De afrekening van Tom Naegels met de vrije pers

Tom Naegels laat zich in De Standaard heel denigrerend uit over Doorbraak. Onze site loopt volgens Naegels over van ‘griezelige onzin’ van ‘wappies­, malloten en eindtijd­profeten’. Daarmee schakelt De Standaard zich in een strategie in met als bedoeling iedere dissidente stem te smoren. ‘De Standaard is een erge systeem- en cultuurbevestigende krant geworden’, liet Rik Torfs zich enkele maanden geleden al ontvallen. Daarmee vormt de krant een aanjager van de systeemcrisis die ons nu treft.

De combinatie van meerdere op elkaar inwerkende crises zou wel eens deze winter kunnen cumuleren tot ‘een perfecte storm’, waarbij de prijzen zo op hol slaan dat zelfs tweeverdieners met moeite de touwtjes aan elkaar kunnen knopen. Björn Rzoska, fractieleider voor Groen in het Vlaams Parlement, maakt zich grote zorgen: ‘De situatie is explosief aan het worden.’

Trigger

Tergend is dat de grootste trigger van de polycrisis het politiek onvermogen van de huidige regering is om het geblokkeerde federaal bestel diepgaand te hervormen. De ideologische blindheid, het eigenbelang en vooral de lafheid om diepgaande structuurhervormingen door te voeren, maken de crisis nog veel tastbaarder. België is het land waar de vermolmde en deficiënte instellingen doortrokken zijn van incompetentie, onvermogen, nalatigheid, politiek favoritisme en ideologisch dogmatisme. In hun reactionaire houding vinden de verdedigers van het Belgische pacificatiemodel in de mainstreampers een trouwe bondgenoot. Elke kritische stem wordt gemarginaliseerd of gedemoniseerd.

In De Standaard vraagt Tom Naegels zich af waarom ‘beschaafde heren’ als Siegfried Bracke en Jean-Pierre Rondas stukken slijten op een site die overloopt van ‘de griezelige onzin’, ‘waaraan zij geloofwaardigheid verlenen’. Doorbraak is in eerste instantie een opiniesite en ook een vrijhaven voor het vrije woord. (Uiteraard hanteren we daarbij kwaliteitscriteria, nvdr). Dat bepaalde opiniestukken en publicaties voor Tom Naegels en zijn ideologische broeders dissonant en bovendien ‘ridicuul’ klinken, heeft vooral te maken met de journalistieke inquisitie die binnen hun redacties wordt gevoerd.

In een interview onlangs fileerde Rik Torfs De Standaard genadeloos: ‘De Standaard is erg woke, klimaat-fundamentalistisch en vaak uitgesproken militant. Nog maar zelden komt er iemand aan bod die een andere mening verkondigt. De Standaard is een erg systeem- en cultuur bevestigende krant geworden. Dat is haar goed recht natuurlijk, maar de krant raakt stilaan in een trechter omdat ze steeds weer journalisten aanwerft die op elkaar lijken en de pensée unique bevestigen. Daardoor worden journalisten inwisselbaar. Een aantal onder hen heeft me op Twitter geblokkeerd. Blijkbaar ben ik een gevaar voor hun “gezonde” ideeën.’

Nagel op de kop. Rik Torfs kan het weten, mijnheer Naegels, want hij schreef verschillende jaren een column voor De Standaard.

Naegels presenteert hier een mooi staaltje van cancel culture, een afrekencultuur. ‘Het is inderdaad moeilijk om (veel) voorbeelden te geven van prominente stemmen die ‘de mond gesnoerd werden’, of van films of boeken die zouden zijn gecensureerd’, concludeerde Tom Naegels voordien foutief in één van zijn columns. Daarmee bevestigt Naegels enkel de pensée unique van zijn krant. Afwijkende meningen, zoals die van Mia Doornaert, vormen een onderdeel van de façadepolitiek van De Standaard. Nu en dan eens een controversiële mening tolereren, moet de krant een imago van openheid geven.

Koen Meulenaere

Nieuw is dit niet. Koen Meulenaere wisselde in 2011 Knack in voor De Tijd. Meulenaere had zich met zijn rubriek ‘Bladspiegel’ een reputatie als bijtende satiricus bij elkaar geschreven. Bijzonder goed geïnformeerd, legde hij de malversaties in de politieke wereld bloot. De column van Els Van Doesburg is gebaseerd op die van Meulenaere. De scherpe satiricus kreeg inside-information. Zo schreef hij ooit over Guy Verhofstadt dat hij twee bevriende koppels een middeleeuws pand in de schaduw van het Gravensteen heeft doen aankopen. ‘Voor 2 miljoen euro. Daarnaast zullen beide koppels, samen met de stad Gent, opdraaien voor de restauratiekosten die het drievoudige bedragen. Als alles af is en afbetaald, zal het Joenk in het pand komen wonen.’

‘Bladspiegel’ was bijzonder populair. Heel wat politici werden door de hekel gehaald. Uiteindelijk moest Meulenaere de duimen leggen voor een nieuwe generatie journalisten binnen Knack die opteerden voor ‘constructieve journalistiek’. Nadien ging Meulenaere naar De Tijd. Zijn column was nog steeds scherp, maar zijn vleugels werden voor een deel geknipt. ‘Het is niet de bedoeling dat hij hier een kopie van “Bladspiegel” komt schrijven’, liet hoofdredacteur Isabel Albers wel op de website van De Tijd weten. Meulenaere werd herleid tot een satirische aanvulling van de zakenkrant, een amusementsfactor.

Eppink op Vrijdag

Twintig jaar geleden overkwam Derk Jan Eppink in De Standaard hetzelfde. Eppink was in Nederland een gevreesd columnist. Om het debat in Vlaanderen wat aan te zwengelen, kreeg hij van De Standaard een vrijgeleide in zijn veertiendaagse bijdrage: ‘Eppink op Vrijdag’. Het is de moeite waard om ze eens te herlezen. Eppink doorzag de slinkse manoeuvres van de opkomende politicus Guy Verhofstadt en rekende genadeloos af met zijn strapatsen. De blauwe baron kreeg het op zijn heupen. Na een telefoontje naar de redactie van De Standaard, werd de rubriek van Eppink afgevoerd. ‘Het moet gedaan zijn met de koterij’, liet Verhofstadt zich denigrerend ontvallen.

Dezelfde afkeer voor dissidente geluiden lezen we ook bij Naegels. Daarmee bewijst Naegels de democratie geen dienst. De mainstreampers is een trouwe verdediger van het Belgische pacificatiemodel en vormt zo een onderdeel van het probleem. Niet de overheid, maar de mainstreampers organiseert de censuur. ‘De Amerikaanse journalistiek is bikkelhard… Amerika heeft een cultuur van openbare verantwoording die – indien toegepast in de Wetstraat – zou leiden tot een fin de régime’, concludeerde Eppink twintig jaar geleden al.