De Doorbraak-kip van het jaar

Jan Fabre is Grootofficier in de Kroonorde én Commandeur in de Orde van Leopold II (juist ja, die van de afgehakte handjes), en als dusdanig een hoflakei eerste klas. Hij is een graag geziene gast in Laken en mocht het plafond van het koninklijk paleis van zijn onvermijdelijke en alomtegenwoordige keverdecoraties voorzien.
Ik heb daar in mijn mei ’68-boek en dito lezing al stevig de draak mee gestoken: artistieke ‘rebellen’ die zogezegd alle heilige huisjes neerhalen, maar zich wel koninklijke eretekens laten opspelden of zich de titel van baron(es) laten welgevallen.
Het milieu van Vlaamse kunstenaars en culturo’s is politiek achterlijk en hangt vanuit een linksdraaiend engagement (kuch kuch) een Ancien Régime aan dat in wezen tot de 18de eeuw behoort. Geen Vive la Republique hier, wel kust de kont van het vorstenpaar in ruil voor wat media-aandacht.

Maar nu media-aandacht voor een smeekbede. De open brief van Lagravière –geef toe, zo’n naam geeft extra gewicht- zit achter een betaalmuur, niet echt open dus, maar via-via toch aan de complete tekst geraakt, en het is smullen. De titel alleen al: ‘Majesteit, er zit een viespeuk aan uw tafel’.
Je zou denken dat het ironisch bedoeld is, maar neen: Geneviève gaat verder die toer op, denkt dat Filip echt met zijn ridderschaar beraadslaagt over de volgende queeste, en eindigt met de retorische vraag: ‘Welke vorst wil nu zo’n ridder aan zijn ronde tafel?’ 
Ja, er zit een perverse zwarte ridder in het majesteitelijk gezelschap, en Mathilde moet haar gemaal aansporen om hem te ontridderen, misschien ook wel nu die lelijke kevers eens van het plafond krabben.  Vanzelfsprekend gaf het Paleis niet thuis, ook daar vermoedelijk de slappe lach en verslikkingsverschijnselen vanmorgen bij het ontbijt.

Meteen krijg ik enige sympathie voor Fabre, zo zit ik nu eenmaal in mekaar: zo’n oerdom danseresje, dat als onteerde maagd de koningin aanschrijft om haar kwelgeest/goeroe (die ze toch jarenlang liet begaan) aan te klagen,… wat kan je daar nu anders mee doen dat een solo beloven in ruil voor een wip? Snappen die nu echt niet dat zo’n titel niks betekent, dat hem aanvaarden belachelijk, maar hem nadien willen afnemen nog veel ridiculer is?
Geneviève Lagravière, op de valreep nog de kip van het jaar, al waren er veel gegadigden voor die titel, ik denk aan Goedele Wachters, Martine Tanghe, en Kristien Hemmerechts. En neen, niet herroepbaar, geschonken titels worden hier niet terug genomen, MeToo for ever.