Daar is de ‘racistische supporter’ terug

Het is alweer hommeles in de hoogste klasse van de voetbalcompetitie, en we zijn pas twee speeldagen ver. 34 Club Brugge-supporters kregen van hun club stadionverbod wegens ‘racistisch gedrag’ op de match tegen Standard Luik. Ook Club zelf mag het gaan uitleggen bij het Bondsparket (dat bestaat dus, zo’n parallelle rechtbank). Maar eerst een dienstmededeling.

Echokamers

Mijn column over de Olympische openingsceremonie in Parijs zette bij sommige lezers kwaad bloed, omdat ik niet meeging in de teneur dat we hier het failliet van de westerse beschaving hebben meegemaakt. Neen, ik vond het gedoe met die Dionysische smurf best amusant. Zelfs als het een parodie gold op het Laatste Avondmaal, zou ik zeggen ‘Et alors?’.

Op het forum klonk het dat ‘JS aan de MSM is verkocht’, en ‘Sanctorum door de woke-ideologie is besmet’. Tamelijk hilarisch, gezien de vastberadenheid waarmee die mainstream media, de openbare omroep niet uitgezonderd, mij in de ban blijven slaan, en de hoeveelheid kritische columns die ik aan dat woke-gedachtengoed al heb gewijd.

Dat de Islam zelfspot en satire absoluut niet tolereert, is zeker een feit. Humor is totaal vreemd aan deze totalitaire theocratie. Net daarom achten wij deze cultuur van de angst inferieur, en moeten we via satire en cartoons het verschil blijven beklemtonen. Zonder schroom of zelfcensuur.  De vrije meningsuiting is onze hoogste troef, laten we haar niet fnuiken door zelf lange zere tenen te kweken en voor gedachtenpolitie te spelen.

Het is ook waar dat, als de Olympische openingsceremonie er de complete Franse geschiedenis en cultuur wilde bij sleuren, misschien ook een verwijzing naar Charlie Hebdo en het bloedbad op 7 januari 2015 op zijn plaats was geweest. Iedereen was toen Charlie. Vandaag werkt de redactie nog altijd op een geheime locatie, een ‘bunker’, uit vrees voor nieuw geweld. Het magazine blijft de linkse én de rechtse mainstream uitdagen en hekelen. Kritische journalistiek en satire mogen geen ideologische schoonmoeders kennen.

Dat blijft ook mijn motto. Columnisten die bij een wit blad eerst nadenken wat de lezer wil lezen, creëren enkel echokamers van mensen die mekaar gelijk geven, en daar bedank ik voor. Laat er controverse en debat zijn. Doorbraak is er niet om de dictatuur van de linkse pensée unique, zoals we die bijvoorbeeld op de VRT ondervinden, te vervangen door een rechtse variant, met even voorspelbare opinies en gelijkaardige taboes. Wie Sanctorum leest, mag zich verwachten aan het onverwachte. Soms serieus, soms speels, of iets ertussen. Dank u voor het begrip.

Oerwoudkreten

Ter herinnering. In 2019 ontstond er rond schrijver dezes een relletje, naar aanleiding van een column over Lukaku waarvan de provocerend-satirische titel aanleiding was om hem als ‘racistisch’ te brandmerken. Vooral toen de groenlinkse spekpater Tom Lanoye er zich in Humo mee ging moeien. Terwijl het ging over de corrupte voetbalcultuur, het brood-en-spelen verhaal, en de hypocrisie van de bonden die anti-racismecampagnes opzetten om de onfrisse geurtjes in hun eigen wandelgangen te maskeren. Het WK voetbal was toen al via simpele omkoperij aan Qatar toegewezen, een golfstaat met onder meer een strafwet tegen homofilie.

De BLM-knietjes moesten toen nog komen, waarbij voetbalmiljonairs van alle kleur, die belastingen ontduiken via Luxemburgse constructies, het opnemen voor de verworpenen der aarde. Die dubbele moraal, in geen enkele sport zo sterk aanwezig, maakt dus dat supporters tegelijk worden aangemoedigd om hun emoties te tonen, voor hun club de longen uit hun lijf te schreeuwen in iets wat bijna op een stammenoorlog lijkt, behalve als er oerwoudkreten geproduceerd worden, want dan is het racisme. Met VRT-voetbalcommentator Joos als een van de grote zedepredikers.

Het voorbije weekend was het weer prijs. Vóór de aftrap van Standard Luik-Club Brugge werden jeugdspelers van de thuisploeg ingezet om een ‘anti-racisme statement’ te maken: met rode en witte maskers, de kleuren van Standard dus. Dat hitste een kern van fanatieke Bruggesupporters op, waarbij op een zeker moment zelfs een soort fascistische groet werd gebracht. De verzamelde sportjournalistiek stond op haar kop.

Terwijl het misschien wel om een provocatie ging, als antwoord op een provocatie. Moraalridderij in een universum waar alles om geld draait, en omkoopschandalen periodiek de kop opsteken. Het voetbal is ziek, niet door het ‘racisme’ van de supporters (een flink deel van de Club Brugge-A kern is overigens van Afrikaanse komaf), maar door de morele hypocrisie van de corrupte bobo’s.

De kadavers

De ‘racistische supporter’ is dus een ongewenst nevenproduct van de voetbalindustrie, een vervelende stoorzender die de hypocriete morele alibi’s ontmaskert. Waarbij ook breder socio-politiek ongenoegen speelt. Meteen is een link gelegd met de rellen in het Verenigd Koninkrijk, waar de geest uit de fles is na een dodelijke mesaanval op drie meisjes. Als ‘hersenloze criminelen’, opgezweept door extreemrechtse agitatoren, zo worden de demonstranten door politiek en media afgeschilderd. Vermoedelijk heeft een deel van hen het voetbal als een tijdelijke uitlaatklep benut, maar nu zijn het gewoon racisten die achter de tralies thuis horen. Of hoe het bestel verkiest om aan symptoombestrijding te doen, dixit Harry De Paepe.

In onze kontreien is voorlopig nog alles onder controle. Club Brugge heeft zich ontdaan van het racistische uitschot, klaar is kees. Gelieve dan ook te noteren dat ik voor de rest van het seizoen supporter ben van FC Dender, bijgenaamd De Kadavers. Ontstaan uit een fusie van FC Denderleeuw, Verbroedering Denderhoutem en Eendracht Hekelgem.

Hoe deze kantineploeg in de eerste voetbalklasse belandde, en het warempel nog goed doet ook, is een vermakelijk verhaal op zich. Dankzij een Indonesische zakenman en na een beslissende zege tegen Francs Borains, de club van niemand minder dan Georges-Louis Bouchez. ‘De kadavers’ verwijst natuurlijk naar het immer stinkende vilbeluik Rendac in Denderleeuw (géén sponsor), maar het clublied doet tevens vermoeden dat carnaval niet veraf is. Ter afwisseling met Wagner zet ik het nu regelmatig op, en constateer dat het verschil toch weer niet zo groot is. Spreekkoren zijn van alle tijden. Alle Bonden ten spijt.