Als we niks zeggen, waait het wel over

Op 3 oktober werd in de Préfecture de Police  van Parijs vier administratieve medewerkers met een mes de keel afgesneden: drie mannen en één vrouw. De moordenaar was hun 45-jarige collega Mickaël Harpon, ambtenaar klasse C. Hij werd doodgeschoten voor hij door kon gaan met zijn bloedwerk. Harpon was een dove zwarte man uit Martinique, vader van twee jonge kinderen, die al 16 jaar op het bureau werkte, en zich in die periode had bekeerd tot de islam, volgensde meest betrouwbare berichten al in 2008.

Informatie blijft schaars, minister van binnenlandse zaken Christophe Castaner en woordvoerder van de regering Sibeth Ndiaye houden het zoals gewoonlijk bij nietszeggend commentaar en rouwbeklag, of even nietszeggende reacties op veelal door journalisten aangedragen feiten ter zake. Aanvankelijk noemden deze bewindspersonen de aanslag niet eens een aanslag. Harpon had een slechte dag, de oorzaak zou wel eens in de persoonlijke sfeer kunnen liggen. Misschien was de opgekropte frustratie over hoe sommige collega’s met zijn handicap omgingen hem teveel geworden, wacht u liever het einde van het onderzoek af. Zoals dat destijds ook ging met Mohammed Merah, de islamistische moordenaar uit Toulouse, die onder meer twee joodse peuters lachend en van dichtbij door het hoofd schoot. Toen verscheen na heel lang een berichtje op pagina 6: het onderzoek had uitgewezen dat Merah helemaal alleen had gehandeld. Wat niet klopte: hij bleek wel degelijk een netwerk achter zich te hebben.

Geen informatie van overheid

Dat Mickaël Harpon al enige tijd weigerde vrouwelijke collega’s de hand te schudden, kregen we niet van Castaner te horen, en evenmin van de Franse media, die lijken te wedijveren met de overheid in het uit de wind houden van het oprukkende islamisme. Dagblad Le Monde  bijvoorbeeld, deed dat weigeren om handen te schudden aanvankelijk af als fake-news uit de sociale media. Het was een politiewoordvoerder die het uiteindelijk bevestigde.

De minister hield ook voor zich dat Harpon al verschillende malen was ‘gesignaleerd’, zoals dat heet. Bijvoorbeeld in 2015, toen hij na de slachtpartij bij Charlie Hebdo een tweet de wereld in had gestuurd waarin hij de islamistische massamoordenaars in kwestie groot gelijk gaf.

Harpon frequenteerde een moskee in zijn woonplaats Gonesse — een voorstad van Parijs, waarvan de imam als ‘fiché S’ staat genoteerd, zeg maar staatsgevaarlijk. Deze imam had van een rechter al lang het land uitgezet moeten worden, maar omdat hij hier een vrouw en een kind had, was zijn verblijfsvergunning toch maar weer verlengd… Overbodig te zeggen dat deze informatie weer niet van de overheid kwam.

Als we niks zeggen, waait het wel over, dat is zo’n beetje de algemene houding van de regering-Macron jegens onaangename feiten. Zeker als die de electoraal interessante en snelst groeiende groep kiezers van zo’n zeven miljoen Franse moslims betreffen. Voor dit soort electoraal opportunisme bestaat hier zelfs een woord: électoralisme.

Nog twee aanslagen

Kort geleden vonden in Frankrijk nog twee islamistische aanslagen plaats, beide in Lyon, waar kennelijk ook al een verkeerde moskee staat.

Een Algerijn maakte met zijn familie een bom, stopte die in zijn fietstas en bracht hem op een drukke plek tot ontploffing: 13 gewonden… Een Afghaanse asielzoeker ging op een metrostation in Villeurbanne — een voorstad van Lyon — met een vleeshaak en een mes mensen te lijf, ‘omdat die de Koran niet lazen’ zoals hij zelf zei. Daar vielen één dode en acht gewonden.

Ook in deze gevallen repte de regering bij monde van Castaner en Ndiaye met geen woord over de achtergrond of de religie van de daders, en konden we beter het eind van het onderzoek afwachten. Ik val in herhaling, maar ook hier namen de bewindspersonen zelf wel alvast een voorschot op dat onderzoek, door meteen te spreken over ‘geen verband met religie’, ‘vlagen van verstandsverbijstering’ en ‘loups solitaires‘, eenzame wolven.

Centrum van de macht

De prefect van de Parijse politie blijft tot op heden volhouden dat er niets mis is met de beveiliging van het hoofdbureau… Harpon had twee keramische messen gebruikt, daar reageren de poortjes kennelijk niet op, dat lijkt me alvast een puntje.

Mijn vraag is hoe hij het voor elkaar kreeg maar liefst vier mensen te doden. Wachtten ze hun beurt af? Een belangrijkere vraag is hoe een geradicaliseerde moslim op het hoofdbureau van politie kan werken. Dichter bij het centrum van de macht zijn islamisten niet eerder gekomen… Van anonieme maar betrouwbare bronnen bij de overheid werd vernomen dat de ordediensten nog tenminste 15 andere ‘gesignaleerde’ islamistische werknemers hebben. Laten we de collega’s van deze mannen(?) sterkte wensen…

Inmiddels kwam ook uit dat Harpon inzage had in allerlei vertrouwelijke gegevens. Om eens wat te noemen: de huisadressen van agenten die undercover werken in met terrorisme geassocieerde moskeeën. Uiteraard weten we dat niet van Castaner. Toen het bekend werd, haastte hij zich evenwel te verklaren dat de USB-stick waarop Harpon deze gegevens kennelijk bewaarde, zich al in handen van de politie bevond.

Wind in de zeilen

Er is duidelijk sprake van een clusterfuck  door overheidsinstanties en bewindspersonen. Het feit dat de Harpon driemaal tot een minderheid behoorde — zwart, moslim en gehandicapt — maakte zijn ontslag zo goed als onmogelijk en gaf hem de wind in de zeilen. Op dit moment krabt men zich achter de oren over het feit dat in het land geen enkel effectief anti-radicaliseringsprogramma bestaat, sterker nog, dat de overheid niet eens een werkbaar criterium voorhanden heeft waarmee iemand valt te benoemen als wel of niet geradicaliseerd. Onder Hollande was er schandaal omdat de dame die hij als top anti-radicaliseringsdeskundige had aangesteld, ene Dounia Bouzar, zelf nauwe connecties bleek te hebben met de Moslimbroederschap. Wat haar niet eens de kop kostte, dat waren financiële malversaties.

Het zijn de salafisten en de Moslimbroederschap die in Frankrijk een strak en agressief programma van islamisering uitvoeren, waarvoor de overheid en vooral de regering te vaak de ogen sluiten, al wil men vlak voor verkiezingen nog wel eens protesteren. Vanwaar die laksheid? Spelen de hartelijke en lucratieve banden die Macron onderhoudt met de elites van Qatar en Saoedi Arabië — de belangrijkse financiers van salafisten en de Moslimbroeders — misschien een rol?

De voorganger van Castaner op Binnenlandse Zaken was Gérard Collomb, lange tijd burgemeester van Lyon. Hij kreeg onenigheid met Macron over het gevaar van onlusten in de banlieue’s, dat de president volgens hem niet wilde zien. Die vroeg hem nog vergeefs te blijven, en daarna bedankten zes andere kandidaten voor de eer hem op te volgen. Uiteindelijk werd het Castaner, een lichtgewicht met vlekjes op zijn verleden. Na de aanslag op het politiekantoor in Parijs, heeft Castaner niet langer het vertrouwen van 70% van de bevolking en vergelijkingen met Rataplan — zoals hij hier vaak wordt genoemd vanwege zijn opvallende gelijkenis met de hond uit Lucky Luke — gaan viraal op het internet. Dat hij er na twee jaar van blunders, leugens en bedrog nog altijd zit, mag een wonder worden genoemd, maar is volgens anderen een bewijs dat de president meedogenloos zijn electorale agenda uitvoert.

Demonstratie voor Harpon

Intussen wilde in Gonesse een min of meer bekende beroeps-activist, ene Hadamé Traoré, op donderdag een demonstratie organiseren bij het stadhuis, ter ondersteuning van Mickaël Harpon. U leest het goed, men was van plan vóór deze viervoudige moordenaar en terrorist te gaan demonstreren. Harpon mag volgens Traoré en anderen helemaal geen terrorist worden genoemd, en heeft geen aanslag gepleegd maar een wanhoopsdaad. Hij was immers al bijna 20 jaar ambtenaar klasse C, en had vanwege zijn handicap nooit promotie gekregen, volgens Traoré… Wie zou dan niet minstens vier collega’s kelen? Hij lijkt me zeer geschikt als woordvoerder voor president Macron, deze Traoré…

De prefect van Val d’Oise, het departement van Gonesse, zag vreemd genoeg geen grond om deze demonstratie te verbieden. Na een orkaan van protest uit kringen van politie en politieke oppositie, moest minister Castaner eraan te pas komen om de zaak alsnog af te blazen. Traoré werd zelfs vastgezet, op grond van een Franse wet die ‘apologie de terrorisme‘ verbiedt: goedpraten van terrorisme.

Wie dan weer wel in de straten van Parijs mochten demonstreren, waren moslims  die vlaggen van Hamas meedroegen, ‘Allah akbar’ schreeuwden en ‘mort aux juifs‘, dood aan de joden. Als je mensen in Europa 20 of 30 jaar geleden had verteld dat dit nu ongestraft en ongehinderd plaats zou vinden, was je waarschijnlijk naar een psychiater verwezen…