Op tournee met BDW: De Wever lonkt richting 2024 met twee doelen

Groot is de kans dat een politicus uit de nationale politiek deze lente in uw buurt passeert  voor een toespraak, om de partijstandpunten in de verf te zetten en in te spelen op de actualiteit. De voorbije twee jaar was dat door de coronacrisis minder evident. Nu die zich op de achtergrond begeeft, is dit de kans voor politici om met hun boodschap weer naar de bevolking te trekken. Dat doet ook N-VA-voorzitter Bart De Wever, die langsgaat in elk arrondissement.

Wij waren erbij toen ‘Op tournee met BDW’ halt hield in Grimbergen, de ‘Parel van Brabant’, maar waar de identiteit als deel van de Vlaamse Rand onder druk staat. Of om precies te zijn: in deelgemeente Strombeek-Bever. Weinig verrassend dat identiteit een centraal thema zou zijn. Onder de plaatsnemende toeschouwers aardig wat mekaar herkennende gezichten, doen de wuivende gebaren vermoeden, aan het begin van de avond.

Voorwoord van Assita Kanko

Het geroezemoes in de zaal maakt plaats voor aandachtige stilte wanneer Assita Kanko, Europees Parlementslid voor N-VA, het podium op stapt en plaatsneemt achter de kleine letters ‘BDW’, die ook links achter haar in het groot worden weergegeven, alsook op de dia daarboven.

In een voorwoord van ruim 10 minuten krijgen de linkse zijde van het politieke spectrum en de ‘wokers’ ervan langs, het goedkope gebruik van de term ‘racisme’ uit die hoek en bespreekt Kanko haar… Vlaamse identiteit. De toon is gezet. Haar partijvoorzitter neemt over en begint aan een lezing van ongeveer een 1 uur en 50 minuten, gevolgd door een korte pauze en een sofagesprek gemodereerd door Mark Demesmaeker van 35 minuten om de vragen van het publiek te beantwoorden. In totaal dus zo’n 2 uur en 25 minuten De Wever aan het woord.

Humoristische kwinkslagen

Een De Wever die met zijn redenaarskunsten en humoristische kwinkslagen (soms ook aan het adres van Ben Weyts, eveneens aanwezig) de zaal geregeld aan het lachen krijgt. Bijvoorbeeld wanneer de Antwerpse burgemeester via zijn slideshow een advertentie laat zien van Open Vld op sociale media, met links wat Vivaldi doet voor een werkende en rechts wat Vivaldi doet voor een werkloze. De conclusie van De Wever: niet alleen loont werken niet onder deze federale regering, het lijstje links klopt niet. Het lijstje rechts wél. Er is een liberale eerste minister, maar een socialistisch regeringsprogramma, is de redenering.

‘Open Vld levert de premier en twee jaar later betalen ze geld om u te laten zien dat ze het PS-programma aan het uitvoeren zijn.’ Het doet De Wever denken aan een grap die hij vroeger nog kon vertellen op lezingen, dat Wetstraat 16 net die nummer heeft omdat je evenveel procent haalt als je eruit komt. Hoongelach én applaus in de zaal. Het brengt nog wat los, de gevoeligheden sinds de vorige regeringsvorming.

Natiestaat onder vuur

Hoe in België de kosten de pan uit swingen, terwijl steden geleid door N-VA-bestuur hun zaakjes wel op orde hebben, is een deel van De Wevers betoog. Met daarnaast zeven gevolgen geschetst van het onder vuur liggen van de identiteit van de natiestaat. Aan het eind van zijn initiële uiteenzetting richt De Wever de blik vooruit, op de verkiezingen van 2024. Zijn twee grote strategische doelstellingen: zelf de grootste partij worden en CD&V en Open Vld zo klein mogelijk krijgen.

Een vraag uit het publiek kaart de verhouding tot radicaal rechts aan. ‘De Vlaams Belang-kwestie is een vervelende kwestie. Ik vind dat – en dat is mijn persoonlijke opinie – het drama van de Vlaamse beweging. Ze koesteren veel extreme figuren. Er is racisme in die partij. Geen reclame voor de Vlaamse zaak. Wat ik in die partij kwalijk neem, en deze voorzitter in het bijzonder, is dat ze niets doen om daaraan te werken. Nochtans heeft deze voorzitter alle kansen’, heeft De Wever het over Tom Van Grieken zonder zijn naam te noemen.

Verantwoordelijkheid van Van Grieken

‘Hij zou dat kunnen doen, maar doet dat niet. Ik vind dat ongelooflijk onverantwoordelijk. Dat is zijn keuze, zijn verantwoordelijkheid, niet de mijne. Ik ga spelen met de kaarten die ik heb.’ Slagen op basis van eigen kunnen, is de weg die de Antwerpenaar op wil. En dus toch niet te veel ruziën op rechts. ‘Een heilige regel is dat niemand verkiezingen wint door over iemand anders te spreken.’

‘Ik wil zelf aan zet geraken en een stevig handje kaarten hebben met troeven’, klinkt het. ‘Als je de Vivaldisten een cadeau wil doen, moet je twee jaar lang de strijd aangaan op de rechterzijde en mekaar over en weer trekken voor één of twee procent. Ik denk er nog niet aan.’ Opnieuw een enthousiaste reactie van het publiek. ‘Als we de strijd in het centrum voeren, zullen we voor ons vanzelf opportuniteiten creëren.’

Wereldbedrag

De actualiteit, dat wekt ook reactie op, met name de opvang van oorlogsvluchtelingen uit Oekraïne. ‘Door het door meneer Mahdi toegekende leefloonstatuut, is het heel moeilijk om die mensen in politieke opvang te houden. Als die mensen horen over dat leefloon, denken ze wellicht: dat is een wereldbedrag. Tot ze hier komen en dan begint het misbruik.’

Het wordt dus niet goed aangepakt. Of toch? ‘In Vlaanderen denk ik van wel. Er zijn minder vluchtelingen gekomen dan gedacht, maar we zitten met een erfzonde in de opvang, waarvan moet blijken wat die zal zijn. Die campagne ‘plek vrij’ vind ik verkeerd. Om zonder enige begeleiding, zonder enige reflectie te zeggen: zet uw deur maar open, laat ze maar binnen… In het Verenigd Koninkrijk hebben ze opgeroepen om geen vrouwen naar alleenstaande mannen te sturen die hun deur hebben opengezet. Hier gebeurt dat met een lichtzinnigheid. Wat we zelf doen, doen we in dit geval echt beter.’