De ongemakkelijke waarheid van Siegfried Bracke

Onder massale mediabelangstelling en voor zo’n 300 partijleden en sympathisanten trapte Siegfried Bracke (N-VA) op maandag 2 september 2013 ‘café bij Bracke en Vrienden’ af. Zijn ophefmakend interview in (De Standaard 31 sept. 2013, commentaar op Doorbraak op zaterdag en zondag) zorgde voor een opgemerkte start. Een mens zou er een strategie in zien. Net zoals in de locatie. Geen rokerige achterafzaaltjes voor Siegfried on tour, maar die eerste avond diende een statig gerenoveerd fabriekspand als locatie. Vooraan een podium, het decor, zwarte doeken met centraal een groot scherm en achteraan een klank- en beeldregie. Naast het spreekgestoelte stonden zelfs twee plexischermen waarop ook Obama zo graag de tekst van zijn speeches laat projecteren, om ze niet van papier te moeten aflezen. De communicatie is duidelijk: hier is een moderne partij aan het werk.

Stand van het land

Bracke staat achter een zwarte lezenaar en spreekt, zoals u hem van vroeger kent op tv. Hij is het duidelijk nog niet verleerd. Zelfs dat schoolmeesterstoontje heeft hij nog. Maar wat hij doet is af. Hij profileert zich als de Al Gore van Vlaanderen met zijn inconvenient truth, maar dan niet over het milieu, maar over de socio-economische toestand van het land. Hij begint met de staatsschuld: 387 miljard euro. En daaronder tikken drie tijdbommen: Dexia, de Euro-crisis en de vergrijzing. De rekening daarvan wordt nu doorgeschoven naar de jongere generatie, een fundamenteel probleem beklemtoont Bracke. Daarna volgt een hele presentatie van cijfers, grafieken, tabellen afgewisseld met cartoons, filmfragmenten en citaten. Zoals grootmeester Al Gore het heeft voorgedaan. Bracke leidt het publiek er feilloos door. Dit heeft hij nog gedaan en hieraan heeft hij hard gewerkt. Hij doet het in stijl, met flair. Als is zijn verhaal niet echt om vrolijk van te worden. Bracke beseft dat: ‘Het is geen rooskleurig beeld. Maar ik denk dat als ik journalist was gebleven, ik tot dezelfde conclusie zou gekomen zijn.’

Café Bracke is geen strikte anti-Di Rupo show, zijn naam valt amper een paar keer. De hele uiteenzetting is een samenvatting van de socio-economische situatie van het land. De N-VA studiedienst gebruikt daarvoor – bewust – geen eigen cijfers, maar officiële cijfers. Er volgen vooral vergelijkingen tussen de Belgische gewesten en België/Vlaanderen en de rest van Europa of andere Europese regio’s. De boodschap is duidelijk politiek: er moet iets fundamenteel veranderen. De N-VA wil zich profileren, uitleggen waar het in die ‘kracht van verandering’ om gaat. Het klinkt nu toch anders dan in het kranteninterview twee dagen eerder. ‘Socio-economische hervormingen zijn staatshervormingen. Het is een en-en-verhaal. Duurzaam hervormen kan niet in België zonder doorgedreven confederalisme, die twee gaan hand in hand.’ De les van zaterdag bleek maandagavond geleerd. Punt duidelijk gemaakt en Bracke eindigt: ‘ons doel is geen stilstand, geen Di Rupo II.’

Topregio

Maar met de uiteenzetting van Bracke, meer dan een half uur, is de zaak nog niet beklonken. Daarna was het de beurt aan ‘de vriend van dienst’ Matthias Diependaele, ook Oost-Vlaming en N-VA-fractieleider in het Vlaams Parlement. Hij brengt de blijde boodschap: zoals het nu is, hoeft het niet te blijven. De mantra van dat tweede deel luidt dat Vlaanderen een topregio is. De N-VA wil ervoor zorgen dat dit zo kan blijven en dat is de inzet van het confederalisme, want de huidige situatie is een bedreiging voor Vlaanderen. ‘Vlaanderen mag betalen, maar niet bepalen’, ook niet na het Vlinderakkoord. Deel twee is een opstapje naar hét Grote Confederalismecongres dat over meer gaat dan enkel confederalisme: het is een congres over niets meer of minder dan de toekomst van Vlaanderen, klinkt het op deze smaakmaker voor achterban en geïnteresseerden. Om dat allemaal uit te leggen doet congresvoorzitter Ben Weyts later nog een ronde van Vlaanderen. De N-VA heeft de smaak van de roadshows duidelijk te pakken, want ook Vlaams minister Geert Bourgeois trekt de Vlaamse provincies rond met een avondvullend programma over het onderwijs.

Sleutel

De sleutel tot de hele avond had Vlaams Parlementslid en Dendermondenaar Marius Meremans al bij zijn welkom gegeven. ‘We tonen u de toestand zoals hij is, helaas. We tonen ook dat de kracht van verandering Vlaanderen als topnatie kan bevestigen, dat we kunnen loskomen van de stilstand. De kracht van verandering kan de sleutel zijn’. Diependaele eindigde met de focus van de aanwezigen te richten: ‘Mei 2014 is de keuze tussen stilstand of de kracht van verandering. En om te veranderen zullen we moeten blijven uitleggen waar wat en hoe het probleem is en we zullen met veel moeten zijn. Het komende congres gaat over meer Vlaanderen, een competitievere economie en hogere sociale bescherming. Confederalisme staat voor een warmer en welvarender Vlaanderen’.

Wie er mocht aan twijfelen; de verkiezingscampagne is nu zelfs formeel ingezet. N-VA kiest blijkbaar voor een harde en lange campagne. Nog negen maanden te gaan. 

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>