Charles Michel kan zich maar beter wat ongerust beginnen te voelen

Al bezet zijn partij eersterangs ministerposten in de federale regering (Binnenland, Defensie, Financiën, Immigratie), Bart De Wever had de situatie goed door:  ‘Er zit geen dash meer in de bewindsploeg,’ zei hij in Terzake, ‘want de coalitiepartners zitten in een race naar de gemeenteraadsverkiezingen en zijn niet meer geneigd tot wederzijdse toegevingen.’

Bart De Wever verwacht dus niets meer van de Zweedse coalitie, temeer daar het politieke klimaat na afloop van de gemeenteraadsverkiezingen direct in de greep zal komen van het steekspel rond de Europese, de wetgevende en de regionale verkiezingen van juni 2019. Zoals de recente peiling aangaf, komt de N-VA geenszins gehavend uit drie jaar regeringsdeelname. Met 32,4% van de kiesintenties blijft ze veruit de grootste politieke kracht van het land. Ze scoort ongeveer twee keer zoveel als de CD&V! Bart De Wever heeft ook opgemerkt dat in Wallonië een linkse coalitie het licht zou kunnen zien, want PS, PTB en Écolo oogsten samen 51,3%. Hij sluit dan ook niet uit dat hij het Antwerpse Stadhuis misschien zou inruilen voor de Wetstraat 16, om België in een confederaal model binnen te loodsen. Een model dat elkeen tot financiële verantwoordelijkheid voor de eigen politieke keuzes zou verplichten.

Amusant?

Eerder dan te reageren met een spottend glimlachje, en de woorden van Bart De Wever ‘amusant’ te vinden, zou eerste minister Charles Michel zich daar beter enige zorgen over maken.

De manier waarop men het budget beheert (Sophie Wilmès), wordt binnen de regering ver van unaniem goed bevonden. CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert heeft duidelijk laten verstaan dat hij een neen-stem zou kunnen uitbrengen. Dan is er ook nog het energiepact dat in het slop zit door de twijfels die de N-VA heeft uitgesproken bij de kernuitstap.

We kennen ook de Vlaamse neiging om de sociale zekerheid te splitsen. Een N-VA-kamerlid, Yoleen Van Camp beklom hieromtrent net nog het spreekgestoelte en gaf als argument de frequentie van obesitas in Wallonië: ‘Die beloopt er 16% tegen 12,5% in Vlaanderen. Het aantal maagoperaties, waarvan de kosten voor de sociale zekerheid opliepen van 53,5 miljoen in 2012, tot 64 miljoen euro in 2016, is twee keer hoger in Wallonië dan in Vlaanderen. Een flink deel van die kosten zou vermeden kunnen worden aangezien in vele gevallen een dergelijke ingreep niet nodig is. Gewichtsproblemen zouden makkelijk opgelost kunnen worden door raadpleging van een diëtist of psycholoog.’
Van zijn kant toont het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds aan dat tussen 2016 en 2017 de Walen aanhoudend meer aan gezondheidszorg hebben besteed dan de Vlamingen. Het verschil bedraagt 82 euro per man. Niets nieuws onder zon. Verklaarde in 2002 de Vlaamse liberaal Karel De Gucht niet: ‘Het is ontoelaatbaar dat Vlaanderen meer bijdraagt aan de gezondheidszorg en van Wallonië minder terugkrijgt’?

Men mag het communautaire dan mooi in de koelkast zetten, het komt er telkens weer uit: de geluidshinder boven de Brusselse luchthaven, de bouw van een nationaal stadion, de manier waarop Vlamingen en Walen met de gezondheidszorg omspringen…

Je hoeft geen uitgeslapen politieke waarnemer te zijn om te voorspellen dat Charles Michel de komende maanden geen betekenisvolle resultaten in de wacht zal slepen. En al laat Daniel Bacquelaine al drie jaar zweet hebben gelaten met zijn pensioenhervorming, er is nog niets verworven. De delicate kwestie van de armoedebestrijding zou deze legislatuur wel eens onopgelost kunnen blijven. Ook de monarchie blijft in het vizier van de Vlaams-nationalisten, zoals onlangs nog bewezen werd door de beschuldiging tegen prins Laurent in verband met diens activiteiten.

Opdeling

Tijdens de crisis van 2010-2011 heeft de commissie Buitenlandse Zaken van de Franse assemblée twee van haar leden opgedragen naar België te gaan om daar een analyse te maken van de binnenlandse toestand. Het rapport van de betrokkenen, dat op 15 februari 2012 werd aanvaard, kwam tot de vaststelling dat de opdeling van België in twee taalgroepen die gestaag coherenter en onderling meer verschillend werden, de overleving van het land steeds minder waarschijnlijk maakte.

Vorig jaar heeft de Vlaamse historicus Frank Seberechts de zorg voor een nawoord bij zijn ‘Onvoltooid Vlaanderen –Van taalstrijd tot natievorming’ aan Bart De Wever toevertrouwd. De Vlaamse Caesar zet de puntjes mooi op de i: ‘Vandaag is België niet langer een democratie. We hebben te maken met twee democratieën, een Vlaamse en een Franstalige. […] Die twee democratieën blokkeren niet enkel elkaar, ze blokkeren ook economische hervormingen. […] De complexiteit van de instellingen heeft een situatie in het leven geroepen waarbij iedereen bevoegd is, maar niemand verantwoordelijk. De zesde staatshervorming heeft dit probleem alleen nog verscherpt. […] De volgende horde die Vlaanderen moet nemen is die van het confederalisme.’

Zeker, het is mogelijk dat men Bart De Wever niet lust. Maar wat men De Wever niet kan verwijten is een gebrek aan coherentie, of dat hij een blad voor de mond zou nemen. Je weet wat je aan hem hebt.
Op de vraag of die man gevaarlijk was, heeft destijds Guy Spitaels geantwoord: ‘Nee. Hij is niet achterbaks, hij zegt klaar en vrank wat hij wil. Dat verkies ik boven huichelaars die zeggen “ach nee, het zal wel meevallen.” Die De Wever staat me helemaal niet tegen.’

Vertaling: Marc Vanfraechem. De Nederlandse citaten heb ik niet kunnen verifiëren, en heb ze dus hervertaald uit het Frans. Eis geen letterlijkheid.