De as van André Renard klopt op mijn borst

Vlamingen zijn Lamme Goedzakken. Dat cliché wordt regelmatig uit de schuif gehaald en als een nieuwe sprei op tafel gelegd. De politieke cinema van afgelopen week heeft ertoe geleid dat dit imago weer eens werd bevestigd.

Middelvinger naar België

De republikein Bart De Wever is door koning Filip aangeduid als informateur en die rekent op discretie. In tegenstelling tot 2010 lijkt deze eis gerespecteerd. Bart De Wever houdt de lippen over zijn informatieronde voor de federale regering stijf op elkaar. De confederalist Bart De Wever respecteert de wens van zijn informatiepartners om te gaan voor een symmetrische coalities. Hij zou dat op 4 juni 2014 nog eens bevestigd hebben aan Elio Di Rupo en Paul Magnette (PS). Maar die laatsten bliezen de consensus op, omdat die symmetrie neigde naar centrumrechts, dus zonder PS. Donderdag 5 juni 2014 verklaarden PS en cdH dat ze akkoord gingen over het vormen van een Waalse en Brusselse regering. De Grote Belgen staken hun middelvinger uit naar België.

Nochtans verklaarde dezelfde Paul Magnette enkele weken voor de verkiezingen dat hij geen regionale regeringen zou vormen vooraleer op het federale niveau de klus geklaard was. Want ‘ce serait un trop grand cadeau pour Bart De Wever’. En zie, het tegendeel is waar. Het Paleis kan er volgens verschillende politieke observatoren niet om lachen. Waar is de tijd dat Elio Di Rupo glunderend aankondigde dat ‘Sa Majesté le Roi’ hem aanduidde als formateur? En dat voor een socialist die jaarlijks ‘Sterft, gij oude vormen en gedachten’ zingt. Maar ja, zingen ze in het Zuiden niet: ‘Les rois nous saoulaient de fumée’?

l’Union fait la force?

De Parti Socialiste bewijst eens te meer dat ze bovenal een Franstalige partij is, en dat is haar goed recht. België komt alleen maar als het moet van pas. In 1992 verklaarde Elio’s politieke vader en grand chef van de PS, Guy Spitaels: ‘Als Vlaanderen de splitsing van de sociale zekerheid blijft eisen, dan is het farewell’. Een jaar tevoren trok de PS zich ook al niets aan van de gekoesterde Belgische eenheid, wanneer de Vlaamse regeringspartijen zich verzetten tegen de levering van FN-wapens aan Saoedi-Arabië. De PS verklaarde toen dat de Waalse regering wel goedkeuring zou geven en veegde zo haar voeten aan de grondwet. De huidige demarche van PS en cdH bewijst eveneens dat Elio Di Rupo zijn overtuigingen heeft bewaard. In 1988 verklaarde hij al: ‘Daarentegen zal de oprichting van een evenwichtig en stabiel federaal of confederaal België beantwoorden aan de verzuchtingen van beide gemeenschappen. Elkeen zal op die manier op een efficiënte wijze voordeel halen uit de culturele en economische verschillen.’

En wat met cdH? Zij waren ooit de trouwe PSC-vrienden van de CVP. Maar na 1999 gingen ze definitief hun eigen weg. Ondanks het verzet van de Vlaamse christendemocraten keurden de PSC’ers het Lambermontakkoord (2001) van toenmalig premier Guy Verhofstadt goed in ruil voor extra geld voor het Franstalige onderwijs en de valse belofte van een goedkeuring van het Europese Minderhedenverdrag. De CVP was zo onthutst dat ze prompt een Vlaamse koers ging varen. De PSC werd cdH en koppelde zich aan de PS om zich van macht te verzekeren. En zie, de partij die in 2010 campagne voerde onder ‘l’Union fait la force!’ gaat een confederaal avontuur aan in 2014. De voorzitter woont niet langer in Brussel, maar in het Ardeense Luxemburg en gelooft nu vooral in Wallonië. Niet alleen de Franstalige christendemocraten trekken zich geen moer meer aan van hun noordelijke broeders, ook de PS maalt nog maar weinig om de sp.a. Ja, als het electoraal uitkomt spreekt men wel van de socialistische ‘familie’. Maar het was toch vooral door toedoen van Luikenaar André Cools dat in 1978 de BSP ophield te bestaan en werd geregionaliseerd. In 2007 deed de PS ook niet erg veel moeite om de sp.a mee in het bad van premier Leterme te trekken. Vier jaar lang regeerde de PS zonder om te kijken naar de Vlaamse geestesgenoten.

Wanneer je de politieke geschiedenis van ons land eens nagaat, dan stel je telkens weer vast dat de stappen naar een verdere confederalisering van ons land vooral door toedoen van de Franstalige partijen worden genomen, ondanks hun retoriek. De Vlamingen zwaaien vooral wat met vlaggen en laten zich, eens genesteld aan de voeten van de macht, paaien als een schoothond. Terwijl de Vlaamse Lamme Goedzak blij is met het eten en het drinken dat hij krijgt, trekt de Waalse Tijl Uilenspiegel op met de as van wallingant André Renard kloppend op de borst.

Foto’s: (c) Reporters