Benjamin Netanyahu radicaliseert op zijn manier

Het was een hallucinante hoogmis van de hypocrisie, afgelopen zondag in de straten van Parijs. Bijna allemaal, van David Cameron over Viktor Orbán tot de Turkse premier Ahmet Davutoglu, hebben ze boter op hun hoofd als het op persvrijheid aan komt.

De eveneens aanwezige Israëlische premier Benjamin Netanyahu is echter nog een klasse apart. Al van op het vliegveld in Tel Aviv orakelde hij dat het antisemitisme wereldwijd om zich heen sloeg en dat de Europese Joden in Israël thuishoren. Zijn reisbestemming was niet de betoging voor de persvrijheid, maar het neerleggen van een krans en een gepeperde speech aan de Joodse supermarkt waar een gijzeling had plaats gegrepen. Alwaar opnieuw werd opgeroepen tot emigratie naar het Beloofde Land. Feit is dat vele aanwezige Franse Joden met de oproep van de Israëlische premier niet opgezet waren, en tot diens ergernis na afloop van de ceremonie de Marseillaise begonnen te zingen.

François Hollande had de bui voordien al zien hangen, en Netanyahu verzocht om toch maar thuis te blijven. Maar Bibi was niet te houden, en pas dan werd ook maar de Palestijnse president Mahmoud Abbas uitgenodigd, kwestie van de kerk wat in het midden te houden

Het spook van de Jodenhaat

Waarom klinkt die oproep van de Israëlische premier zo geforceerd en grotesk? Om te beginnen strookt ze niet met de diaspora-gedachte zelf, die nog ruim leeft onder de orthodoxe Joden. Volgens die gedachte is Israël niet het rechtmatige beloofde land en kan alleen de Messias de Joden daartoe begeleiden. Anderzijds lijkt de totaal gemilitariseerde staat Israël, waar vrijwel elk sociaal vangnet ontbreekt, in de verste verte niet op het bijbelse land van melk en honing. Het verlichte Europese Judaïsme herkent zich maar weinig in deze Spartaanse, cultuurloze oorlogsstaat. Er bestaat trouwens ook een remigratiestroom van teleurgestelde Joodse inwijkelingen die terugkeren naar Europa.

Ten derde kan men van Europees antisemitisme, zoals we dat in het verleden hebben gekend, nauwelijks of niet spreken, afgezien van enige neo-nazifolklore of het gekwetter van de nar Dieudonné. Wél is er natuurlijk het Islamextremisme, waarvan de aanslag op de supermarkt een voorbeeld was, maar dat is geïmporteerde, niet-autochtone Jodenhaat van fanatieke moslims die ons, Europeanen, nu net stoort en bewegingen inspireert zoals de Pegida in Duitsland.

Waarom Netanyahu dan toch weer dat spook van het antisemitisme oproept? Simpel: omdat hij als extreem-rechts politicus zelf voordeel heeft bij religieus-nationalistisch fanatisme en tot in Parijs een interne polarisatiecampagne voert. De geronselde migranten moeten, eens aangekomen in het Beloofde Land, vooral zijn Likoed-electoraat uitbreiden. Zij zijn ook de eerste kandidaten om de (volgens de internationale gemeenschap illegale) nederzettingen in Gaza, Jeruzalem en op de Westbank verder te bevolken.

Palestina is de pineut

Op die manier voedt Benjamin Netanyahu zelf de radicalisering, in zijn land en daarbuiten, en is elke moslimterreurdaad objectief koren op zijn molen De hoofdbedoeling achter deze angstvergrotende scherpslijperij is het verder verhinderen van het vredesproces dat had moeten uitmonden in een volwaardige Palestijnse staat. Door in Parijs het zionisme te gaan promoten, wordt het grote, Bijbelse Israël geherlegitimeerd en de politieke realiteit van de kaart geveegd.

Hoe meer terreur hoe liever, elke Hamas-raket die in Israël terecht komt bevestigt de groot-Israëlische claim. Maar tegelijk wordt elke legalistische poging van de Palestijnen om internationale erkenning te bekomen, stelselmatig afgestraft. Recent werd de aanvraag om lid te worden van het Internationaal Strafhof nog beantwoord met het blokkeren van door Israël geïnd belastinggeld. 80 miljoen Euro wordt niet uitgekeerd, Palestijns geld wel te verstaan, nodig voor het normaal functioneren van de overheid, onderwijs, ziekenhuizen, enzomeer. Dat deden ze ook al eens in 2011, toen de Palestijnen tot de UNESCO wilden toetreden. Een jaar later was het weer prijs, toen ze een aanvraag deden om door de Verenigde Naties erkend te worden. Niet braaf, geen geld.

Het dotatiesysteem wijst erop hoe leep Israël het gespeeld heeft in de onderhandelingen die leidden naar de zogenaamde vredesakkoorden van Oslo in 1993, en hoe de Palestijnen zich lieten naaien. De beloofde autonomie was voor veel later, de grendels echter verschenen meteen, onder de vorm van een min of meer permanente blokkade waarbij de gebieden vrijwel werden afgesloten van de buitenwereld (wat de zogenaamde ‘tunneleconomie’ met Egypte opleverde). Voor alle nutsvoorzieningen (water, elektriciteit…) bleven de Palestijnse gebieden aangewezen op toevoer vanuit Israël, inclusief dus ook willekeurige onderbrekingen. Douaneposten gingen onvoorspelbaar open en dicht,- een geslaagde tactiek om alles wat op een reguliere economie leek, te fnuiken.

Twee decennia later beseffen de Palestijnen, en eigenlijk heel de wereld, dat Israël de Oslo-akkoorden nooit gezien heeft als aanloop naar Palestijnse onafhankelijkheid, maar integendeel als constructie voor een permanente controle en overheersing van de territories. Om dat te kunnen blijven verrechtvaardigen, ook naar het groeiende protest van burgerrechtenbewegingen in Israël zelf, moet het spook van het mondiale antisemitisme steeds weer opgeroepen worden, en stellen Netanyahu en C° de globale war on terror formeel gelijk met de strijd om het voortbestaan en expansie van de staat Israël. Regelmatig wordt ook nog eens de herinnering aan de Holocaust bovengehaald, om alle critici de mond te snoeren.

Quid Vlaamse republikeinen?

In een eerder Doorbraak-artikel ‘Wie is bang van de PLO?’ wees Ludo Abicht er al op dat net het rabiate zionisme van Netanyahu en consoorten de Palestijnen heeft losgeweekt uit de invloedssfeer van de PLO (‘Palestijnse BevrijdingsOrganisatie’) die de oprichting van een seculiere democratische staat nastreeft, ten voordele van het extremistische Hamas dat veel dichter bij het moslimterrorisme aanleunt. Desondanks hebben de Palestijnen maar weinig op met fenomenen als de Islamitische Staat, getuige daarvan de satirische TV-programma’s en dito internetfilmpjes over deze barbarenhordes.

Het is in de eerste plaats aan autonomistische bewegingen in Europa, zoals de Vlaamse republikeinen, om de Palestijnse vrijheidsstrijd te steunen en de destructieve manoeuvres van de Israëlische haviken te veroordelen. Een onafhankelijk, vrij en democratisch Palestina is de beste dam tegen de oprukkende IS-terreur, en zal veel wind uit de zeilen nemen van zijn Europese variant en concurrenten, Al Qaeda inbegrepen.

De lauwe houding van een partij als de N-VA, die in november 2014 weigerde een resolutie in het federale parlement te ondertekenen voor een erkenning van de Palestijnse staat, vloeit voort uit tactisch-electorale bekommernis (stemmen halen bij de Antwerpse Joden), maar kenschetst ook een oud zeer in het conservatieve deel van de Vlaamse beweging, namelijk het idee dat Christenen en Joden tot dezelfde cultuurstam zouden behoren, met Israël als een lichtende baken.

Stop met die verwarring, en gun de Palestijnen wat de Vlamingen in België eisen, en andere volkeren in Europa of elders, namelijk autonomie. Het vredesproces moet terug een echt vredesproces worden, ook al heeft Benjamin Netanyahu daar een andere mening over. Onze belangen –en die van de beschaafde wereld- liggen elders.

Foto (c) Reporters