werk de oorsprong vormt van het socialisme. ‘Ik ga niet mee met de oude linkse ideeën dat we ons moeten “bevrijden” van het werk en liefst zo weinig mogelijk moeten werken’. Klinkt allemaal mooi, maar hijzelf en zijn partij zijn de eersten om zich te verzetten tegen een beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkering, waardoor hij de werkloze burger de noodzakelijke aandrang ontneemt om alsnog aan de slag te gaan. Hij beseft natuurlijk dat de werkloosheidsuitkeringen een ruime bijdrage leveren aan de uitgaande transfers van Vlaanderen.

De voorzitter van de N-VA heeft dus overschot van gelijk wanneer hij zegt dat het discours van de PS ‘hallucinant’ is. Dat herhaalde hij nog eens bij de nieuwjaarsreceptie van zijn partij in Mechelen. Voor hem is de inzet van de komende verkiezingen duidelijk: ‘Alleen een sterke N-VA kan de rooftocht van de PS tegenhouden’. Ik denk dat die analyse klopt. Tussen de ruggengraatloze Open Vld en het radicale Vlaams Belang, vindt enkel de N-VA het ‘moedige midden’. Clowns to the left of me, jokers to the right…

Het werd al eerder geduid op deze website: ‘Socialism stops when it runs out of other people’s money’. Het socialistische paradijs van Di Rupo en Magnette ten zuiden van onze taalgrens is ten dode opgeschreven als de Vlamingen ophouden met subsidiëren. Maar dat laatste kan alleen maar mits een grondige staatshervorming.

En natuurlijk vind je daarvoor de PS op je weg: zij beseffen maar al te best hoezeer hun macht afhankelijk is van een massale en blijvende instroom van Vlaams geld. Maar daar bevindt zich dus ook hun zwakke plek tijdens een nieuwe onderhandelingsronde. Een zwakke plek die de N-VA genadeloos moet uitbuiten.