De ziel is uit de school

Een plastic papiertje waait voor mijn voeten weg. Ik probeer het op te rapen, maar de wind heeft er plezier in om het papiertje als een portemonnee aan een touwtje vlak voor mij weg te trekken. De plastic wikkel die ooit rond een suikerwafel zat is het tumbleweed van de speelplaats die er verlaten bijligt, zoals dorpjes in het Wilde Westen dat doen. Op de achtergrond hoor ik gedempte stemmen van collega’s die met mondkapjes op proberen les te geven aan starende ogen boven een lapje stof.

High Noon

Ik ben lang niet zo stoer als John Wayne, maar ik draag een jasje dat kraakt bij elke beweging. Het is in mijn hoofd een sheriff waardig. Maar wie is dan de boze vijand die ik moet verjagen om de bange dorpelingen te beschermen? Vingervlugheid haalt weinig uit tegen virussen. Ik liet me vertellen dat sneltesten als preventieve maatregel wel zouden helpen. In de wandelgangen van de school vernam ik dat er begin dit schooljaar berichten verstuurd werden over de komst van die sneltesten. Weet u nog: ‘Testen! Testen! Testen!’? Het is nu lente en ik ben nog altijd niet getest. Toch niet in opdracht van het ministerie. Gelukkig verklaarde mijn dokter me negatief.

Met een kopje koffie in de hand wandel ik de contouren van de speelplaats af. Ik heb een springuurtje. Als lid van het Procrastinatiegenootschap besluit ik dat mijn correctiewerk iets voor thuis is. Ik herinner me dat Gary Cooper in de cowboyklassieker High Noon nogal wat afwandelde, op zoek naar steun tegen een naderende boef. Cooper gaat in de western de confrontatie tegen zijn zin aan, want hij is pas getrouwd en wil zijn leven niet op het spel zetten. Maar de realiteit dwingt hem tot deze vervelende keuze. Aan het slot knalt de eenzame filmheld zijn bedreiging neer en het hele dorp juicht hem toe. Maar de vreugde van de dorpelingen komt bij de sheriff als vals over en hij vertrekt bitter. Bij ons verscheen de film in de jaren 1950 met de titel: ‘De trein zal driemaal fluiten’. Toen vertaalde men nog titels van Hollywoodfilms.

Wat staat ons nog te wachten?

Alleen op die speelplaats fluit ik het themaliedje van High Noon. Het klinkt een beetje vals: ‘Do not forsake me o my darling’. Het liedje eindigt met een smeekbede van de held aan de jonge bruid, dat ze toch zeker op hem wacht tot de confrontatie voorbij is: ‘Wait along!’ Net als Gary Cooper heb ik het gevoel met mijn rug tegen de muur te staan.

De school waar ik lesgeef voerde van meet af aan strenge regels in ter bescherming tegen het virus. Handen ontsmetten bij het binnenkomen en het verlaten van de klassen. Vaste plaatsen, klasbubbels, een vaste staproute, niet meer eten in de schoolrefter, beperkte bezetting van de leraarskamer. Te allen tijde mondkapjes op, digitale vergaderingen en klassenraden. Dan wat later: een halve dag-systeem waarbij in de voormiddag bepaalde klasbubbels ‘live’ les krijgen en in de namiddag thuis. De leerlingen met leerachterstand krijgen in de namiddag remediëring op de school om de opgelopen achterstand weg te werken. Wat kunnen we nog meer doen? Nu ja, vaccineren.

De school voelt als een verlaten dorp in het Wilde Westen. De ziel is eruit door de angst voor de harteloze slechterik. De schoolbel luidt. ‘High Noon’, het is tijd om naar het klaslokaal te gaan waar vierentwintig paar ogen op me zitten te wachten. Het geroezemoes dat te horen is van achter de openstaande ramen zwelt aan. Ik gooi mijn koffiebekertje in de vuilnisbak en zet mijn mondmasker op. Achter me waait het plastic papiertje uitdagend op. Tegen beter weten in ga ik fluitend verder. ‘I do not know what fate awaits me’.