De Berber-rel: vlucht vooruit van multiculturele dramaqueens

Na het hysterische non-debat over integratie en migratie, blijft een gevoel van totale ontsporing van het integratiedebat. We lijken weer beland in de jaren negentig toen men de thematiek onbespreekbaar trachtte te maken. Met dank aan de politiek correcte dramaqueens.

Wie de aanhoudende reacties leest van politieke partijen als sp.a of Groen of andere partijen op de uitspraken van de Wever over integratieproblemen op Terzake zou geloven dat die heeft opgeroepen om alle Berbers op een containerschip te zetten om dat voor de Antwerpse kust tot zinken te brengen. Of dat hij heeft geponeerd dat ‘alle Marokkanen racisten zijn en bovendien dikke egoïsten’.

Grote anticlimax wanneer men het ‘diabolische’ interview in Terzake aanschouwt. Een politicus schetst een brede context waarin racisme en radicalisering ontstaan door een groeiend wantrouwen tussen bevolkingsgroepen of tussen sommige allochtone gemeenschappen en overheden. Racisme wordt niet goedgepraat of genegeerd. Wel wordt onderstreept dat dit een stuk van een complexere puzzel is.

Politici moeten inderdaad spaarzaam en erg voorzichtig zijn met het verbinden van attitudes aan bevolkingsgroepen. Dat doet de complexiteit van de wereld en de mens onrecht aan. Toch is het vooral de storm van hysterische reacties die me het meest zorgen baart.

Hallucinant is dat die mensen die altijd op de eerste rij staan om de Vlamingen collectief als racisten te brandmerken nu een klacht voor racisme tegen Bart de Wever indienen. Zoals gewoonlijk vallen er amper afwijkende stemmen te boren in het koor der ‘intellectuelen’ van moslimorigine die in de media worden opgetrommeld. Ironisch genoeg onderbouwen ze door hun verongelijkte eenstemmigheid de analyse van de Wever over hun ‘gesloten’ gemeenschap.

Blijkbaar heeft Bart de Wever afbreuk gedaan aan dat wat men tracht aan te smeren als ‘de erfzonde van de Vlaming’: racisme. Schuldgevoel en die erfzonde zijn de ultieme wapens van bepaalde partijen om de Vlamingen een beleid te laten slikken die de meerderheid niet wenst (zoals het gemeentelijk migrantenstemrecht in Vlaanderen).

Dit maakt progressieve partijen bang, die er nochtans geen graten inzien om mensen een platform te geven die de Vlaming collectief als racisten afschilderen. Bang omdat ze pijnlijkere analyses zouden moeten maken; ook over hun eigen falende rol in het migratie-verhaal. De Berber-rel doet dan ook denken aan de wijze waarop de sociologe Marion van San met haar wetenschappelijke analyses over allochtonen, criminaliteit en radicalisering steevast in een verdomhoekje wordt gezet. Althans in Vlaanderen, want deze Vlaamse onderzoekster is momenteel actief aan de Universiteit van Rotterdam.

Het ergst van al is dat dit alles het zo noodzakelijke debat over migratie en integratie nekt. Vaststellingen die door vele Vlamingen worden gedeeld (zelfs binnen de partijen die de hakken in het zand zetten) worden voorgesteld als extremistisch en ‘slecht’. Op die manier mept men de zo noodzakelijke zelfreflectie binnen de diverse gemeenschappen (waaronder ook de Vlaamse) dood.

Op wijze komt men niet tot een samenleven waarvoor volgens Paul Scheffer in zijn vermaarde boek Het Land van Aankomst de ‘fase van ontkenning’ en naast elkaar leven moet worden doorbroken. Voor er effectief wordt samengeleefd, vindt er volgens Scheffer zowat bij elke migratiegolf uit het recente verleden een fase van debat en conflict plaats. Pas na die fase kan een vergelijk groeien. In België zorgt de politieke correcte druk ervoor dat die fase van ontkenning blijft aanslepen doordat analyses vanuit het terrein in het verdomhoekje van racisme worden geduwd. Intussen groeit het religieus fascisme in migrantenwijken, patrouilleert het leger in de straten en is het wachten op een volgende moordaanslag.

Indien de politieke partijen en allochtone dramaqueens zoals Abou Jahah een handleiding hadden willen aanbieden over ‘hoe creëer ik een multicultureel drama’, had men niet beter kunnen doen dan met deze Berber-rel en het racismeproces. Dat weten zij zelf ook. Het gaat dan ook helemaal niet om onze allochtone medemensen. Het gaat om zelfprofilering en om een blinde vlucht vooruit om niet aan reflectie of aan het herijken van het eigen, wenselijke, mensbeeld te doen. Het paasfeest van vrede en verdraagzaamheid is daar een geschikte periode voor. Daarom wens ik brulboeien, zoals Abou Jahjah, ondanks alles een zalig en vreedzaam paasfeest toe.

Chris Ceustermans is auteur en observator van het stedelijk leven in Antwerpen en Brussel. Deze zomer verscheen bij WPG- Manteau zijn roman ‘De Boekhandelaar‘. Dit najaar verschijnt zijn volgende roman: ‘Koude Oorlogsdromen’ .