De strijd om de Vlaamse ziel in het onderwijs

In Klasse Magazine – uitgegeven door het Vlaams Ministerie van Onderwijs en Vorming en vooral gericht tot leerkrachten en onderwijsbegeleiders – laat Dalilla Hermans haar licht schijnen over het onderwijs. Dalilla Hermans is redactrice bij Charlie Magazine en columniste bij De Standaard. Ze heeft ook een aantal boeken op haar actief.

Afgelopen zomer liet Hermans van zich horen toen ze met haar zus slachtoffer werd van ‘racistisch geweld’ op Pukkelpop. De zusjes Hermans werden door een paar brutale, doorzopen, domme jongeren gebrutaliseerd, wat totaal te verwerpen is. Nadien kreeg Dalilla ruim de kans om haar boodschap dat Vlaanderen totaal doortrokken is van racisme, in de media te ventileren. Hermans zoekt de oorzaak van het probleem onder meer in het onderwijs. Dalilla Hermans in Het Laatste Nieuws: ‘De geschiedenis van de kolonisatie van Congo, Rwanda en Burundi is een gigantisch (letterlijk) zwart gat in ons collectief geheugen. Het is niet alleen schrijnend, maar ook beschamend hoe weinig het onderwijs inzet op educatie hierover.’

De dominante, racistische en discriminerende witte man

In Klasse Magazine laat de columniste verstaan dat de koloniale geschiedenis van dit koninkrijkje in het onderwijs ‘bewust’ werd verzwegen. ‘Maar het heeft ook te maken met een diep ingebakken superioriteitsgevoel.’ We denken nog veel te veel ‘Eurocentrisch’. Dat het in het onderwijs fout loopt met de diversiteit, heeft ook te maken met het feit dat het lerarenkorps hagelwit is. Hoe dat komt? ‘Door de discriminatie op de arbeidsmarkt’ natuurlijk. Zwarte mensen zijn ‘in het onderwijs op veel muren gebotst.’ De mogelijke achterstand van allochtonen en zwarte medemensen op de arbeidsmarkt, het onderwijs… is – zoals de klassieke linkse riedel steeds weer herhaalt – de schuld van de dominante, racistische en discriminerende witte man.

Dat de zelfbewuste zwarte dame de kans krijgt om dergelijke uitspraken kritiekloos in een officieel blad van de Vlaamse overheid te ventileren, zegt wat over de erosie van het eigen Vlaamse verhaal. De weerbaarheid om dergelijke bewuste overdrijvingen een halt toe te roepen, is verbrokkeld. De ophemeling van minderheden en het steeds weer culpabiliseren van de Vlaamse eigenheid is een bewuste politieke strategie. Het oikofobisch ziektebeeld is het sterkst in het onderwijs ontwikkeld. Het kritiekloos openstaan voor iedere vorm van diversiteit en het negeren van de eigenheid is een morele standaard geworden.

Goedpraten van kinderverkrachting op Ketnet

De verheerlijking voor het vreemde neemt zo’n proporties aan dat zelfs populaire rapper Soufiane Eddyani op Ketnet de kans krijgt om een lied aan zijn vriend op te dragen die in de cel zit voor verkrachting en het prostitueren van een minderjarig meisje. De bal ging pas aan het rollen toen Zuhal Demir de kat de bel aan bond. Voordien was er geen vuiltje aan de lucht.

De culturele diversiteit wordt tot het hoogste morele goed verheven, dit terwijl een overdaad aan culturele diversiteit tot grote problemen leidt. Het onderwijs heeft grote moeite om de instroom van vele nieuwkomers – met grote achterstand trouwens – te verwerken. Zelf John Combrez geeft in De Zondag (6 januari 2019) toe dat de migratie naar Europa moet verminderen. Hij beseft dat het gemis aan een degelijk migratie- én integratiebeleid diepe sporen in het Vlaamse weefsel nalaten. Wat Hermans en de onderwijsmiddens bewust negeren is dat er tal van onderzoeken zijn die erop wijzen dat de moeilijke in- en aanpassing te maken heeft met de specifieke culturele achtergronden, de beslotenheid van de gemeenschappen, de ronduit vijandige, afwijzende houding ten opzichte van de ontvangende gemeenschap…

De multiculturele ideologie

Wat de zusjes Hermans is overkomen, is uiteraard te verwerpen, maar het is fout om dit naar gans Vlaanderen te extrapoleren. Racistisch geweld komt volgens de socioloog Herman Vuijsje in Nederland en Vlaanderen nauwelijks voor. Anders dan in bijvoorbeeld Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, worden allochtone Nederlanders en Vlamingen zelden het slachtoffer van zulk geweld. Vuijsje constateert: ‘Antisemitische incidenten zijn eveneens zeldzaam; waar ze wel optreden, zijn meestal jonge Marokkanen verantwoordelijk, constateerde onderzoeker Leo Lucassen. Ook waar het gaat om racistische denkbeelden scoren wij naar verhouding gunstig. Bij Europese onderzoeken behoort Nederland meestal tot de meest tolerante en minst racistische van de 28 of 46 onderzochte landen.’ Dat Vlaanderen in racisme gemarineerd is, is niet meer dan een mythe.

De anti-identitaire oorlog tegen de dominante cultuur wordt in alle hevigheid in onze instellingen – en in het onderwijs in het bijzonder – nog het hevigst gevoerd. De multiculturele ideologie richt zich op de minderheidsgroepen. In ‘Heilige identiteiten’ beschrijft Machteld Zee het multiculturalisme als ‘een emancipatorisch project, erop gericht minderheden te bevrijden van de inmenging van een dominante meerderheid.’ De druk van assimilatie wordt als negatief ervaren. Legitieme culturele verschillen worden beschermd en meervoudige culturele identiteiten worden gekoesterd.

Waar zit de N-VA?

De nationale identiteit wordt uitgehold ten koste van een meervoudige culturele identiteit. In Klasse Magazine mag Dalilla Hermans deze evolutie uitgebreid toelichten. De zelfhaat druipt uit het artikel. Het meest cynische van deze ontwikkeling is dat dit kan gebeuren terwijl de N-VA in de Vlaamse regering de Minister President levert. De Vlaams-nationale partij heeft van een degelijk migratie- en integratiebeleid een prioriteit gemaakt, maar gezien de kwalijke ontwikkeling in het onderwijs gaat het net de omgekeerde richting uit. Dalilla Hermans getuigt daarvan in Klasse Magazine.

Rechtzetting: Dalilla Hermans, noch haar zus waren het slachtoffer van racistisch geweld op Pukkelpop. Daar ging het om twee andere dames.