Asielcrisis: Nicole en Theo delen een tafeltje

Een amusante noot in een uitzichtloos dossier: kamerlid en gewezen staatssecretaris voor asiel en migratie Theo Francken kocht voor een prikje een tafel die de deurwaarder bij Fedasil in beslag had genomen. Die hadden namelijk de dwangsommen niet betaald die door een Brusselse rechtbank waren uitgesproken, wegens niet tijdig opvang voorzien voor asielzoekers. ‘Als aandenken aan deze vreselijke regering en haar naïeve asielbeleid’, klonk het sarcastisch. Na gepruil van Fedasil-ambtenaren deed Theo er nog een schep bovenop, en liet de tafel terugbezorgen bij de oorspronkelijke bezitter. ‘Geniet ervan!’.

Het is een oerlelijk meubel – ik zou het nog niet willen gebruiken om mijn tuinplantjes op te verpotten – waarvoor Francken niet meer dan 50 euro betaalde. Heel de veiling viel overigens dik tegen, er werd nauwelijks geboden. Maar met de inbeslagname vervalt meteen de plicht om de dwangsom te betalen, dat is al iets. Had staatsecretaris voor asiel Nicole de Moor dan niet beter haar eigen tafels, potten en pannen voor bijna niks teruggekocht? Ze konden dan nog eens in beslag genomen worden en, wie weet, door een milde gift geretourneerd. Asiel en migratie, je moet knettergek zijn om dat departement te aanvaarden.

Van vluchtelingenverdrag tot EU-richtlijn

Genève, 28 juli 1951: ondertekening van het VN-vluchtelingenverdrag

De absurd ogende omstandigheid dat de rechterlijke macht de overheid veroordeelt en dwangsommen oplegt, is een uitvloeisel van het fameuze principe van de scheiding der machten, waarop de rechtstaat is gegrondvest. Torn je daaraan, dan geraak je op een hellend vlak, zoals vandaag in Israël gebeurt, waar de regering Netanyahu de autonomie van het Hooggerechtshof aan banden wil leggen.

Een burger moet dus verhaal kunnen halen tegen de overheid, als hij vindt dat zijn rechten geschaad worden. De asielwet is een ander paar mouwen. Het gaat hier immers niet om Belgische onderdanen, maar om asielzoekers en vreemdelingen die via een advocaat dwangsommen eisen tot 30.000 euro (!) per maand en per persoon, indien ze geen opvang krijgen. Dat bedrag varieert van uitspraak tot uitspraak.

Alles valt terug te voeren tot de fameuze opvangwet van 2007, die op haar beurt een omzetting is van de EU-richtlijnen ter zake: die leggen nauwgezet de normen vast waarmee asielzoekers dienen te worden opgevangen. Het pakket is omvangrijk: onderdak, eten, kledij, medische, sociale en psychologische begeleiding, een dagelijkse uitkering en toegang tot juridische bijstand en tot diensten zoals tolken en opleidingen. Wat verklaart waarom ze soms in hotels terecht komen. Europa heeft ons met het wettelijk kader opgescheept, gebaseerd op het VN-vluchtelingenverdrag van 1951.

Dat was in volle koude oorlog, toen was er van een asielcrisis nog geen sprake en ging het vooral over échte politieke vluchtelingen. In 1956 leidde de opstand in het communistische Hongarije tot een uitstroom van 200.000  Hongaren. Vandaag, meer dan 70 jaar later, nopen de enorme stromen van asiel en migratie tot bijsturing. De grijze zone tussen politiek asiel en economische migratie wordt steeds groter. Het ene land gaat daar al handiger mee om dan het andere. Want de EU-richtlijn verhindert geen enkele lidstaat om zelf de criteria te bepalen waaraan een asielzoeker/migrant moet voldoen. Denemarken is behoorlijk streng, en dat doet ook wereldwijd de ronde: dit land is niet populair bij gelukszoekers. België en Nederland behoren tot de top inzake de verhouding tussen asielinstroom en eigen bevolkingsaantal: die landen creëren hun eigen aanzuigingseffect, waarbij ook de genereuze uitkeringen een cruciale rol spelen.

Cultuurdemografisch bikkelen

Het overgrote aandeel van asielzoekers bestaat uit jonge mannen

Er is dus een Europese asielcrisis en daarbinnen een Belgische asiel-supercrisis, door het veel te hoog aantal goedkeuringen, dat nog meer gegadigden aantrekt. Daardoor ontstaat vertraging en een opeenhoping van dossiers, waardoor deze mensen hier maanden rondhangen. Deze spiraal, waar staatssecretaris de Moor naar verwijst (‘dweilen met de kraan open’), is wel degelijk onderdeel van een ideologische baseline, door links en groen-links gehanteerd: een allochtone instroom moet de samenleving ‘superdivers’ maken, waardoor rechtse aanspraken op identitaire stabiliteit bijna als fascistisch worden weggezet.

Het oeverloze gedweil neemt nog toe door het feit dat afgewezen asielzoekers zelden terugkeren maar veeleer in de natuur verdwijnen, waarbij een regularisatiegolf altijd tot de mogelijkheden behoort. Voor links is dit electorale rekenkunde én cultuurdemografisch bikkelen. De huidige chaos is het makkelijkst op te lossen door nieuwe Belgen te maken. We zullen het woord ‘omvolking’ even niet gebruiken.

Het heikele, voor iedereen zichtbare feit, dat het bij asielzoekers voornamelijk om jonge mannen gaat, roept vragen op naar de situatie van vrouwen en kinderen die achter blijven, en het probleem dat op de duur ontwikkelingslanden ook ontvolken. Tegelijk leidt die instroom van allochtone mannen, vooral uit toplanden Afghanistan en Syrië, onvermijdelijk tot een cultureel spanningsveld, met sterk afwijkende seksuele normen, denk aan de klassieke incidenten op oudejaarsavond in Keulen.

Superdiversiteit

Nicole de Moor, staatssecretaris zonder meubilair

Uiteindelijk -dat is altijd weer de clou, ook bij Vivaldi, is het in essentie Franstalig-links dat de Vlaamse linkerzijde en het centrum opjaagt tegen de grote boeman, het Vlaams Belang. Deze gijzeling beheerst tot op vandaag de federale politieke dynamiek. Het behoud van de Belgische constructie wordt zo niet alleen gekoppeld aan het cordon, aan de blijvende financiële transfers, maar ook aan een verdere ‘verdunningspolitiek’ die Vlaanderen moet ‘veelkleurig’ maken en, we zullen het woord maar gebruiken, denazificeren.

Dat is allemaal niets nieuws, maar ondertussen verslechtert de situatie elke dag, en worden we moreel gechanteerd met beelden van mensen die op straat slapen. Ontrading, verstrenging en een consequenter terugkeerbeleid zijn bij ons voorlopig niet aan de orde. Het mensenrechtenverdrag, aan de basis van heel de Europese asielpolitiek, heeft, o ironie, geleid tot een bloeiende mensenhandel en chaotische toestanden zoals we in de Brusselse Paleizenstraat konden meemaken.

De tafel van Nicole is van dit alles het triest-grappige symbool. Ergens heb ik met haar te doen. Een staatssecretaris in een leeg kabinet zonder bureau, achternagezeten door deurwaarders, advocaten, in opdracht van mensen die met dit land geen enkele band hebben. Als je dan thuis komt en je schoenen uitschopt moet je, zelfs indien van CD&V-kleur, toch denken: wat voor een kloteland is dit. Het cadeau van Theo wil ik dan ook zien als een gebaar van Vlaamse humor, én een signaal dat we misschien dat plakhouten stukje federaal patrimonium wel kunnen afstaan in de boedelscheiding. Nicole en Theo delen een gekte, dat schept een band: dit gaat in essentie over meubelverhuis.