Delphine Boël als fin-de-régimeverschijnsel?

Oké, ik beken: Delphine Boël en ik hebben een schat van een buitenechtelijke dochter, genaamd Joséphine (Jozef is namelijk mijn tweede voornaam), die nu elf jaar oud is. Mijn huidige vrouw en ik hebben het uitgeklaard, een DNA-staal is niet nodig, en als de pers er me over aanspreekt zal ik op zijn Mitterands antwoorden: ‘Et alors?’

Dat antwoord had ook koning Albert II kunnen geven op de vraag of Delphine Boël het kind is dat hij verwekte bij barones Sybille de Selys Longchamps, ondertussen de ex van jonkheer Jacques Boël, telg van een familie die steenrijk werd in de tijd van de Waalse staalglorie. Maar dat deed Albert niet. In de harkerige stijl die alle Coburgs eigen is, probeerde hij te ontkennen en te verdoezelen, alludeerde halfslachtig op de zaak in een kerstboodschap, en vooral: hij weigert een DNA-staal te geven dat definitief uitsluitsel zou kunnen brengen. Waarmee de bejaarde vorst dus eigenlijk impliciet ‘schuld’ bekent en zich in een waas van ongeloofwaardigheid heeft verstrikt.

Drama queen Delphine blijft hem jennen met uitspraken, interviews, gekke kunststukjes en nu dit proces. Pikant detail ook nog: ze werd onterfd door haar wettige vader, Jacques Boël dus, die al die heisa maar niks vindt. Waarmee heel het boeksensverhaal een shakespeareaanse dimensie heeft gekregen.

Maar wat is nu de politieke dimensie van deze saga over een niet onaardig schilderende bastaardprinses die hopeloos hengelt naar erkenning door haar papa? Ze doet het niet voor het geld of de titel, zegt ze. Dus enkel voor de eer. De manier echter hoe ze heel het Belgische vorstenhuis klem zet, en de publieke opinie daarbij emotioneel voor zich wint, drijft zowaar een wig tussen de monarchie en die publieke opinie, ook het deel dat traditioneel nog wél dynastiegezind is. Want zeg nu zelf, wat is een koning waard die hardnekkig doet alsof zijn kind niet bestaat? En waarom voelt niemand van die Lakense kliek zich geroepen om een DNA-staal te leveren, ook niet eeuwige salonrebel prins Laurent? En finale vraag: in wat voor een land leven we, waarvan zo’n familie de zogenaamde institutionele band moet waarborgen?

Zwarte zwaan

Anders gezegd: het proces-Delphine Boël gaat niet zomaar over een vaderschapserkenning. Ze is tegelijk een fin-de-régimeverschijnsel én een beeldenstormster. Ze is tegelijk symptoom van een uiteenvallend Belgisch establishment, én creatief-destructieve actor.

De razernij van de miskende dochter, met voldoende theatrale feeling gebracht, lijkt zich te gaan omzetten in een politieke revolte, en dit nota bene vanwege iemand die voortkomt uit de sterk met de aristocratie verbonden francofone haute finance.

Haar artistiek traject is al even merkwaardig, want doorspekt met tricolore sarcasme en groteske verwijzingen naar de monarchie. Soms ook persoonlijke beledigingen ten aanzien van haar natuurlijke vader. Haar strijd is vrouwelijk, existentieel, biologisch, maar net daardoor ook subversief en gericht tegen de vermolmde retoriek van het Ancienne Belgique.

Het staat in de sterren geschreven dat Delphine dit proces niét zal winnen. De advocaten van Albert II zullen zich namelijk weeral op de procedure en de kleine lettertjes beroepen; de eisende partij zou haar aanvraag tot erkenning te laat hebben ingediend. Ach zo. Daarmee staat Albert II toe dat zijn verdediging wordt georganiseerd net op de wijze waarop Vermassen, Mary en C° een notoire Limburgse drugsbaron zullen vrij krijgen. Door geleuter naast de kwestie.

Maar ook als ze verliest zal ze winnen, en aantonen dat een systeem dat zich enkel nog op de kleine lettertjes kan beroepen, niet levensvatbaar meer is.

Delphine Boël is een grotere bedreiging voor de Belgische constructie dan alle Vlaams-nationalisten samen. Van de twee partijen die België gingen breken, is er een zelf in een sterfhuisscenario verzeild geraakt, en ontpopt de andere zich tot architect van België 3.0, zijnde de confederale monarchie.

Delphine staat dan ook op een speciale zwarte lijst van ‘staatsgevaarlijke personen’: mensen die extra in het oog worden gehouden, als gold het een terroriste. Dat geeft aan ongemakkelijk het regime zich voelt bij het oncontroleerbare gefladder van deze zwarte zwaan.

Foto © Reporters (Delphine Boël: Predictably Vulgar)