Bezoekt Gent, nu ge-dekoloniseerd en gehumaniseerd

Gent gaat de-koloniseren. Dat kon u al in Doorbraak, inclusief commentaar, vernemen van Filip Michiels en Jean-Pierre Rondas. In een adviesrapport van 30 pagina’s, genaamd Dekoloniseer Gent (let op de gebiedende wijs), worden racisme en witte dominantie in de breedste zin van het woord buiten de stadsmuren verbannen. Leve de hoofddoek en de burkini, en Gent moet aan collectieve boetedoening doen door gekleurde mensen positief te discrimineren.

Een heuse brandstapel

Alle facetten van het openbare leven, de administratie, het straatbeeld, maar ook de privésfeer dienen volgens het advies onderworpen aan een grondige opkuis. Kinderen die zich als Indiaan verkleden, doen aan ‘cultural appropriation’, een woke-term om aan te geven dat zoiets krenkend is voor de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Herinner u de Buffalo-rel rond de masquotte van AA Gent. Als de adviseurs hun zin krijgen, gaat de stad Gent zich daar allemaal mee bemoeien. Vergeet niet: het is voor uw eigen goed.

Literair is de grote sprong voorwaarts al even drastisch: er komt een heuse brandstapel, bestemd voor o.m. 50 jaar oude kinderboeken waarin het woord ‘neger’ voorkomt, naast de veel te blank-Germaans ogende Pipi Langkous en andere gevaarlijke stereotypen. Het moet allemaal uitmonden in de nieuwe missie Gent humane stad, waarmee gangmaker en bezielster van het project Tine Heyse (Groen), schepen voor Internationale Solidariteit, haar stad ideologisch wil uitzuiveren.

Soit, er is veel verontwaardiging over deze diarree van politieke correctheid. Ten onrechte, want dit is eigenlijk een fantastisch cadeau voor ons allemaal, en niet in het minst de Gentenaar zelf. Ik verklaar me nader.

Actie en reactie

L.P. Boon (1912-1979) (Wiki)

Op zijn 16de werd ene Lodewijk Paul Aalbrecht Boon, later bekend als Louis-Paul Boon, van school gestuurd wegens het bezit van verboden boeken. Het begin van een schrijverscarrière die Boon -o ironie- naar de Gentse Vooruit zou voeren en zijn boeken op de index van de katholieke Kerk deed belanden. Dat waren nog eens tijden, toen je voor het lezen van een boek van school kon vliegen! In de jaren 60 verslond ik als snotaap Boon en Claus, net vanwege hun gebrek aan Salonfähigkeit, en ik was niet de enige. Brave schoolschrijvers à la Hubert Lampo interesseerden ons geen reet.

Het stelt de levensgrote vraag naar de zin en het nut van verbod en censuur, onder het motto: ‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’, een spreuk die we niet toevallig al in het Reinaert-epos aantreffen. Voor de filosoof G.W.F. Hegel (1770-1831) was heel de geschiedenis een spel van these en antithese, zeg maar actie en reactie, waarbij vernieuwing maar mogelijk is omdat er krachten zijn die haar belemmeren. Met andere woorden: je kan maar rebelleren als er iets is om tegen te rebelleren. In het Rijk van de Vrijheid ga je dood van verveling.

Geen enkele van Hegels inzichten echter komt ook maar in de buurt van de onvergetelijke vier eerste regels over Jantje en de pruimen, getekend Hiëronymus van Alphen:

Jantje zag eens pruimen hangen,
O! als eieren zo groot.
’t Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
Schoon zijn vader ’t hem verbood.

Kent iemand een straffer beeld rond verbod en verleiding? De Freudiaanse spanning is te snijden in deze aanhef, waarbij de sappigheid en het gulle formaat van de pruimen onverbrekelijk verbonden zijn met het verbod om ze te plukken. Hiëronymus maakt er evenwel geen pornosatire van zoals Boon zou doen: finaal respecteert Jantje de regels, blijft van de vruchten af, en wordt daarvoor door zijn papa beloond met… een pruim. Helaas: het kwaad is geschied en de verleiding zal Janneman nooit meer loslaten. De ultieme pruim is een verboden boek.

Salon des Refusés 

Aalst, carnaval 2019 VRT NWS

Moraal: meer boeken moesten verboden worden. Kunst is de censuur omzeilen, en als er geen censuur is, wordt het bezigheidstherapie. Via het Aalsters carnaval en zijn UNESCO-verboden haakneuzen, de clandestiene lockdownparty’s van 2020, en dus nu de Gentse ‘dekolonisatie’, blijkt en zal blijken hoe mensen heimelijk snakken naar regels om ze te kunnen overtreden. En naar censuur om net naar dat verboden boek op zoek te gaan. Het is niet onredelijk, te veronderstellen dat de uitgever van Pipi Langkous zich mag opmaken voor een ruime herdruk, nu de Gentse gedachtenpolitie haar een verdorven figuur vindt.

Gent heeft daarin wel een traditie hoog te houden, als broeinest van het 16de eeuwse protestantisme, dat door de inquisitie van Keizer Karel, en later zijn zoon Filips II, ongenadig vervolgd maar niet kon uitgeroeid worden. Stel u maar eens voor dat Karel had gezegd: ‘Doe maar, jongens!’, het protestantisme was in Vlaanderen een stille dood gestorven.

Een nieuw Edict tegen de ketterij

Krek 500 jaar later wordt zowaar in dezelfde stad een nieuw Edict tegen de ketterij uitgevaardigd. En geloof me: het zal er ketteren. Het linksgroen/blauwe Politbureau maakt zich dermate belachelijk met dat maoïstisch voorontwerp dat het, indien gestemd, tot een tsunami van burgerlijke ongehoorzaamheid zal leiden. Ik voorzie een heuse anti-canon, een schaduwbibliotheek van verboden lectuur, een Salon des Refusés van ongewenste artiesten, een bloeiend toerisme rond het thema ‘te mijden plekken’, inclusief schemerwandelingen, witte cafés en sluiproutes.

Dus: dank u van harte, gij 75 dekolonisatoren en stichters van de Humane Stad: de nieuwe Boontjes hebben hun roeping gevonden. Laag zullen de pruimen hangen en schalks zullen de Langkousvlechtjes wapperen in het bijzijn van tien kleine negertjes. Vrijheid is iets wat je moet nemen, niet iets wat je krijgt. D’amuzeleute!

Het boek Politiek incorrect is verkrijgbaar in de online boekhandel van Doorbraak. Een gesigneerd exemplaar kan u bestellen rechtstreeks bij de auteur.