België is slecht voor uw gezondheid

Onlangs stuurde Lode Vereeck een tweet de wereld in, waarin hij stelde dat nergens ter wereld de kans groter is om aan Covid-19 te sterven dan in België. Hij besluit aan de hand van een tabel van de John Hopkins University, een autoriteit ter zake: ‘De Belgische overheid, bevoegd voor volksgezondheid, heeft haar burgers in de steek gelaten en is verantwoordelijk voor duizenden vermijdbare doden. Wie neemt er politieke verantwoordelijkheid op?’

Een retorische vraag. Vereeck is door de Open Vld uit de partij gezet omdat het Vlaams Belang hem voordroeg als onafhankelijk bestuurder voor de UHasselt, waarna de Limburgse Provincieraad zijn kandidatuur blokkeerde ‘omwille van het cordon sanitaire’. Democratie op zijn Belgisch. Zijn tweet bevestigt echter wat hier al eerder werd geschreven: een aantal bewindslui, waaronder Maggie De Block en Wouter Beke, zouden zich voor een speciaal coronatribunaal moeten verantwoorden wegens nalatigheid, schuldig verzuim en onvrijwillige doodslag. Helaas, op Vlaams niveau werd Beke via een schertsvertoning uit de wind gezet, en op Belgisch vlak kwam het niet eens tot de oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie.

Het slinkende vertrouwen

Lode Vereeck, partijloze rebel (VRT)

Ondertussen doen ook de media hun best om een en ander te relativeren. De Standaard voerde een zogenaamde fact check uit op Vereecks tweet, en kwam tot de vaststelling dat zijn bewering niet klopt: België telt op een andere manier en rekende misschien wat teveel doden als coronaslachtoffers, zegt de krant. Dat is exact de stelling van experts als Marc Van Ranst. Neemt men oversterfte per jaar als criterium, dan staat België wereldwijd pas op de vierde plaats, na Spanje, Peru en Equador. Oef, we mogen op beide oren slapen.

De Standaard, een krant die ik zonder meer van kwaadwilligheid beticht, probeert op die manier de confronterende waarheid onderuit te halen, namelijk dat we onder een permanent malgoverno leven. Het doet er helemaal niet toe dat Spanje en nog twee Latijns-Amerikaanse ontwikkelingslanden het wereldwijd nóg slechter doen. De cijfers zijn en blijven een regelrechte schande, en ze bevestigen het breed gedragen vermoeden dat wij niet in een ‘normaal’ land leven.

Gevoelsmatige dimensie

Het voortdurend zwaaien met mensenrechten en het kapittelen van ‘slechte leerlingen in Europa’ is dan misschien maar een alibi om het eigen falen te verdoezelen. Ooit verwelkomde een compleet gealcoholiseerde Europese Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker de Hongaarse premier Viktor Orban met een sarcastisch ‘Hallo, dictator!’. Ik weet niet wat Orbans repliek was, maar ik had gezegd: ‘I am elected by my people, Mr. Juncker, and you?’.

Als we dat vertrouwenscriterium op België toepassen, scoort deze als staat ondermaats. De Eurobarometer constateerde in november van vorig jaar al dat amper de helft van de Belgen nog vertrouwen heeft in de instellingen, in casu regering en parlement. De coronacrisis speelde toen nog niet mee, de peiling werd afgenomen in november 2019 toen informateur Magnette (PS) volop aan de slag was.

Absurdistan

Het Brussels justitiepaleis: een ruïne, eeuwig in de steigers (VRT)

In november van dit jaar kwam er weer zo’n enquête uit, en wat blijkt? In België heerst behoorlijk meer frustratie over de corona-aanpak dan in andere Europese landen. We zijn gefrustreerd, gedegouteerd, van kwaad naar moedeloos. De kloof tussen politiek en burger is in België geen voorbijgaand fenomeen, afhankelijk van wie aan het roer staat. Dat schijnt geen moer uit te maken. Het incivieke wantrouwen maakt de essentie van het Belgische democratisch deficit uit, een kanker die over alle regeringen heen door suddert, en door Jules Destrée in 1918 al werd verwoord met de fameuze aanhef van zijn brief aan Albert I: ‘Sire, il n’y a pas des Belges’.

Er zijn dus geen Belgen, maar er is wel een Belgisch feit, er is Belgische politiek, een Belgische grondwet, we hebben zelfs een koning der Belgen. In normale tijden wordt het operettegehalte daarvan internationaal gewaardeerd, maar het zijn geen normale tijden en dit is zoals gezegd geen normaal land. Brussel bleek in 2016 de spil van het internationale moslimterrorisme, en nu kunnen we ook de bijna hoogste coronasterftecijfers ter wereld voorleggen. Zoveel onderscheidingen, dat kan geen toeval zijn. De antipolitiek is niet zomaar een kwestie van populistisch gespin vanwege extreemrechtse partijen of opiniemakers. We leven écht in een fout regime, in de volksmond Absurdistan, waarbij men zich de vraag moet stellen naar oorzaak en schuld: ligt het louter aan het systeem, of aan de bewindvoerders die er een potje van maken?

De emanatie van een falende rechtsstaat

We kennen de symptomen: dossiers die decennia lang stof verzamelen, een gesloten magistratenkaste met rechters die zich verzetten tegen elke poging tot hervorming, het verzinken in eindeloze procedureslagen, recidiverende vandalen en criminelen, zelfs serieverkrachters die geen gevangenis van binnen zien, en zo verder. Met als uitsmijter: een onderzoek naar brutale supermarktraids in de jaren 80 van vorige eeuw, dat vermoedelijk een zachte dood zal sterven.

Stoorzenders

In het centrum van de macht zit een regentenklasse te vegeteren, die via de particratie haar zaakjes regelt, de politieke scène vooral als een theater ziet met de media als megafoons, cordons tegen een partij uittekent, en enkel interesse schijnt te hebben in het voortbestaan van zichzelf en de gestelde lichamen. Het Belgische regime en zijn regionale koterijen, waarin Vlaanderen -laat ons eerlijk zijn- geen schijn van waarlijk autonomistische ambities vertoont.

Het bindteken tussen justitiële bureaucratie en politiek wanbestuur is de multiculturele doctrine die België onveranderlijk ziet als een amalgaam van culturen, identiteiten, minderheden. Iets met veel gebreken, toegedekt door slecht begrepen tolerantie. Wat vooral in het voordeel speelt van een religieuze ideologie die het gemunt heeft op de democratie en de rechtsstaat an sich, met name de islam. Alles wat niet functioneert wordt gedragen door een cultus van het ‘Belgische surrealisme’ die het absurde als natiekenmerk verheft.

Ontevredenheid omzetten in politiek bewustzijn

Hoe uit deze impasse geraken? Door de ontevredenheid om te zetten in echt politiek bewustzijn. België is het probleem, en met de Belgische staat moeten ook de daaraan verbonden oligarchie, de partijendictatuur, heel de politieke nomenklatura, niet te vergeten het koningshuis, op de schop. In deze revolte moeten schrijvers, intellectuelen, journalisten het voortouw nemen. Helaas doen ze dat niet, ze maken mee deel uit van het Belgische regimeconstruct en verschansen zich mee achter de linksdraaiende pensée unique.

Stoorzenders als Lode Vereeck en Hendrik Vuye kunnen daarin een belangrijke rol spelen. Partijloze rebellen die zich niet laten intimideren.  Dat de mainstream media hen negeren of minimaliseren, maakt hen net relevant. Ziezo, nog eens heel de politiek incorrecte tegenstroom in een notendop samengevat. Wie nog op zoek is naar een kerstkado, bij deze.