De sneeuwvlokjes van het Vlaams Belang

Sneeuwvlokjes. Het is een term die overgewaaid komt uit de Verenigde Staten. ‘Snowflake’. Ze wordt op beledigende wijze gebruikt om iemand te beschrijven die niet overweg kan met feiten of meningen die niet stroken met het eigen Grote Gelijk. Die persoon ‘smelt’ bij het aanhoren van afwijkende opvattingen, net als een sneeuwvlokje voor de eerste voorjaarszon.

Deze beschimping wordt in de regel voorbehouden voor jonge, links-liberale progressievelingen die iedereen die een mening verkondigt rechts van Meyrem Almaci als racistisch, harteloos of achterlijk (of alle drie) bestempelt. Maar Sneeuwvlokjes vinden we niet enkel terug aan de linkerzijde; na de verkiezingen van mei 2019 is er een grote hoeveelheid smeltende sneeuw terug te vinden in Rechts Vlaanderen.

Slachtofferdenken

Zo moet u weten dat er nog andere karakterkenmerken zijn die sterk samenhangen met de hoedanigheid van Sneeuwvlokje. Eentje, zo niet het belangrijkste, is een constant gevoel van victimisatie. Het Sneeuwvlokje weet zich steeds opgejaagd, vervolgd zelfs, door een vaak eerder vaag beschreven andere groep. Op dappere wijze verkondigt zij haar gedachtegoed, daarin steeds tegengewerkt door de andersdenkenden die de waarheid die het Sneeuwvlokje verkondigt moedwillig ontkennen. De slachtofferrol is de natuurlijke habitat van het Sneeuwvlokje. Immers, wanneer men een permanente underdog-situatie creëert waarbij iedere kritiek kan worden afgedaan als een manifestatie van de vervolging die men ervaart, hoeft men nooit inhoudelijk weerwerk te bieden. En dat is gemakkelijker dan een echt debat.

Dergelijke beschrijving past perfect bij sommigen in de Groen-Linkse beweging. Mensen die vragen hebben bij de haalbaarheid van de ‘ecologische revolutie’ gepredikt door steeds jongere, tegenwoordig in de clinch liggende, klimaatprofeten? Klimaatontkenners. Burgers die zich vragen stellen bij de enorme belastingdruk? Egoïstische kapitalisten. Zij die erkennen dat racisme een afschuwelijk iets is, maar niet iedere kritiek op de islam a priori afdoen als de hersenspinsels van een Geert Wilders in de dop. Literally Hitler.

Inhaalbeweging

Vlaams Belang-politici en sympathisanten hebben zich de laatste maanden evenwel proberen te meten met de linkse Sneeuwvlokjes. Nu beginnen ze met een serieuze achterstand; links heeft de door haar gefantaseerde onderdrukking het laatste decennium geperfectioneerd, waardoor ze er de onbetwiste kampioen in zijn. Ze hebben hun slachtofferschap volledig geïnternaliseerd: ze geloven écht dat ze in een constant gevecht verwikkeld zijn om de ‘ziel van de natie’ en dat ze deze moeten redden van niet te vertrouwen blanke alfamannetjes. De vervolging van allochtonen, homoseksuelen en vrouwen zou immers geen grenzen kennen.

Onder het mom ‘de prijzen worden pas aan de eindmeet uitgedeeld’ heeft het Vlaams Belang desalniettemin een achtervolging ingezet. Dapper. Onbegonnen werk zouden sommigen zeggen, maar de communicatie van het VB van de voorbije maanden doet een onverwachte toewijding aan deze inhaalbeweging vermoeden.

Zwarte schaap

De favoriete slachtofferrol waar ze zich in wentelden is deze van het ‘slachtoffer van de Elite’. Het is een beetje de rode draad doorheen de communicatie van het Belang van de voorbije maanden.  Er is een bizarre theorie binnen de partij dat zij ‘recht’ hadden op regeringsdeelname na hun ‘verpletterende verkiezingsoverwinning’. En dat hen die ontzegd wordt is de schuld van de Elite, de gevestigde klasse, of, om het met de — toegegeven, best catchy — bijnaam van Tom Van Grieken te zeggen, de ‘Loser Liga’.

Het is op geen enkele manier de schuld van (politici van) het Belang dat zij niet werden uitgenodigd aan de onderhandelingstafel van Jambon. Neen, dat zou de eigen onfeilbaarheid in het gedrang brengen. Het Vlaams Belang is het zwarte schaap (pun intended) van de Vlaamse politieke familie. Dergelijke houding sluit trouwens mooi aan bij een andere eigenschap van het ‘Sneeuwvlokje’, namelijk ‘entitlement’; de idee dat men ‘recht’ heeft op iets, zonder aan te geven vanwaar deze aanspraken komen.

Nu is Tom Van Grieken ongetwijfeld een eloquente, mediagenieke en social media savvy  voorzitter die de partij een meer aanvaardbare smoel geeft dan pakweg Filip Dewinter. Maar de combinatie van een voorzitter die niet elke 5 minuten de ‘verbruining’ van Vlaanderen aankaart en een verkiezingsscore van plusminus 18% is geen vrijgeleide voor regeringsdeelname. Het toont vooral dat de lat erg laag lag voor de partij, en het aldus niet moeilijk was om er met vlag en wimpel over te springen. En het maakt je zeker niet ‘dé winnaar’ van de verkiezingen. De winnaar van een verkiezing is de partij die én een goede score haalt relatief aan de andere partijen én andere partijen in de tussentijd niet dermate heeft vervreemd dat ze geen coalitie willen vormen. 1 op 2 dus. Maar de helft is bij een regeringsvorming eigenlijk niets.

800.000

Tom Van Grieken/Twitter

De klaagzang van de Vlaams Belang-politici en sympathisanten sinds de keuze van de Vlaamse formateur voor CD&V en Open VLD kent haar gelijke niet. En wanneer iemand een inhoudelijke kritiek formuleert waarom dit wel eens het geval zou kunnen zijn, kan de VB-er schermen met een nieuw wapen: het getal 800.000. Het aantal kiezers dat een stem uitbracht voor het Belang. Een recent voorbeeld was het ontslag van een Mechels bestuurslid dat nog niet besefte dat mensen met een niet-blanke huidskleur reeds geruime tijd geen koopwaar meer zijn. De voorzitter slaagde erin dit in één tweet (1) te veroordelen, (2) te koppelen aan de mediavervolging waar het VB het slachtoffer van is en (3) dit te onderbouwen (?) door het aantal mensen die het bolletje inkleurden voor het Vlaams Belang erbij te betrekken.

Het ‘verraad’ door de N-VA wordt door de Sneeuwvlokjes binnen het VB blijkbaar zo slecht verteerd dat ze in alles de samenzwering van de gevestigde machten zien. Net als de linkse Sneeuwvlokjes, hun geliefkoosde doelwit, zijn ze het slachtoffer. Van wie of wat is niet altijd even duidelijk. Het ‘Systeem’. De ‘Elite’. Soms de ‘Verraders’. Maar hoe de victimisatie plaatsvond is niet belangrijk. Dat ze plaatsvond des te meer. En plaatsvinden doet ze, althans volgens onze Sneeuwvlokjes, quasi non-stop. Het Vlaams Belang zal ongetwijfeld nog zwarte sneeuw zien, maar voor een partij die prat gaat op haar weerbare Vlaamse zonen en dochters, mag het gejammer echt wat minder.