Als de nood het hoogst is, is een groen orakel nabij.

Sterke Jan is de pedalen van zijn Vlaamse regering kwijt. Hij degradeerde zichzelf tot pispaal en zijn partijgenoten tot schietschijven. Het assertieve ‘da gade gij nie bepalen’ en is verwaterd tot ‘speel met mijn ballen maar wees voorzichtig’. Sterke Jan blijkt een tandloze Klauwaard die niet kan bepalen wie de liberalen offeren op hun groen vreugdevuur.

De klimaatsteekvlam van groene aficionado  Bart Somers trof ditmaal Zuhal Demir die nadien op het Martelaarsplein rondliep als een gebraden kip met een Hanlon’s Razor in haar rug. ‘Schrijf nooit aan kwade opzet toe wat afdoende verklaard kan worden door domheid’, wist Hanlon, en ik vrees dat dit opgaat voor sullige Somers. Omdat het klimaatplan van Zuhal tekort schoot kwam deus ex mechila  de nood leningen. Maar Somers deed niets meer dan inventariseren wat burgemeesters in  Vlaanderen de komende 30 jaar willen doen voor een beter klimaat. Het Mechels appelblauwzeegroen orakel stoeft met andermans gezwans en verkoopt het als eigen onhaalbare klimaatlulkoek. Doelen stellen die je nooit kan halen is de steekvlampolitiek eigen aan Bart Somers. Denk maar aan de Olympische spelen of vraag het maar aan de Mechelaar, die gevangen tussen ANPR-camera’s en minaretten hun manen mogen blussen met tranen van nooddruft.

Mevr. Demir moest ’s avonds in De Afspraak  Somers nog eens schaamteloos komen verdedigen ook. ‘Lieve Bartje deed alleen wat er afgesproken was in het klimaatakkoord en heeft het passioneel uitgewerkt’, klonk het vertederend, terwijl ze aan haar wonde op de rug friemelde. Voor N-VA geen kibbelkabinet maar een ‘op-de-klippen-kabinet’. Op de klippen van een blauwe Lorelei verleid door groene sirenes.

Greta’s green deal, een wijsheid in de kan

De slimste van het Martelaarsplein kwam ons deze week uitleggen dat het niveau van onze studenten omhoog moet, want anders dreigen ze straks op zijn IQ-peil terecht te komen. En dat zou pas een ramp zijn. Onze specialist dubbele kilometerbelastingen Ben Weyts is omgeschoold tot onderwijsspecialist en vindt dat onze leerlingen te dom zijn. Volgens groen orakel Anuna De Wever zijn politici dan weer te dom om niet naar de studenten te luisteren. Een tweeledige leugenaarsparadox, hoewel ik denk dat ze beiden gelijk hebben in hun ongelijk.

Neem nu onze Europese Commissie-voorzitter Ursula von der Leyen. Ze ontbeert kennelijk intelligentie want ze moet zich in het Europees Parlement laten bijstaan door een zeventienjarige Aspergerpatient. Het groene orakel Greta Thunberg besliste op haar zestiende dat schoollopen tijdverlies was, en reist nu de wereld rond om onder luid applaus politici met bergen universitaire diploma’s de les te spellen. We lijken wel terecht gekomen in Utopia  van Thomas More, New Atlantis  van Francis Bacon, of erger nog in het stripverhaal Kinderen Baas  van Jommeke.

De ‘Green Deal’ is trouwens een deal voor losers. Want regeringen die tot nu toe sloten belastinggeld uitgaven om massaal ventilatoren en zonneplaatjes te installeren, stekkerautootjes te financieren en fossiele brandstoffen hyper te belasten, blijven op droog zaad zitten. Losers die niets deden en hun CO2-pijp lieten roken krijgen nu miljarden euro’s steun. De losers zijn de slimste, want hun belastingbetalers draaien niet op voor Greta’s waanbeelden en einde-van-de-wereld-projecties. Tja, als de coke in de snotneus zit, zit de wijsheid in de kan.

Maar geen nood de onnozelaars die 12 miljard euro begrotingstekort en 470 miljard euro staatsschuld hebben zullen wel betalen door hun inwoners verder plat te belasten via de elektriciteitsfactuur en aan de brandstofpomp. Daar zorgen pipo Charles Michel en puppet on a string  Sophie Wilmès wel voor. We zijn in Vlaanderen al 190 jaar de melkkoe van de Walen. Dankzij Greta’s  Europese Green Deal en het Transitiefonds van klimaatpaus Frans Timmermans worden we nu nog eens de melkkoe van Polen, Tsjechië en Bulgarije ook. Zolang er Vlaamse belastingidioten zijn, zullen er Walen zijn die ze doen betalen.

Een paars-groene fata morgana

We zijn intussen al 455 dagen impotent om een regering op de been te brengen. Maar geen nood: Patrick Dewael en Sabine Laruelle schuimen dezer dagen de psychiatrische centra af op zoek naar een Aspergerpatiënt om een federale noodregering te leiden. Nu zitten er bij Groen en PVDA wel voldoende psychiatrische patiënten of psychotrope consumenten, maar die zijn helaas ouder dan zeventien jaar en bijgevolg te dom om als groen orakel op de voorgrond te treden.

De 100-regering van Patrick en Sabine moet een paars-groene fata morgana worden, die water in wijn doet veranderen en fijn stof in goudstaven voor de schatkist. Waar een paars-groene noodregering het geld gaat halen om een klimaatbegroting rond te krijgen en tezelfdertijd een gat van 12 miljard euro toe te rijden, is een goed bewaard geheim. Eén ding is zeker: met haagjes, bomen, laadpalen en ventilatoren te planten kom je er niet.

Maar goed. Is er wel nood aan een noodregering? Die hebben we toch?  Een regering in lopende zaken moet er toch voor zorgen dat er niet meer uitgegeven wordt dan het jaar ervoor? Een regering in lopende zaken is toch een noodregering die tussen verkiezingen en een regering in volle bevoegdheid op de winkel moet passen? Edoch, deze regering in lopende zaken zorgt er vooral voor dat de winkel dag na dag meer verlies boekt en verder leegloopt. Wilmès zorgt er als goede Waal voor dat de schulden met 507 euro per seconde stijgen en het gat in de begroting uitdiept met 2 miljard per jaar. Tussendoor belooft ze aan Charles Michel nog eens 1,2 miljard euro per jaar voor groene dromen van Greta en co. In Wallonië juichen ze voor zoveel kunde in verspilzucht. Maar zoals wijlen Margareth Thatcher ooit zei: ‘The problem with socialism is that you eventually run out of other people’s money.’