De voorspelde doem die maar niet wil komen

Doemdenken is van alle tijden. Al zolang de mens kan lezen en schrijven en berichten over wat er zich in zijn leven afspeelt, al zolang is er doemdenken en de voorspelling van de apocalyps. De klimaat-apocalyps is gewoon de laatste in de lange rij.

Zelf ben ik 55 jaar. Welke niét voltrokken, doch met veel aplomb aangekondigde rampen heb ik tijdens mijn leven al zien voorbijkomen? Toen ik opgroeide, voorspelden de toenmalige wetenschappers en doemdenkers van hun tijd mij al een leven vol miserie, tekortkomingen en ontberingen. De wereldbevolking zou dermate exploderen dat voedselschaarste en massale verhongering onvermijdelijk zouden zijn, een kankerepidemie veroorzaakt door onder andere DDT was zeker en zou onze levensverwachting danig inkorten, de woestijnen zouden zich verder uitstrekken met minstens twee kilometer per jaar, de ijstijd zou terugkeren, er zou geen olie meer zijn, grondstoffen zouden allemaal zijn uitgeput, luchtverontreiniging zou ons verstikken, de vis zou vol kwik zitten en de oceanen verzuren, het gat in de ozonlaag was niet te stoppen en de bomen zouden aangetast worden door zure regen. Onze spermakwaliteit zou met rasse schreden achteruitgaan en voortplanten zou een probleem worden. Aids, Ebola, vogelgriep en gekkekoeienziekte zouden miljoenen het leven kosten. Een nucleaire winter zou dan de rest van de overlevers wel onder de zoden krijgen. RIP mensheid. Well, it did not happen!

Kantelpunt

Zoals steeds zijn de rampen aan een piek of echt kantelpunt gekoppeld. Dringende actie is nodig of de wereld zoals we haar kennen zal verdwijnen en de apocalyps lijkt onvermijdelijk.

In 2016 hadden we nog drie jaar om het tij te keren. Parijs in 2015 was echter al onze laatste kans. In Lima 2014, Warschau 2013, Doha 2012, Durban 2011, Cancun 2010 en Kopenhagen 2009, waren het telkens maar vijf jaren meer om de planeet te redden. Voor prins Charles, ook een zeer betrouwbare wetenschappelijke bron om te citeren, waren er nog  96 maanden in 2009, voor Gordon Brown waren er maar 50 dagen meer over in 2009 om de planeet te redden en de Canadese Elizabeth May sprak over slechts enkele uren.

In Poznan 2008 en Bali 2007 was het volgens de toenmalige voorzitter Rajendra Pachauri te laat na 2012. Al Gore vertelde ons in 2006, in zijn film  An Inconvenient Truth dat we tien jaar hadden om the point of no return te halen. Gore zette dat kracht bij door in 2009 een prachtige villa van 9 miljoen dollar te kopen… dichtbij de kust. Albert Arnold Gore jr’s stulpje verbruikt maar 21 maal meer dan wat een gemiddeld gezin nodig heeft. Dat was allemaal na ‘de laatste kans’ in 2005 in Montreal en natuurlijk Bonn 2001.

In 2005 vertelden de Verenigde Naties (VN) dat er wel 50 miljoen klimaatvluchtelingen zouden zijn tegen 2015. Zeespiegelstijging, woestijnuitbreiding en watertekorten, waren de oorzaak. Toen die  klimaatvluchtelingen niet opdaagden, verwijderde de VN (UNEP)  slinks de kaart die ze zelf eerst had wereldkundig gemaakt. Dat was nadat er toch wel wat vragen kwamen van nieuwsagentschappen. Te verwarrend vonden ze bij de VN, die kaart. Want een fout toegeven, dat doen hoge ambtenaren daar niet.

De verdwenen klimaatvluchtelingenkaart van de VN.

Doemberichten

En dan was er nog Noël Brown (senior environmental official bij de VN). Die hoge ambtenaar voorspelde in 1989 dat er ganse landen van de aarde zouden verdwijnen als klimaatopwarming tegen 2000 niet zou worden gestopt. Kuststeden zouden onderlopen, landbouw zou instorten en de klimaatvluchtelingen zouden een ongeziene politieke en maatschappelijke chaos veroorzaken. Dat hebt u onlangs nog eens kunnen lezen. Blijft een golden oldie, die gevaarlijke zeespiegelstijging. Die rapporten verschijnen miraculeus altijd wanneer er over de nieuwe budgetten en onderzoeksgelden wordt beslist.

Ook het Pentagon mocht niet ontbreken op het klimaatdoemfeest natuurlijk. In 2004 waarschuwde het president Bush voor de klimaatapocalyps… die uitbleef.

Dat was dan allemaal nog na de zeventiger jaren, toen kranten vol stonden van de ‘nieuwe ijstijd’ waar ook de CIA zich zorgen over maakte. Getuige een rapport uit 1974. Stephen Schneider was een wetenschapper die in de jaren 70 trots de komende ijstijd aankondigde en roet op de polen wou gooien om het klimaat te doen opwarmen. Toen die ijstijd niet kwam, veranderde Stephen zijn verhaal en was hij een opwarmingsprofeet geworden.

Gebrek aan tegenspraak

Wie dus mijn leeftijd heeft of ouder is, die heeft al die doemberichten zien voorbijkomen. We groeien op en zien er geen enkele van uitkomen en worden vanzelf sceptisch voor alle verdere doemberichten, waaronder onder meer de klimaatcatastrofe.

Dit citaat komt van twee jonge wetenschappers in de jaren 1970; John Holdren (dat was de  wetenschapsadviseur van Obama) en Paul Ehrlich (winnaar genius award en grandioos verliezer van the bet met Simon) ‘We are not of course optimistic about our chances of success, some form of eco-catastrophe if not thermo-nuclear war seems almost certain to overtake us before the end of the 20th century’. Wel, daar is dus niets van uitgekomen. Toch worden deze wetenschappers daar vandaag de dag amper op aangesproken en mogen zij overal ter wereld vrijwel zonder tegenspraak en/of kritische vraag van de pers, verder hun foute voorspellingen blijven doen.

Ondanks de enorme propaganda die het einde van de wereld en de klimaatrampen moet voorspellen, staat het op de allerlaatse plaats als bezorgdheid voor de gewone mensen. Politici moeten dus absoluut geen angst  hebben om tegen het groene klimaat en welvaartvernietigende doemdenken in te gaan.

Dit gezegde van John Stuart Mill is nog steeds waar. Niet de optimist, maar de pessimist is voor velen de wijze man. ‘I have observed that not the man who hopes when others despair, but the man who despairs when others hope, is admired by a large class of persons as a sage.‘

‘In elk tijdperk weet iedereen dat in zijn eigen tijd, er steeds een progressieve verbetering heeft plaatsgevonden; niemand lijkt  er echter rekening  mee te houden dat ook de volgende generatie verbetering en vooruitgang zal kennen. We kunnen niet absoluut bewijzen dat diegene die beweren dat de maatschappij een keerpunt heeft bereikt, dat die fout zijn. – dat we onze beste dagen hebben gezien.  Maar dat zei iedereen die voor ons kwam en met evenveel duidelijke reden. … Op welk principe  rust dit, dat met niets anders dan verbetering en vooruitgang achter ons, we niets anders dan verslechtering mogen verwachten in de toekomst?’ Thomas Babington Macaulay, sprak deze zinnen uit in 1830 in het Britse parlement, toen er weer maar eens een doemdenker over het einde der tijden begon af te lopen en dat er weer maar eens een keerpunt was bereikt en het van dan af allemaal veel slechter zou worden.

Doemdenken

Het huidige hippe en voor veel jonge mensen aantrekkelijke groene denken, is de kanalisering en verzameling van dit al eeuwen aan de gang zijnde doemdenken. Waar het bijvoorbeeld vroeger de luddieten waren, die angst hadden voor de vooruitgang en dit met geweld wilden tegenhouden, hebben we vandaag de groene beweging die met alle mogelijke middelen de menselijke vooruitgang en welvaart wil stoppen of terugdraaien.

Ook al stemmen studenten graag op groen en links, wanneer er aan hun niet-biologische en niet-vegetarische vol-au-vent met friet en hun spaghetti bolognese wordt geraakt, is het kot te klein. Zo mocht studentenrestaurant Alma ondervinden. ‘Weg met die vegetarische brol,’ eisten ze. Die heerlijke groene wereld staat vooral goed in de theorie en in de ‘die hard’ leefwereld van dat kleine groepje groene onverzettelijken. Ondertussen houden groenen en socialisten hier een kruistocht tegen de Vlaamse steak-friet, want de wereld gaat daaraan ten onder. Wortelen eten ipv steak, dat is een CO2 besparing van 2%. Tot zover de wereld en het klimaat redden door vegetarisch te eten.

Voorspellingen

Zullen we ons ook  aan een voorspelling wagen: van 3 tot 14 december vindt de jaarlijkse COP-24 klimaatvergadering plaats in het Poolse Katowice. 15.000 deelnemers worden op uw kosten, van over gans de wereld ingevlogen met een paar duizend vliegtuigen, om ons er op te wijzen dat vliegreizen slecht zijn voor het milieu. Mijn voorspelling is dus, dat we maar vijf jaar meer hebben om het klimaat en de planeet te redden. Althans dat zullen de toon en de  doemtitels in de media (weeral) zijn.  Op voorwaarde dat we 2,5% van ons geld aan groene organisaties geven of zo een 2400 miljard per jaar tot in 2035. Er zijn nog zekerheden in de wereld.