De paarse-groene leugens van de ‘Vite-valt-ie-regering’
België Bananenrepubliek
De zeven kabouters hebben hun linksgroene anti-Vlaamse uitzuignota klaar. De democratie wordt gemuilkorfd en verkracht terwijl de politieke adel goedkeurend toekijkt
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOmdat ik niet wil overkomen als een oude verzuurde zaag, begin ik deze keer met goed nieuws. Dat mag ook wel eens. Het goede nieuws is dat onze kinderen de komende vier jaar niet meer zullen brossen. De klimaatreligie wordt nu vanuit de Wetstraat gepredikt. Anuna De Wever kan herademen en rustig, zonder andere besognes, haar studies afwerken. Hip hip hoera, Groen is aan de macht! De CO2-uitstoot zal de komende vier jaar spectaculair dalen. Fijn stof zal verdwijnen. De kerncentrales worden gesloten. Alle bussen, treinen, wagens, brommers, vliegtuigen, en boten worden elektrisch. Zonnepanelen en windmolens versieren ons landschap. Alle zwarte punten in het verkeer verdwijnen. Het Amazonewoud wordt van de kap gered. De kernwapens in kleine Brogel zullen verdwijnen. Sorry, FN Herstal, maar België zal geen wapens meer produceren, laat staan uitvoeren. Het leger verdwijnt en maakt plaats voor vredestroepen die met duivenveren ons land verdedigen. Behalve rechtscisme verdwijnt alle haat en discriminatie. De armoede verdampt volledig. En last but not least, ‘wir shaffen das’ om elke gelukszoeker, excuseer, vluchteling, door de grote poort hier in de watten te leggen.
Gelukkig zal Groen dat allemaal doen zonder Kristof Calvo. Onze Mechelse herder, niet de hond, want naar dieren verwijzen mag niet meer bij Kristof, maar de Mechelse hoeder van klimaatapostelen, werd tegen het glazen plafond van poco-manie gesodemieterd. Bij de partij Groen, het nouveau hippie matriarchaat van klimaatjunkies, heb je bij voorkeur geen Vlaamse roots en ben je best geen man, cisgender of heteroseksueel. #hetkananders
De drie D’s van de ‘Vite-valt-ie-regering’
De zeven kabouters hebben hun linksgroene anti-Vlaamse uitzuignota klaar. De democratie wordt gemuilkorfd en verkracht terwijl de politieke adel goedkeurend toekijkt. Bij het lezen van de regeringsverklaring dacht ik dat ik in een aflevering van Groeten uit 1999 op VTM was beland. De regering van de drie V’s: Verhofstadt — Vande Lanotte – Vogels, beloofde toen een digitalisering van Justitie, snelrecht, meer blauw op straat, groene taksen, het sluiten van de kerncentrales, een stijging van sociale uitkeringen en een daling van de belastingen.
Er kwam integendeel een stijging van de belastingen, de kerncentrales bleven open, er is nog steeds straffeloosheid en geen efficiënt lik-op-stukbeleid en we hebben nog steeds te weinig politieagenten. Samengevat: we betalen ons nog altijd blauw aan belastingen en de politie krijgt nog altijd klop van meutes migrantenjongeren.
Deze regering van de drie D’s: De Croo – Dermagne – De Sutter, belooft 21 jaar later krek hetzelfde. Logisch want enerzijds is er op 21 jaar tijd geen kl*ten gerealiseerd en anderzijds duwt het verspilzieke rode en groene legioen ons richting nieuwe of hogere taksen en belastingen.
Het blauwe bedrog
De Open Vld-kopstukken hebben op hun congres plechtig gezworen dat er geen nieuwe belastingen zouden komen. Geen winstvermogensbelasting, want daar had men de rode lijn getrokken. Maar ze logen dat ze zwart zagen. Op vrijdag bekende Lachaert vanop de Europese troon dat hij het donkerrode traject van de PVDA wel kan smaken. Er komt een belasting op de winst die men haalt uit vermogen of kapitaal. Toen het verraad van Verhofstadt in 2005 duidelijk werd en de ruk naar links niet meer te ontkennen viel, verlieten enkele kopstukken gedegouteerd de partij. Ward Beysen, Jean Marie Dedecker, Boudewijn Bouckaert, en Hugo Coveliers, samen met tal van lokale liberale mandatarissen, keerden de partij de rug toe. Ook 10% van Open Vld-kiezers verloor toen het vertrouwen in de partij.
Je zou denken dat een herhaling van een Verhofstadtscenario dan te alle prijze zou vermeden worden. Maar nee, Crootje, Quickie en Lachertje herhalen dezelfde kiezersamputatie. Als de smurfen deze keer nog eens 10% verliezen dan hebben ze de kelk tot op de bodem leeggedronken. Ze zullen wellicht de geschiedenisboeken halen. Maar niet op de manier waarop ze gehoopt hadden.
De richting van de oplichting
Zoomer Rousseau weet ook al hoe hij zijn kiezers en zijn leden moet bedriegen en voorliegen. Tot op vandaag schreeuwen de rode cenakels dat er 2 miljard gaat naar het optrekken van het minimumpensioen. Maar tattoo Bouchez sloeg die rode dweil in hun gezicht. Hij riep luid dat het amper 750 miljoen euro bedraagt. De roodhemden evolueren ‘richting’ 1500 euro en zullen later nog bepalen hoeveel mensen er recht op zullen hebben. Stel dat je het budget ‘richting’ 2024 nog eens met 25% verhoogt dan kan je in 2024 maximaal twee op tien mensen, die het nu nog niet hebben, een pensioen van 1500 euro gunnen. Wie zoals de Conner-adepten content is met een mug, moet opletten voor de olifant.
De euthanasie van de hypocrisie
De CD&V is de appendix van Vivaldi. De deurmat waar men de voeten aan veegde en als schaamlapje voor de Wetstraat gooide. De orde van de hypocritijners lanceren drie onervaren piloten. Voor deze kamikaze-opdracht richting 2024 is dat helemaal niet erg. Ik vrees dat er geen kaarsen genoeg zijn in Scherpenheuvel om het vuur onder de CD&V terug aan te wakkeren. Ze moeten al hun hoop stellen in het opvrijen van beweging.net en het ACV om hun lijk terug op te warmen en terug midden de mensen te kunnen lopen veinzen.
Categorieën |
---|
Tags |
---|
België is een bananenrepubliek die mij steeds vaker ergert en boos maakt. Lang was ik een stilzwijgend politiek observator, maar nu grijp ik naar de pen. Vrijgevochten schrijfster van opiniestukken met scherpe satirische inslag.
De realiteit van succes verdraagt geen pamperbeleid. Genieën zijn vaak niet de meest aangename mensen.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.