Frederik Delaplace heeft op zijn eerste VRT-dag een aantal keren dezelfde vraag moeten beantwoorden: of de VRT wel genoeg geld kreeg? Vraag waarop een verstandig antwoord kwam: eerst het verhaal, dan de centen. En niet omgekeerd, voegde Delaplace eraan toe. Die omkering is nochtans sinds Tony Mary en tot en met Paul Lembrechts de rode draad in onze publieke omroep. …
Joël De Ceulaer is een uitstekend journalist. En het is, als je erover doordenkt, merkwaardig hoeveel gelijkenis er is tussen hem en BDW.
Als kind ging ik met mijn grootvader naar de Gantoise kijken. De topschutter toen was de eerste en lange tijd enige zwarte speler in onze competitie: Leon Mokuna. Hij is begin dit jaar overleden. Ik herinner mij haarscherp dat men het in de uitvoerige commentaren op de Volksplaatsen nooit had over een zwarte, ook niet over …
Tweeëndertig agenten gewond door ‘enkele relschoppers’. Van die ‘enkelen’ werden er blijkbaar toch tweehonderd vierenzestig aangehouden.
Het idee dat de regering-van-de-38 gewoon blijft zitten tot in 2024 is interessant vanwege de postjes, maar is net daarom al suïcidair.
Na weken wierook lijken de kansen gekeerd: een reeks reportages, interviews en puik journalistiek werk doen de media een coronabocht inzetten.
‘De dokter is uw kameraad niet’ van Louis Van Dievel is voor iedereen met het hart op de juiste plaats, maar er gedwongen afstand van nam.
God is een dokter. Naar dat adagium handelen politici, journalisten en burgers de laatste tijd. En over God niets dan goed.
Na de Boerenbond en Unizo is het nu de beurt aan de ziekenfondsen om bediend te worden. De zuilen in Vlaanderen zijn springlevend.
Kan dat, zo’n reset in België? Wie weet. Elders, in Scandinavië bijvoorbeeld, kon het in elk geval wel. En ook daar was het van moetens.
‘Beter goed gestolen dan slecht bedacht’, luidt het gezegde. Voor de aanpak van de coronacrisis loont het de moeite eens naar Zweden te kijken.
Crisis of niet, getallen blijven ons leven bepalen. Tijd dus om wiskunde te studeren dacht Siegfried Bracke. En het levert wijze lessen op.
Lockdownmoeheid slaat toe, maar brengt geen oplossing. Maar wie brengt ze dan wel, technocraten of beleid? Wie beslist?
Een paar jaar geleden was China nog de perfide boeman die zich wou inkopen in Eandis, nu joelen we voor hun mondmaskers. ’t Kan verkeren.
Alles komt terug, ook na de coronacrisis. Dat neemt niet weg dat er zich belangrijke hervormingen opdringen.
Het zou de taak en misschien de toekomst van de media kunnen zijn het verschil te maken in hun berichtgeving over corona. Quod non!
De misselijk makende vertoning rond Wilmes 0.2 van afgelopen weekend was de druppel: België mag op de schop voor Siegfried Bracke.
De politieke toekomst is aan hen die zichzelf niet langer wijs maken dat de N-VA de maat is van alle dingen. Velen hebben dat nog niet door.
Het Laatste Nieuws en De Morgen zetten de afgelopen dagen de puntjes op de ‘i’: verplichte kost voor onderhandelaars en regeringsvormers.
Subsidies voor cultuur zijn goed,maar ze moeten ook ergens toe leiden. Puur met ideologie maak je alleen voor je eigen kleine parochie kunst
De Zevende Dag op zondag 16/02 was adembenemende televisie. En kwam tot een tussen alle gasten gedeelde conclusie: hervorm deze staat.
Het gaat niet meer, de sleutels zijn op. Tijd voor nieuwe, communautaire verkiezingen, zonder triomfalisme of revanchisme
Goede boeken sleuren je een wereld in. En Jürgen Pieters doet net dat in zijn ‘De asse waait de tuin weer binnen: de boeken van Suse Esberg’.
Er is hoop op een échte vakbond. De band met de partijen brokkelt af, het gebrek aan voeling met de mensen valt niet meer te ontkennen.
De discussie over de status van het Nederlands heeft iets verkrampts. Realiteitszin zou een goede aanvulling zijn voor de liefde voor onze taal.
Eindelijk is duidelijk wat de uitweg is uit de Belgische politieke crisis, Vande Lanotte zei het in De Zevende Dag, niemand die het hoorde.
Rudi Vranckx trekt met een stel BV’s naar voormalig oorlogsgebied om te zeggen wat we al lang weten: oorlog is slecht. Waarom?
2020 staat voor de deur. Een jaar én een decennium zijn gepasseerd. Veel lijkt er niet veranderd, maar bepaalde evoluties zijn in gang gezet.
Nieuwe verkiezingen zullen ons probleem vergroten, niet oplossen… en dus moet er nu een ‘creatieve’ oplossing komen, vindt Siegfried Bracke.
De invloed van deskundologen mag dan nefaste resultaten hebben opgeleverd, ze doen dapper voort!
