De coalitie van Michel onder een kogelregen

Je moet al verduiveld naïef zijn om niet in te zien dat in de kwestie rond de vervanging van de gevechtsvliegtuigen van het Belgisch leger de teerlingen van meet af aan vervalst waren, met als bedoeling van de kant van de N-VA om het Franse aanbod van de Rafale van tafel te vegen.
Krijgen we een scenario dat lijkt op dat van 1975, toen de voorzitter van het Rassemblement Wallon, Paul-Henry Gendebien ermee dreigde uit de regering Tindemans te stappen als die niet koos voor de Franse Mirage?

In elk geval heeft eerste minister Michel vrijdag laatst zijn minister van Landsverdediging Steven Vandeput op zijn plaats moeten zetten, want die had in de pers verklaard dat hij het Franse aanbod niet in aanmerking kon nemen.
Maar dat ter orde roepen heeft nergens toe gediend, want zondag oordeelde voorzitter Bart De Wever in de Zevende Dag dat hij het nog eens moest inpeperen: ‘Er zijn twee zaken uitgesloten, dat is de F16’s verlengen, niemand doet dat […] en de Rafale heeft defensie-inhoudelijk niks te bieden. 3,4 miljard voor een toestel dat eigenlijk niks kan, dat heeft geen enkele zin,’ liet hij weten.

Dit onding van een land

Men weet hoe de N-VA denkt over België. Voor de Vlaams-nationalisten moet dit onding van een land, dit onding van een natie van de wereldkaart geveegd worden. Artikel één van het partijstatuut is hierover zo duidelijk als wat.
Al sinds «Bye bye Belgium» van de RTBF in 2006, rust op de hypothese van het verdwijnen van België geen taboe meer. Bij de crisis van 2010-2011 hebben we kunnen zien hoe diep de barsten in de fundering van het Belgische huis zijn.
Gemandateerd door de Assemblée nationale zijn toen twee Franse parlementsleden, een van de meerderheid, de andere van de oppositie, het gebouw komen inspecteren. Volgens hen was het hoogst twijfelachtig of het overeind zou blijven.

Met de zesde staatshervorming dacht Elio Di Rupo de muren te hebben verstevigd, maar al snel bleek dat niets minder waar was. De N-VA, die sinds 2014 in de federale regering zit, heeft haar plan om het gebouw te ontmantelen niet laten varen. En dan mag ze in de peilingen al eens vooruitgaan en dan weer afzakken, zij blijft veruit de eerste politieke kracht in het land.

De dag na de wetgevende verkiezingen – die er eerder konden komen dan voorzien! – zijn hun leiders vast van plan om naar de onderhandelingstafel te komen met nieuwe plannen in de steigers, en om met confederalistische cement te werken.
Lang zal het daarna niet meer duren om tot de vaststelling te komen dat het huis nergens nog voor kan dienen, en dat het afgebroken mag worden.
In het interview dat Jan Jambon dit weekend gaf aan de Libre Belgique, liet hij een klein zinnetje horen: Onafhankelijkheid kan snel vaart krijgen. Wat er politiek te gebeuren staat valt nooit te voorspellen, alles kan van het ene moment op het andere in een stroomversnelling raken.

Geen overhaasting

Waarom dan nog haast maken bij de vervanging van de gevechtsvliegtuigen?
We weten dat het Belgische leger niet veel voorstelt op het internationale schaakbord. Als het koninkrijk nog maar een kort leven beschoren is, waarom het dan nog verbinden tot die kolossale uitgave van 3.4 miljard? De F16’s die we hebben kunnen nog wel een jaar of drie-vier meegaan. De zaken kunnen heel snel gaan, zoals Jan Jambon heel terecht zei. In 1981 sprak François Perin over de dag dat het ongelukkige staatshoofd een zoektocht naar een onvindbare regering zal ondernemen.
Dat die dag er wel eens kon komen na de volgende wetgevende verkiezingen, ten laatste binnen een jaar dus, is helemaal niet uit de lucht gegrepen.

Elio Di Rupo heeft de verwijdering van de PS uit de Waalse regering niet verteerd. Hij droomt van een terugkeer van de linkse krachten in Wallonië, en de jongste peiling wijst uit dat die droom wel eens werkelijkheid kon worden: de huidige MR-CDH-coalitie meet men 29% toe, terwijl een alliantie van PS-PTB-Écolo 49,4% verzamelt.
Als die alliantie snel vorm zou krijgen, dan zou ze de onderhandelingen rond de vorming van een nieuwe federale regering gegarandeerd lood in de vleugels bezorgen. Bart De Wever denkt dat zo’n evolutie de PS zou kunnen dwingen om een confederalistische hervorming te accepteren.
Niet is nochtans minder zeker, en dan zou men zich enkel nog kunnen schikken naar de evidentie, namelijk dat België totaal onregeerbaar is geworden. En wat is een staat zonder regering anders dan een staat die niet langer bestaat!

Bij die constatatie zou het Vlaamse parlement heel goed kunnen overgaan tot een onafhankelijkheidsverklaring. De N-VA en het Vlaams Belang hebben vandaag samen 36,2% van de kiesintenties. De CD&V van haar kant heeft er 15,3. Maar zoals Stefaan De Clerck, hun oud-minister, heel terecht zei: De band tussen nationalisme en christendemocratie zit diep verankerd in het Vlaamse DNA.
Ongetwijfeld denkt Yves Leterme nog altijd nostalgisch aan die dag in 2004 toen hij het kartel CD&V/N-VA boven de doopvont hield.

Samengevat, Jan Jambon heeft het goed gezegd: alles kan van het ene moment op het andere in een stroomversnelling raken.
Een onafhankelijk Vlaanderen zou zich wel van een leger moeten voorzien. Het staat hen dan vrij om voor de Amerikaanse F35 te kiezen. Willens nillens onafhankelijk geworden, zou anderzijds Wallonië in een onhoudbare budgettaire situatie verzinken. Economisten spreken over een sociale zekerheid die met 15à20% zou krimpen. Kortom, een sociaal bloedbad.

Ook dat heeft François Perin aangekondigd: De Walen zouden dan tot een discipline gedwongen worden waar ze geen idee van hebben, want ze zouden dan zelf de schuldenaars worden van hun fameuze verworven rechten. En hij vervolgde: De enige nationaliteit waar ze makkelijk in zouden kunnen opgaan, nadat de Belgische hen door de vingers is geglipt, is de Franse.

Een Frans Wallonië, waar men dan Rafales door de lucht zou zien vliegen… nee, we moeten echt geen haast maken met die vervanging van de F16!

vertaling Marc Vanfraechem