Abortus is persoonlijk

Geachte heer El Hammouchi,

Er werd mij vriendelijk doch met aandrang verzocht om u te antwoorden op uw artikel. Ik aarzelde omwille van het onderwerp. Ik heb zelf geen kinderen, heb nooit de keuze voor abortus moeten overwegen – en wil dat liefst zo houden – en vooral … wie ben ik? De meelezer die nu denkt ‘Lieve wie?’, zap gerust naar een ander Doorbraak-artikel.

Gefeliciteerd, meneer El Hammouchi, voor het neerschrijven van uw mening over abortus. Ik weet graag wat mensen in onze samenleving denken en ik schrijf ook graag wat ik denk. Ooit mailde ik een vriendin: ‘Zelfcensuur redt onze vriendschap niet, integendeel.’ Zo redt censuur onze maatschappij niet, censuur maakt een maatschappij kapot. Kijk maar naar Spanje met haar muilkorfwet.

Laat ik u antwoorden door te beschrijven hoe mensen abortus in de praktijk be-leven. Ja, het werkwoord ‘leven’ is krachtig, ook in de dood.

Abortus onder bepaalde voorwaarden is hier niet het moreel equivalent van moord

Hier heeft het parlement abortus onder bepaalde voorwaarden niet meer strafbaar gesteld, iets waar ik mij kan in vinden. U mag daar anders over denken want elke mens heeft het recht om zijn eigen leven moeilijker te maken dan het al is. Koning Boudewijn was zo iemand en werd in 1990 prompt drie dagen in de onmogelijkheid verklaard om te regeren. Andersdenkenden vind ik best boeiend zolang ze maar niet doen alsof ze daardoor een betere mens zijn.

U stelt vooral die wet in vraag met ‘Natuurlijk is een foetus “maar” een hoop cellen, maar zijn wij dat allemaal niet? (…) Dat het geen pijn kan voelen, is irrelevant. (…) Bovendien, definiëren bewustzijn en neurale activiteit het mens-zijn?’ Velen met mij hebben geen behoefte aan een heropening van dat debat, u zal dat wel accepteren. Als de koning dat kon, dan kan u dat ook.

Ik ga mij niet vermoeien om uw voorbeeld over de wereldbeker voetbal te begrijpen want voetbal, dat is te ver van mijn bed. Laat mij u wat vertellen over abortus in de praktijk.

De wens om een kind niet te hebben

Dat is het uitgangspunt bij abortus, meneer El Hammouchi. Het is een voortdurende wens die van korte of lange duur kan zijn. Voor sommigen – zowel laag- als hoogopgeleiden – komt de conceptie ongelegen in een bepaalde periode van hun leven. Anderen willen nooit kinderen. Hun redenen zijn persoonlijk en gaan mij niet aan. Er is geen plicht om kinderen te hebben en dus is hun wens om er géén te hebben legitiem, zelfs al is die tijdelijk.

Bij het voortdurend in stand houden van zo’n wens ‘om niet te hebben’ kan de anticonceptie falen. Op de website seksualiteit.be staat bij ‘Hoe betrouwbaar is de pil?: Als je ze zorgvuldig en correct gebruikt is de pil een betrouwbaar anticonceptiemiddel. In de praktijk blijkt dat ongeveer 9 op 100 vrouwen per jaar zwanger worden terwijl ze de pil gebruiken.’ Tel daar nog eens bij dat de mens geen louter rationeel wezen is en wel eens stommiteiten doet en je hebt prijs.

Ik weet dat u deze volheid van de mens ontkent want u stelde in een eerder artikel: ‘Kan men het met recht vrijheid noemen, beheerst te worden door verlangens en lusten waarvoor men nooit gekozen heeft?’ Kiezen? Verlangens en lusten zijn inherent aan de mens. Dankzij die lusten bestaat u, meneer El Hammouchi! Seks, wat een heerlijke explosie aan sensaties en gevoelens.

Seks

Sorry dat ik er tegen u over begin. Maar met een onderwerp als abortus kan ik niet anders en ik wil ook graag uw opinie begrijpen.

Bij Friedl’ Lesage in Touché zei u dat seksualiteit niet aan u is besteed en legt u uit waarom seks taboe moet blijven: ‘Omdat één van de ideeën is dat we het gezin alleen maar afdoende kunnen versterken en een goeie basis kunnen geven als we alle vormen van seksualiteit en ook het praten erover beperken tot dat heiligdom van de familie, van het huishouden. Mijn opvatting is dat vooral de meeste mannen eigenlijk helemaal geen behoefte hebben om te trouwen en dus dat de maatschappij bepaalde maatregelen moet nemen om ervoor te zorgen dat ze toch gedwongen zijn om zich te vestigen en aan te sluiten bij iemand voor het leven.’ Gevoelens komen er precies niet aan te pas, de behoeften van de man wel en hem dwingen om samen te blijven ook. Klinkt nogal steriel.

Ook liefde is niet aan u besteed: ‘Ik denk niet dat liefde bestaat. Ik heb nooit een wetenschappelijk of filosofisch gegronde reden gehoord waarom we onze ontologie zouden moeten uitbreiden met een extra entiteit of een extra fenomeen dat liefde heet. Het is niet iets dat noodzakelijk is.’ Seks zonder liefde bestaat, leven zonder liefde bestaat, al zijn ze zonder liefde bijzonder banaal.

Een kind krijgen is geen mensenrecht

Dit seks-intermezzo terzijde … abortus behoeft geen hoera-sfeertje in de zin van ‘wat gaan we vandaag eens voor spannends doen?’

Heeft u ooit al eens een zitting van een jeugdrechter bijgewoond, meneer El Hammouchi? Daar verschijnen niet alleen minderjarigen maar ook hun ouders. Nu heb je in dit leven voor zowat alles een diploma nodig maar niet om ouder te worden. Zo is daar de moeder wiens vier kinderen vlak na de geboorte telkens door de jeugdrechter werden geplaatst, duidelijk opnieuw zwanger van een vijfde met de melding: ‘Ik zal zwanger blijven worden tot ik van u eens een kind mag houden.’ Nou moe. Nou va.

Een kind krijgen is geen mensenrecht. Een maatschappij moet niet in álle (!) omstandigheden kunnen regelen dat je een kind krijgt, vind ik. Maar dat is voer voor een ander artikel. Over de geredde embryo’s in Spanje bijvoorbeeld waar, naar verluidt, heerlijke kinderen uit ontspruiten in Belgische baarmoeders. Dat mag in Spanje dan weer wel.

Abortus soms in het belang van het kind

Waarom praat u niet eens met vroedvrouwen, meneer El Hammouchi? Het zijn de natale professionals bij uitstek en dus onverdacht. Die brengen evenwel niet alleen feestberichten …

Die fluisteren soms over schrijnende leefomstandigheden – ook qua ouderbekwaamheid – waarin het zoveelste kindje zal worden geboren. U schrijft dat ‘mensen die tegen abortus zijn zich bekommeren om het kind’. Zou het niet kunnen dat jeugdrechters die aan zo’n koppel een abortus adviseren, dit juist doen in het belang van het kind? Het niet-leven van het kind is hier wellicht meer waard dan het gemak van de moeder, om u te parafraseren. De moeder en de vader kunnen dan aan hun rouwproces beginnen om het trauma dat abortus is, te verwerken en dat is allesbehalve een makkie.

U vraagt koppig of ‘het dan zelfs teveel gevraagd is om het [kind] alleen al ter wereld te brengen?’ Ik zal niet uitweiden over de deugden van pleegzorg en adoptie omdat in die gevallen zo’n kindje al geboren is. Ik ken zo iemand die goed terechtgekomen is en die stelde daar nuchter over vast: ‘Van de dertien kinderen heb ik het meest geluk gehad, vooral omdat ik in een pleeggezin zat aan de andere kant van het land, ver genoeg van mijn moeder.’

Demografie en de religieuze conservatieven

Bàm. Dat is het geluid van mijn manipulatiedetector.

Lees ik dat goed? U adviseert blanke autochtonen om tegen abortus te zijn om zo de pensioenen en de sociale zekerheid te redden én het uitsterven van het blanke ras te verhinderen en stelt daar fijntjes tegenover: ‘Immers, religieuze conservatieven met een zwart-Afrikaanse of muzulmaanse achtergrond zijn zeer vruchtbaar en kennen beperkte abortus.’ Manipulatie getuigt van een gebrek aan argumenten, meneer El Hammouchi, wist u dat? Ik krijg daar binnenpretjes van.

De blanken hebben u gehoord. Maar u bent precies wel blind voor wat er gebeurt, zelfs in uw eigen gemeenschap …

In het land van herkomst zijn voor Afrikanen en moslims hun kinderen hun sociale zekerheid en hun pensioen en dan is vruchtbaarheid schoppentroef. Maar eens die sociale zekerheden worden opgehoest door de werkende mensen van het land van aankomst, is dat soort levensverzekering overbodig. Is het daarom dat vooral conservatieve moslima’s, achter de rug van hun man, aan hun gynaecoloog in België vragen om stiekem een spiraaltje te steken? Die vrouwen zijn niet onnozel, hé. Die gaan geen tien kinderen blijven baren, of ze nu waanzinnig vruchtbaar zijn of niet.

Oh ja, voor ik het vergeet … Ik heb een praktische oplossing voor de aanslag op onze westerse waarden door een groeiende bevolking met islamitische waarden: als we nu de mensen met een enkele nationaliteit gewoon eens dubbel stemrecht geven in België? Ik voel mij precies wat gediscrimineerd door mijn enkele nationaliteit. Hallo Unia? Ja, u spreekt met Lieve Van den Broeck, ik heb een klein vraagje.

Vriendelijke groeten, meneer El Hammouchi!