Dat Jean-Luc Crucke op een zeker punt de MR de rug ging toekeren stond in de sterren geschreven. Maar dat hij zijn ex-partij resoluut voor Les Engagés inruilt heeft al meer weg van een verrassing. En zeker op een langere termijn bekeken is niet altijd even duidelijk wie de winnaars of verliezers van de situatie zijn. 

Het vertrek van Jean-Luc Crucke bij de MR was alvast minder episch dan de manier waarop hij in contact kwam met de liberale partij. Als student ging hij samen met de kompanen van een of andere anarchistisch groupuscule een lezing van de toenmalige liberale coryfee Jean Gol aan de ULB verstoren. Maar kijk, het leven zit vol verrassingen en met de jaren ontpopte hij zich tot een gedreven volgeling van de latere partijvoorzitter die in 1995 overleed.

Crucke groeide uit tot een populaire burgemeester, parlementslid en minister in de Waalse regering (MR-PS-Ecolo), waarvan hij een van de architecten was. Een tijdje geleden dwong partijvoorzitter Bouchez hem tot ontslag uit de regering. Vandaag trekt hij zelf de deur van de MR achter zich dicht. Slechts enkele nauwe partijgenoten werden luttele minuten voor de persconferentie van zijn beslissing op de hoogte gesteld.

Politiek dakloze

Het water tussen Bouchez en Crucke was te diep geworden, klinkt het in MR-kringen. Hun stijl is grondig verschillend, maar Crucke was niet opgezet met de rechtsere profilering van Bouchez. Hij hield er op verschillende punten een andere mening op na, en hield die niet voor zich. Er waren discussies rond fiscaliteit en recenter het dossier over de Boucle du Hainaut, de Waalse pendant van Ventilus.

Opmerkelijker is echter dat hij de MR in ruilt voor Les Engagés, het vroegere CDH dus. ‘Ik zag hem eerder naar Ecolo vertrekken’, verbaasde een MR-burgemeester zich op RTBF. De groene inslag van de geboren Ronsenaar was gekend. Net als zijn uitgesproken vrijzinnigheid. Nu ja, Les Engagés is met voorzitter Maxime Prévot al lang niet meer de devote PSC van weleer, maar toch. Het leverde in liberale middens al snel enkele grapjes op. ‘Crucke chez les calotins’, klinkt het lacherig. Ex-partijgenote Marie-Christine Marghem was scherper toen ze Crucke omschreef als ‘een politiek dakloze die radeloos overal aanklopte, tot er dan plots toch een deur open ging’, ‘un SDF politique’.

Plan B

De eerlijkheid gebiedt te erkennen dat de zet van Crucke eigenlijk een plan B is. Na zijn vertrek als minister, werkte hij aan ‘un grand mouvement centriste’, een centrum-beweging waar dan Les Engagés, Défi en liberalen die niet op de lijn Bouchez zitten, bij zouden aansluiten. Spijtig genoeg voor hem pakte de mayonaise niet. Défi hield de boot af en binnen de blauwe familie voelden slechte weinigen zich geroepen. Het is een beetje zoals Mozes en die berg: het magnetisme van zijn beweging bleef uit, en dus zette hij zelf dan maar zijn move in. Hij krijgt er onmiddellijk het ondervoorzitterschap van de partij en een strijdplaats bij de volgende stembusslag bij. Jawel, chez les calotins.

En zeggen dat hem een uitweg geboden was door Bouchez: een zitje als rechter bij het Grondwettelijk Hof, een nakende benoeming waar de MR recht op heeft. Best aantrekkelijk, niet in het minst voor Bouchez zelf want dat zou het einde van Crucke’s politieke loopbaan betekenen. Hij bedankte voor de eer. Voor Les Engagés, een partij met een structurele crisis, ziet men de komst van Crucke als een opsteker, maar is dat wel zo? Want wat doet een eeuwige dwarsligger met een stevige dosis franc parler? Juist, de vraag stellen is ze beantwoorden. Ook in Wallonië kan de aanloop naar 2024 best boeiend worden.