De interne kolonisering van de EU

Dexia is het slachtoffer van overmoed, van onbekwaamheid, van de crisis van de euro veroorzaakt door het zomaar laten toetreden, op voorspraak van Frankrijk, van ‘failed states’ à la Griekenland. De socialistische regeringen van Athene hebben zich wetens en willens laten kaalplukken tot de bedelstaf door hun ambtenaren, vakbonden, zakenelite en drukkingsgroepen. Griekenland zit met een kaduke kas en van de weeromstuit de banken met Grieks overheidspapier op hun balans. Dat is het geval van Dexia en deze Frans-Belgisch-Luxemburgse bank had de twijfelachtige eer om daarmee een systeemrisico te zijn geworden wat is uitgelopen op het opknippen van Dexia in een Belgische staatsbank, een Franse staatsbank, een zogenaamde ‘slechte bank’ (‘bad bank’) met 60 % Belgische overheidswaarborg en 40 % Franse overheidswaarborg, en een rist verkoopbare bedrijven.

Dat kwartet is het allerlaatste hoofdstuk van de uitverkoop van bedrijven, banken en coöperatieven in het kielzog van het ACW. Waar is de tijd van het dagblad Het Volk en de drukkerij Sofadi, de buroticaverdeler Samko, het reisbureau Ultra Montes, Bacob-bank en De Volksverzekering? De eerste vier gingen failliet of werden tegen centen en kwartjes verkocht, de laatste twee gingen tegen miljarden euro naar Dexia en verlengen nu de paternoster van mislukkingen van de syndicale ondernemers en financiers. Het excellente boek De uitverkoop van het ACW (Roularta Books) van Didier Verbruggen krijgt een wrange apotheose.

Waar wringt het schoentje van deze financiële vaudeville die de coöperanten van Arco – het financieringsvehikel van het ACW – zuur zal opbreken en de Belgische, dus Vlaamse, belastingbetaler miljarden euro zal kosten? De knelling is er wegens de naïviteit, het collaboratiegezinde van de leiding van het Gemeentekrediet, en haar politieke aandeelhouders en verpolitiekte raad van bestuur. Zij lieten zich graaien (laten wij dat woord maar gebruiken) door de Franse overheid. Na de plundering van Generale Maatschappij door Suez had men minstens beter moeten weten. Het Gemeentekrediet zou in tandem met Crédit Local de France (ook een bank voor de gemeenten die niet, zoals Gemeentekrediet, werkt met spaargeld, wel met geleend geld op de markt tegen marktvoorwaarden) de beste bank ter wereld worden voor de lokale besturen. Dat werd getracht waar te maken door bijvoorbeeld een overname in de VS die een dure miskleun bleek te zijn. Wat men kent van de vorige overnames van Belgische bedrijven door Franse groepen, werd ook hier snel waarheid: de Belgische ondernemingen werden leeggezogen door hun Franse bazen en de sullige Belgen stonden er bij en keken ernaar. Herinner u de homerische strijd van Philippe Bodson om Tractebel, en zijn internationale belangen, uit de rechtstreekse greep te houden van Suez. Ook daar werd er gelogen en bedrogen door de Franse aandeelhouders en hun vertrouwelingen in het Belgische management. Hans Brockmans’ boek Vlaanderen, een Franse kolonie (Davidsfonds/Leuven, 1993) was profetisch. In het vastgoed, de wapenindustrie, de luchtvaart, de media, de waterzuivering, de energie namen de Fransen de controle over na de val van de Generale Maatschappij van België in 1989.

Tegenover het treinstation van Reims staat een standbeeldje voor stadsgenoot Jean-Baptiste Colbert (1619-1683), de vader van het colbertisme, wat in 2012 de staatsgodsdienst blijft van Frankrijk. Het colbertisme beduidt dat de overheid de richting, sturing en eindcontrole moet hebben over de economie. Die economie is een strategisch onderdeel van de Franse politiek. De Grandes Ecoles hameren die ideologie in hun elitestudenten. ‘La République’ verdient hun totale trouw en zij staan ten dienste van de economische en politieke belangen van ‘l’état’. De oud-studenten van de Grandes Ecoles, met bewondering en vrees ‘énarques’ genoemd, beheersen Frankrijk. Zij draaien van de ministeriële kabinetten naar topfuncties bij het ministerie van Financiën en Economie om daarop te worden benoemd aan de leiding van hele en halve staatsondernemingen en Franse privéconcerns. CEO Pierre Mariani van Dexia, een énarque, is een intimus van president Sarkozy, een énarque, en de betrekkingen met Crédit local de France en CDC lopen over deze militanten van ‘la France éternelle’. Tegen dergelijke ‘vrienden’ kan een Franstalige dokterszoon uit Brugge niet op. Hij zal, als een van de mineure architecten van de Europese Conventie (grondwet), in zijn memoires ooit wel uiteenzetten hoe Frankrijk in zijn ruzie met Duitsland over de euro de eenheidsmunt kapot maakte. Kleine landen tellen in dat idealistisch gestarte Europa voor weinig mee.