David Cameron, opgejaagd wild

David Cameron rijdt zich vast in zijn anti-EU-discours. Op zich een vreemd feit, want toen hij in 2005 als partijleider van de Conservatives aantrad, kwam hij van de pro-Europese vleugel. In 2007 stapten enkele Lords van zijn partij over naar Ukip, omdat Cameron veel te verliefd was op de door hen gehate Europese Unie. De UK Independence Party was op dat moment nog een marginaal gegeven in de politiek. Het kon enkel in Europese verkiezingen scoren, omdat dan alleen een representatieve vertegenwoordiging wordt toegepast in tegenstelling tot het ‘de winnaar neemt de zetel’ in de nationale verkiezingen.

Maar de tijden zijn veranderd. In de lokale verkiezingen van 2013 bereikte Ukip 23% van de stemmen. In 2014, tijdens de op hun lijf geschreven Europese verkiezingen, behaalden de eurosceptici onder aanvoering van de flamboyante Nigel Farage 27.5%. Ze werden daarmee de grootste partij van het eiland. Een dergelijk resultaat in de parlementsverkiezingen van 2015 zou Ukip niet aan de macht brengen, dat laat het Britse kiessysteem niet toe, maar het zou de politieke verhoudingen in Westminster ernstig door elkaar schudden. De laatste peilingen tonen aan de er geen duidelijke meerderheid voor een partij zou bestaan. Men zal er voor de tweede maal op rij met een coalitieregering op de proppen moeten komen. Zoals het er nu naar uitziet zullen de Tories van Cameron daar geen plaats in hebben. Vreemd genoeg lijken de wegdeemsterende Liberal Democrats  (nog goed voor een kleine 8% van de stemmen) de enigen te zijn die zich zowat zeker weten van een plaats in een nieuwe coalitieregering.

Als een opgejaagde vos staat David Cameron nu te slaan op het spreekgestoelte dat hij de bijkomende Europese rekening van 2 miljard euro niet zal betalen. Hij hoort het hoorngeschal van de Ukip’ers te paard alsmaar naderen. Zijn oud-minister en Tory coryfee Kenneth Clarke sprak hem hierop publiekelijk aan in het parlement: ‘Ik leef mee met de premier en ik ben even verrast over het onderwerp waarvan iedereen op het ministerie van Financiën al vijf maanden wist dat dit er zat aan te komen.’ De natie lachte groen mee.

Ook in Camerons verzet tegen de vrije immigratie van Oost-Europeanen naar het VK wordt met ongeloof gereageerd. Hoewel hij een voor de kiezer gevoelig thema aansnijdt, kan hij een van de grondregels van de Unie niet zomaar veranderen zonder de steun van alle lidstaten. Daarenboven slaagde zijn huidige regering er niet in de belofte waar te maken om ten laatste tegen 2015 ‘tienduizenden’ migranten minder te zien arriveren in het VK. Hoe zal hij er dan in slagen deze nieuwe doelstelling succesvol te verwezenlijken?

De premier irriteert niet alleen de Europese partners mateloos met zijn strijd die vooral bedoeld is voor de eigen achterban, ook de gemiddelde onderdaan van Hare Britse Majesteit lijkt minder en minder onder de indruk te zijn van ‘Call me Dave’ Cameron. Een recente peiling toont aan dat de Britten sinds lange tijd nog nooit zo achter het EU-lidmaatschap van hun land hebben gestaan dan vandaag. Het bureau Ipsos –MORI startte in oktober 1977 met het peilen naar de eurofilie van de Britten. Ongeveer 56% van hen ziet het Verenigd Koninkrijk vandaag liever in dan uit de Europese Unie. Twee jaar geleden was dat maar een percentage van 48%.

(c) Reporters