‘Communautaire waanzin’ zei u ?

Niet alleen zit Michel een minderheidsregering in lopende zaken voor, ook zitten de partners van MR en Open Vld niet op dezelfde golflengte wat betreft de lijst van Grondwetsartikelen die in de loop van de volgende legislatuur zouden kunnen worden herzien.
Bijzonder gespannen verliep de woordenwisseling tussen Patrick Dewael en Charles Michel die we donderdag in de Kamer hebben meegemaakt. Er werden boze blikken gewisseld tussen de liberalen van noord en zuid.

Raken aan artikelen die wel eens de communautaire doos van Pandora konden openmaken, is voor Charles Michel uitgesloten. De komende vijf jaar moeten enkel de economische en sociale doelstellingen en het klimaat in aanmerking komen. Tot elke prijs moet vermeden worden dat België bezwijkt onder de harde slagen van de aanhangers van het confederalisme. «Non à la folie communautaire!», geen communautaire waanzin!
Samengevat: in plaats van zo snel mogelijk een eind te maken aan de ongeneeslijke Belgische ziekte, wil de eerste minister de palliatieve zorg nog wat rekken.

Waanzin

Een onvermijdelijke afloop met nog eens vijf jaar uitstellen, dát is pas waanzin. De CD&V heeft alvast laten weten dat ze een nieuwe staatshervorming wilde in 2024 en iedereen weet dat die op een confederale leest geschoeid zal zijn.
Wat Patrick Dewael betreft, mogen we herinneren aan de waslijst van institutionele hervormingen die hij, toen in januari 2003, als minister-president presenteerde, en die neerkwam op de splitsing van zowat alle nog resterende federale bevoegdheden: splitsing van de gezondheidszorg, kinderbijslag, partiele splitsing van het spoor, volledige vervlaamsing van de nationale luchthaven, toegenomen autonomie wat betreft de belasting van fysieke personen, gedeeltelijke regionalisering van de bedrijfsbelasting, en de vrijheid voor het Vlaamse Gewest om zijn loonpolitiek vast te leggen en het regime van zijn werklozen.

Kortom: de francofone bewindvoerders maken een zware fout door zich enkel op de N-VA te fixeren. De nationalistische neigingen zitten wel degelijk in het Vlaamse DNA, en wat moet gebeuren zal gebeuren. Vlaanderen is een Natie geworden en het zal op den duur de trossen losgooien en zich als Staat opwerpen.
Men mag dan mooi het communautaire in de koelkast stoppen, bij elk dossier duikt het weer op en verlamt het de politieke besluitvorming: de bouw van een nationaal stadion, de geluidsoverlast van de nationale luchthaven, de migratiepolitiek, de klimaatkwestie enzovoort.

Twee Franse kranten

In 2016 onderstreepte Jean Quatremer, de Brusselse correspondent van het Parijse Libération, ‘het verval van de staat, ondermijnd door de onophoudelijke worsteling tussen de Nederlandstalige meerderheid en de francofone minderheid. […] Vijftig jaren van communautaire strijd tussen Vlamingen en Walen, van ontmanteling van de staat ten voordele van de gewesten (zes staatshervormingen sinds 1970) hebben het koninkrijk in een doodlopend steegje gebracht: onmacht, incompetentie en onverantwoordelijkheid.’
Achterhoedegevechten blijken steeds weer vergeefs. De francofone «demandeurs de rien» hebben de onstuitbare opgang van de Vlaamse Beweging niet kunnen beletten. De instrumenten voor een toekomstige legitimiteit van Vlaanderen hebben één na één het licht gezien. Niets kan een meerderheid in het Vlaams Parlement die de onafhankelijkheid uitroept nog in de weg staan.
Het valt te begrijpen dat Michel en consorten angst hebben voor dit scenario dat hun politieke carrièreplanning zou dwarsbomen. Daarom rekken ze het elastiekje…

Beter konden ze zich laten inspireren José-Alain Fralon, Brussels correspondent van Le Monde, toen die het zich veroorloofde in 2009 aan Albert II volgende raad te geven: ‘Als u nu eens, in plaats van een laatste gevecht om de eer te leveren dat slecht dreigt af te lopen of zelfs lichtelijk belachelijk te worden, (…) het wat slimmer aanpakte? Door toe te geven, wat we vroeg of laat toch zullen doen, dat niets Vlaanderen in de weg zal staan op zijn weg naar onafhankelijkheid, en een eind weegs mee te gaan in plaats van het volkomen tevergeefs te willen stoppen.’*

La fin du Monde

Er is na 1989 veel veranderd: de Sovjet-Unie is ontmanteld, Duitsland herenigd, Tsjechoslowakije gesplitst, Joegoslavië verdwenen, en het Verenigd koninkrijk staat op de punt de EU te verlaten… niets is voor eeuwig.

Het einde van België zou geenszins het einde van de wereld zijn. Een onafhankelijk Vlaanderen, Brussel als stadsstaat, en een Wallonië dat met een eigen statuur in Frankrijk is opgenomen: dat is niet de apocalyps, integendeel, het zou het einde betekenen van de onophoudelijke communautaire treiterijen die waarlijk niets bijdragen.
Voormalig eerste minister Yves Leterme noemde België op een dag een «accident de l’Histoire ». Is het moment niet daar om de vergissing van 1830 recht te zetten?
_________
* José-Alain Fralon: La Belgique est morte, vive la Belgique!, Fayard, 2009.

vertaling Marc Vanfraechem