Chocolade Kim in Dubai
Van uw sportverslaggever
foto © VRT/Michel Gouverneur/Reporters (composiet: J.
Het had Clijsters, die het toch niet meer voor het geld moet doen, gesierd mocht ze in Dubai een signaal rond mensenrechten gegeven hebben.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementWanneer iemand me op straat aanklampt en vraagt wat ik van de politieke situatie denk, antwoord ik steevast altijd: Kim Clijsters heeft een kont die probleemloos als stootkussen kan dienen op nachtelijke wegenisweken, een balkon om een rij mammoetbomen op te zetten, en een backhand die vijftig driftige Marokkanen probleemloos in het ziekenhuis kan slaan.
#Kimback
Tot dusver mijn politieke analyse. De 36-jarige Clijsters speelt momenteel op het tennistornooi van Dubai, en is al aan haar tweede comeback toe, na deze van 2009. Maar dit keer is het menens. Het blijkt in de eerste plaats een media-event met lange commerciële uitlopers. Het productiehuis De Mensen, bekend van programma’s als Blokken, volgt haar met een professionele filmploeg overal op de voet en regisseert haar terugkeer als een vaderlands gebeuren zonder weerga. België’s hoop in bange tijden.
Zo’n productiehuis draait op het verzinnen van telkens weer nieuwe hypes, concepten die in snel tempo uitgetekend en verkocht worden aan mediabedrijven. Er wordt actief gezocht naar thema’s en personen met een hoge human-interest-waarde: Kims comeback wordt dus een ‘verhaal’ dat vooral in de media, meer bepaald de televisiewereld, zijn beslag krijgt, met liefst veel echo’s in de papieren en digitale pers. Uiteindelijk komen ook alle sponsors weer opdagen en wordt het ‘merk’ Clijsters gerecycleerd om meer tennisraketten te verkopen. Of waarom ik denk dat mama Clijsters zich ietwat begon te vervelen in haar tennisacademie te Bree.
Sharia-voorschriften
Weinig aan de hand dus. Tot we op het VRT-journaal de directeur van het Dubaitornooi, ene Salah Talhak, Kim horen vergelijken met een reep Belgische chocolade, en bekijk op het filmpje vooral de pretoogjes van de tennissjeik, waarmee hij enigszins tegemoet komt aan de inleiding van dit stukje.
Nu moet u weten dat de Verenigde Emiraten, waarvan Dubai dé parel is, een weinig vleiende reputatie hebben aangaande mensenrechten en zo. Verkrachting binnen het huwelijk of je vrouw een pak rammel geven is officieel toegelaten en zelfs aan te raden ingevolge de sharia-voorschriften. Niet-gehuwde vrouwen die verkracht worden komen zelf in de gevangenis terecht wegens zedeloos gedrag. Op homoseksualiteit staat de doodstraf.
Volgens het Wereld Economisch Forum staan de VAE op plaats 121 van 149 landen in een rangschikking van gendergelijkheid inzake onderwijs, gezondheid en politieke participatie. Verkiezingen worden maar voor de schijn gehouden, het zijn de koninklijke families die alle macht in handen houden. Kort: achter de glitter van de Dubai-torens schuilt de bedomptheid van een middeleeuwse theocratie.
Ook met de arbeidsomstandigheden van buitenlandse werknemers is er wel wat aan de hand. Bouwvakkers sneuvelen bij bosjes onder de onmenselijke temperaturen. In feite gaat het om slavernij van mensen zonder rechten die in kampen verblijven en maar af en toe eens uitbetaald worden, geld dat ze dadelijk weer moeten afgeven om ‘verblijfskosten’ te betalen. Paspoorten worden ingetrokken, vertrekken is dus onmogelijk. Ook een detail waarmee ik Kim zeker niet wil lastig vallen in haar vijfsterrenhotel.
Sportswashing
Het zijn effectief deze lijfeigenen die de riante buildings van Dubai neerpoten want de oliesjeiks willen in snel tempo omschakelen naar het betere segment van zakenreizen en luxetoerisme, nu die Europese kafirs steeds minder olie kopen, hun daken vol zonnepanelen leggen en in elektrische auto’s tuffen.
En zo komen we terug bij dat tennistornooi. Al die sportevenementen, zie ook de Ronde van Qatar en de Grand Prix Formule 1 van Abu Dhabi, dienen vooral om de public relations te smeren van deze shariastaatjes die al hun oliegeld in vastgoed belegd hebben. Voetbalclubs worden er met open armen ontvangen voor hun winterstage, ook Club Brugge dokte een klein fortuin af om in Qatar te overwinteren. Nadat ze de uitnodiging van Saoedi-Arabië toch maar hadden afgezegd wegens politiek te gevoelig.
Maar in Qatar en Dubai kan enige sportswashing dus wel. Qatar heeft ook de wereldbeker voetbal 2022 binnen gehaald dankzij troebele machinaties. Europese topclubs worden ook gewoon opgekocht, PSG is de bekendste. Er staat blijkbaar een en ander op het spel voor de emirs. De aanwezigheid van chocolade Kim wordt dan opeens veel meer dan een comeback, namelijk een publicitaire stunt voor een wahabistisch regime waarvan er zelfs financiële sporen naar terreurorganisaties lopen, zoals Apache ooit uitbracht.
Het had Clijsters, die het toch niet meer voor het geld moet doen, gesierd mocht ze een statement rond mensenrechten gemaakt hebben. Helaas, dat is ginder bij de wet verboden, ook buitenlanders die de zwijgplicht negeren vliegen de bak in. Chocolade is ons visitekaartje, Kim onze ambassadrice, naast Arno natuurlijk. Heel dit humoristisch spektakel, samen met de monkellachjes van Salah Talhak, verzekeren ons van dit feit: de politieke situatie is hopeloos maar niet ernstig.
Categorieën |
---|
Tags |
---|
Personen |
---|
Johan Sanctorum (°1954) studeerde filosofie en kunstgeschiedenis aan de VUB. Achtereenvolgens docent filosofie, tijdschriftuitgever, theaterdramaturg, communicatieconsultant en auteur/columnist ontpopte hij zich tot een van de scherpste pennen in Vlaanderen en veel gevraagd lezinggever. Cultuur, politiek en media zijn de uitverkoren domeinen. Sanctorum schuwt de controverse niet. Humor, ironie en sarcasme zijn nooit ver weg.
Ook na een afgekocht proces over omkoperij en valsheid in geschrifte, is er kans op een schepenambt in Vlaanderens grootste stad.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.