De witte tranen van De Wever

Januari is de dieet- en fitnessmaand. De kilo’s bijeen gevreten op de velen schranspartijen, moeten er terug af. De gratis fitnessabonnementen die ze om je oren zwieren zijn echter geldmoerassen. Hoe meer je tegenspartelt, hoe dieper je er in gezogen wordt. Van de schadevergoeding die je moet betalen als je er wil uitstappen, krijg je meteen een hartinfarct of een zenuwinzinking. Voor vrouwen zijn fitnesscentra als de islam of de maffia, je geraakt er vlot in, maar als je er uit wil, moet je je naam veranderen en naar een ander land verhuizen. De kleine lettertjes zijn niet alleen onleesbaar, zelfs professoren en rechters hebben de grootste moeite om ze te bevatten.

Wat mij ook verbaast, is dat in Vlaanderen de stijging van het aantal fitnessabonnementen gelijk loopt met de stijging van het aantal burn-outs. Misschien moeten zij die moe zijn van te werken rusten i.p.v. een spierencultus te omarmen.

Een nieuwe politiek samoeraicultuur

De regering Hesp I miste zijn start niet, wel neen, na de opwarming kwam ze uit pure schaamte de kleedkamer niet meer uit. Nadat Somers een aureool opzette en nadien van zijn pauselijk voetstuk viel, Demir over haar klimaatcijfers struikelde, Beke en Jambon plooiden als een lappenpop zonder ruggengraat en Weyts een infantiel niet-afdwingbaar verbod op vuurwerk invoerde, was hun schaamrood om van te balen.

Daarbovenop kwam nog eens kindergeldgate. Sorry, beste mensen, of je met een onterechte kindergeldjackpot een huis, een kasteel of een mobilehome kan kopen is niet de vraag. Al kregen ze maar tien euro, het gaat over het feit dat dit diefstal is van ons belastinggeld. Maar Jan Jambon week onder druk van poco-media, zuster Crevits en grote smurfin Rutten en zakte als een pudding ineen.  Om het vel van de Vlaamse regering te redden, vervelde sterke Jan tot een fletse jansalie, een excuusjanneke veroordeeld tot een schaamtetocht langs een spervuur van politieke schimpscheuten door een lynchmob van angstgegners. Een nieuwe politieke cultuur, een samoeraicultuur waar je tijdens de steniging op je zwaard hoort te vallen.

Back to the future

In de jaren tachtig hadden we politici als Wilfried Martens en Willy Claes die een volledige uitzending van ‘Confrontatie’ konden vullen met wollig taalgebruik. Het waren spraakwatervallen van lege woorden, droge zinnen en holle quotes. Karel Van Eetvelt bevestigde in ‘De Afspraak’ dat de politiek nog in niets veranderd is sinds de jaren tachtig. Hij slaagde erin om een boodschap van leegte te vullen met niets en in te pakken met lucht.

De politiek moet veranderen door meer participatie en minder particratie, en dit via een beweging die vooralsnog geen invulling heeft en waarvan hij de leden sluiert in geheimhouding. Zijn pleidooi is een doorslagje van het Appel van D66, maar dan zonder enige intellectuele of ideologische invulling. Om afscheid te nemen van de politiek van de jaren tachtig wil Van Eetvelt dus terug naar de sixties. En Marche, maar dan achteruit tot de slang in haar staart bijt. De Ouroboros van Bornem zal nog wat rondjes moeten lopen in zijn tredmolen, vooraleer hij Brussel kan bestormen.

De rode priester

De regeringsonderhandelingen zijn een Belgisch kampioenschap traagschaken voor politici. Het record staat op 541 dagen elkaar het wit uit de ogen kijken en roepen: ‘jij bent aan zet’. Terwijl de witte tranen van Walenhaat in de ogen van De Wever wellen, scherpen Bouchez en Coens hun messen. Om paars-groen slikbaar of buvable te maken voor liberalen en rechtse christendemocraten werd de naam Vivaldi-coalitie in het leven geroepen. Het verwijst naar Vivaldi’s bekendste werk, De vier seizoenen, waarbij het liberale blauw naar de winter verwijst, groen naar de lente, het socialistische rood naar de zomer en het christendemocratische oranje naar de herfst. Vivaldi, ook wel de ‘rode priester’ genaamd, was een liberaal musicus, die het niet nauw nam met het celibaat en de goede zeden. Een ijdele rokkenjager en drinkebroer, verscholen achter een habijt en pauselijke zegen. Een kruising van Bouchez en Coens dus.

Maar goed, ik ben optimistisch. Een slechte regering is beter dan geen, en als deze perceptie en volksverlakkerij leiden tot een werkbare federale regering, dan schiet ik vierend vuurwerk af. Ik weet het, het mag niet meer van Weyts, maar fuck die regelneef en dwangbuispoliticus. Ik wil leven, ik wil vrij zijn…