Het is ondertussen bekend dat Dalilla Hermans tot ‘trajectcoördinator’ is gebombardeerd om te lobbyen voor Brugge culturele hoofdstad 2030. Dat is een titel, uitgereikt door de EU, waar een stevig pakket subsidies aan vastzit en die vooral de toeristische sector moet stimuleren. Heeft Brugge dat dan nodig? Ik dacht het niet, maar volgend jaar zijn er ook verkiezingen, ziet u, en de kleurloze burgemeester De fauw (CD&V) kan die extra publiciteit goed gebruiken.

Het is voor alle duidelijkheid nog maar een kandidatuur, maar Dalilla wordt er het uithangbord van. Dat leverde haar ‘een warm badje knuffels’ in de pers op, blijkens haar Instagrambericht, maar ook afkeuring en ‘haatberichten’ op de sociale media, zegt ze. Erger, Vlaams Belang en N-VA (beide in de stedelijke oppositie) beconcurreren elkaar met sarcastische commentaar over de aanstelling van deze ster aan het Vlaamse woke-firmament. Op Doorbraak trok VB-er Tom Vandendriessche alle registers open, wat de stelling van Dalilla Hermans alleen maar bevestigt: Vlaanderen heeft een zwaar probleem met racisme, en corrigerende gestes als haar aanstelling moeten daar een tegengewicht voor vormen. Anders gezegd: Hermans krijgt wat ze in stilte hoopte, namelijk trammelant.

Bestudeerde paranoia

Hoe een fuif van de scouts van Hansbeke wereldnieuws werd (foto VRT)

Over deze in Rwanda geboren maar in de Kempen opgegroeide ’schrijfster’ heb ik al een paar keer een boekje opengedaan. Ze trok de eerste keer mijn aandacht toen ze in 2017 in een pas gepubliceerd Suske-en-Wiske-album een Afrikaanse man had ontwaard die eruit zag als een ‘halve aap’,- het waren haar woorden. Grote consternatie was het gevolg, oproep tot dialoog over het endemisch racisme in de lage landen, halve excuses van een verbouwereerde uitgever, en een oproep tot alle amateurtekenaars om de foute afbeelding te retoucheren.

In hetzelfde jaar -ze moet de smaak te pakken gekregen hebben- was ze ‘ziedend verontwaardigd’, toen ze in Hansbeke, deelgemeente van Deinze, tegen een affiche voor een ‘oerwoudfuif’ aanliep, waarop weer zo’n Afrikaans type stond afgebeeld, met iets te bolle kaken. En guess what: weerom tot ziedende ontsteltenis van Dalilla vond de lokale scoutsvereniging het allemaal veel drukte om niets, en ging de fuif gewoon door, mét die affiche! Quod erat demonstrandum. Het zit verdomme in onze genen.

Er moet dat jaar bij Dalilla een enorm licht zijn aangegaan, want overal gaf ze interviews weg, tot in de respectabele NRC, waarin we quotes konden lezen als: ‘Ik heb heel lang niet in het openbaar bananen durven eten. Maar het kan ook groter zijn. Mensen die me aanstaren als ik met mijn blanke man op straat loop, die niet naast me willen zitten. Dat gebeurt echt.’

‘Ziedende verontwaardiging’, het wordt een standaardpose in alle publieke statements rond alle leed dat ze dagelijks ondervindt. Als zwarte vrouw geen banaan durven eten op straat: in wat voor een wereld leven we! Ach, kijken als een blanke man met een zwarte vrouw samen wandelt: ik doe dat ook, gewoon omdat het opvalt, voor de rest, honni soit qui mal y pense. Zoals ik me ook omdraai als een vrouw met een wiebelende derrière mijn pad kruist, oeps maar is dat dan geen seksisme… En als ze bovendien zwart is, hebben we dan geen intersectionele mix van seksisme én racisme? Wanneer wordt kijken staren, en glimlachen uitlachen? Soit, Dalilla cultiveert een lichte vorm van bestudeerde paranoia, waar alle journalisten weerloos in tuinen, beseffende dat dit soort verhalen hun redactionele status verhoogt.

Wikimedia Commons

Karel Verhoeven, DS-hoofdredacteur en bewaker van de woke-lijn.

Diversiteitsindustrie

Ik begon haar vanaf toen een beroepsquerulante te noemen, -iets wat ze zonder twijfel ook weer als een racistische uitlating zal kwalificeren-: iemand die van het opsporen en beschuldigen van haar vermeende belagers een full-time bezigheid heeft gemaakt, dat breed uitsmeert in de media, en ons moreel bij de les houdt. Haar eigen tragisch lot van om haar huidskleur misdeelde zwarte vrouw moet altijd opnieuw onder de aandacht worden gebracht, en tot in Hansbeke de ‘witte’ onderdrukker ontmaskeren.

Helaas voor Dalilla is haar huidskleur helemaal niet het probleem. Of beter: ze maakt er zelf steeds weer een issue van. Assita Kanko, geboren in Burkina Fasso en NV-A-politica, is even zwart als Dallila Hermans, maar neemt afstand van het eeuwige slachtofferschap dat het woke-verdienmodel doet draaien. En daar wringt het schoentje: Hermans is een gevestigde waarde in de Vlaamse diversiteitsindustrie, naast andere klaagzangeressen zoals Bieke Purnelle. Zeer bewust speelt ze zelf haar huidskleur uit om een beeld van de ‘racistische Vlaming’ te creëren, die moet heropgevoed worden met behulp van het progressieve middenveld en media zoals De Standaard waarvoor ze een 14-daagse column mag schrijven.

Dat deze krant helemaal de richting van de pensée unique is ingeslagen, dat kan een klein kind vaststellen. Voor Karel Verhoeven en zijn personeel is informeren compleet secundair geworden. Integendeel, indoctrinatie is de kern van het redactionele verhaal, men wil het lezerspubliek kneden tot het zich conformeert aan de woke-ideologie van het huis. ‘Attitudevorming’ heet dat in het reclamejargon.

Disneyficatie

Journalistiek en opinie versmelten zo tot een eindeloos défilé van slachtoffers van discriminatie, én de bijbehorende daders. Niemand wil tot die laatste groep behoren: het koloniale schuldverhaal, met de ‘witte’ hetero man als spil, maant de ‘gepriviligieerde’ groep aan om schuld te bekennen en boete te doen. Hoe? Door De Standaard te lezen bijvoorbeeld, speciaal de columns van Dalilla Hermans. Snapt u het plaatje? Het is banale marketing met een moraliserende saus, die overigens over een groot deel van de westerse reclamewereld is uitgelopen, want nergens is de imitatiedrang zo sterk als in de sector van de gebakken lucht.

Wat ons naadloos weer bij de Brugse city marketing brengt. Als je vandaag in het historische centrum van de Breydelstad loopt, kom je alleen nog chocolade- en pralinewinkels tegen. Het is een dode decorstad annexe cruiseterminal geworden ten dienste van de toeristische industrie, een disneyficatie waar ook steden als Venetië en Barcelona mee worstelen. Binnen dat concept is Hermans de perfecte keuze. Even leeg en stereotiep als de decorstad Brugge is de parade van woke-prinses Dalilla, en sorry als ik haar nu met een chocoladepostuur vergelijk. Lieden die denken dat dit over cultuur of erfgoed gaat of zo, zijn niet helemaal mee en zeker niet klaar voor Brugge 2030.

Er zijn vermoedelijk wel tientallen Bruggelingen ( als dat een vereiste is) competenter en méér gekwalificeerd om voor ‘trajectcoördinator’ te spelen in dat culturele-hoofdstad-verhaal. Maar het ging ook nooit om talent of competentie, wel om de verkoop van chocolade. Die ironie zal ze in haar ijdelheid wel niet snappen. Marketinggewijs is de aanstelling van Dalilla Hermans een geniale zet: je kan er niet tegen zijn, anders ben je een racist. Weer hoog tijd voor méér verbinding.