Dolle races in Schaarbeek

Het gaat relatief goed naar het schijnt met het 14-jarig meisje dat in Schaarbeek door een donkerblauwe gehuurde BMW werd weggemaaid. Het is al het vijfde gelijkaardige ongeval op amper drie weken tijd, altijd hetzelfde stramien: snelle blitse wagens, jonge allochtone bestuurders, meestal onder invloed van alcohol of drugs, en racen maar. De dader – zonder rijbewijs- pleegde vluchtmisdrijf, niet voor de eerste keer, en is ondertussen gevat onder de initialen M.Y. Niemand snapt waarom hij alweer op vrije voeten is. Oeps, zei ik allochtoon? Mag ik een gokje wagen omtrent zijn voornaam? Mohammed Y. ?

Het slachtoffer is de dochter van Rachid Lehmami, ook iemand uit de Marokkaanse gemeenschap, en na vijf doodrijders vinden sommigen het welletjes. Het burgercollectief 1030/0 heeft het over het ‘onverantwoord rijgedrag van enkele chauffeurs’, maar vooral over ‘de infrastructuur, die gericht is op de auto en vaak toelaat om snel te rijden’. Dat comité, gesteund door de plaatselijke politica  en schepen van mobiliteit Adelheid Byttebier (Groen), is allicht met de beste bedoelingen bezield. Maar de politieke correctheid druipt eraf: een paar geïsoleerde gevallen van wegpiraterij en vooral dus een gebrekkige infrastructuur en slecht zichtbare wegmarkeringen. Meer is er niet aan de hand. De mainstream media, De Standaard voorop, nemen die lezing klakkeloos over.

Machocultuur

Rapper Boef: ‘Het zijn allemaal kechs’ (hoeren)

Waar men in alle talen zedig over zwijgt, is de relatie tussen dit soort ‘verkeersongelukken’ en de allochtone (meer bepaald Marokkaanse) subcultuur van jongeren die ten eerste niet presteren op school en in een diploma niet geïnteresseerd zijn, ten tweede toch de statussymbolen ambiëren verbonden aan sociaal succes, ten derde in een machocultuur zijn grootgebracht waar jongens niks fout kunnen doen, en dit ten vierde gecombineerd met een zwakke vaderfiguur die wel de Koran leest maar verder geen enkele ethische norm uitdraagt waar onze maatschappij belang aan hecht. De thuis- en milieutaal is uiteraard Arabisch, de schotelantennes, steevast gericht naar Marokko, doen de rest.

Schaarbeek is ook de gemeente waar boze ouders onlangs voor een schoolpoort betoogden en stenen gooiden naar de politie omwille van zedenfeiten die er geen waren: het meisje in kwestie had gewoon een infectie opgelopen. Er heerst een irrationele, bijna psychotische haat tegen de overheid en het systeem, waarvan me wel de voordelen benut (uitkeringen, onderwijs, gezondheidszorg) maar dat niettemin als vijandig wordt gepercipieerd. Vijandig tegenover de traditionele moslimcultuur, waarvan de codes als superieur gelden en die -zo gelooft men- uiteindelijk zal triomferen. De multiculturele samenleving dus op haar best: een niet-integreerbare subcultuur die teert op rancune, nota bene bevorderd door westerse welzijnsspecialisten die heel deze situatie vertalen in termen van achterstelling en kansarmoede. En uiteraard een ‘slechte infrastructuur’.

Binnen die vijandige attitude fungeert de allochtone jongerencultuur dan nog eens als een voorhoede die agressie onder allerlei vormen niet alleen als gepermitteerd beschouwt, maar zelfs als onderdeel van een soort legitieme straatoorlog tegen de maatschappij waar ze niet aan willen participeren. Ondertussen passeert heel het zootje van mentale excessen in die straatcultuur de revue: homofobie, jodenhaat, machisme, misogynie en uiteraard weer het anti-westers ressentiment. De rapcultuur maakt er verder een saillante cocktail van. Ach, de jeugd heeft nu eenmaal een uitlaatklep nodig, zegt de straathoekwerker. Het testosteron wordt verbrand via vandalisme (denk aan de opstootjes in de Lemonnierlaan na de WK kwalificatie van Marokko), seksuele delinquentie uitgeoefend op westerse ‘hoertjes’ (meisjes in minirok die ‘het zelf zoeken’), en dus ook alternatieve sporten als het straatracen in dure, meestal gehuurde  of ‘geleende’ klasbakken.

‘De straat is van ons’

In die sfeer is criminaliteit op zich bijna een identitair statement. Meer nog: het diffuus maar zeer ingeworteld haatcomplex tegenover de Europese cultuur maakt van elk delict een verzetsdaad. Het typische ontsnappings- en ontkenningsgedrag (het vluchtmisdrijf) wijst ook op een ander devies, eigen aan die subcultuur: men mag de Belgische wetten aan zijn laars lappen, zolang men maar niet betrapt wordt en ervoor opdraait. Een vergrijp plegen en niét gevat worden is dubbel gewonnen. Dat impliceert ook dat men door de eigen omgeving (familie, vrienden) in bescherming wordt genomen, soms tot en met het aanleveren van onderduikadressen.

Ook dat komt voort uit de traditionele, familiaal doorgegeven cultuurpatronen die volgens psycholoog Timon Dias zelfs onverbrekelijk verbonden zijn met de islam en zijn minachting voor het wereldlijk-seculier gezag, zeker als dat westers van aard is. De imam is de autoriteit, het gerecht en onze veelgeroemde rechtstaat hebben geen enkel gezag, de sharia is de wet van morgen. Ook (en misschien zelfs vooral) jongeren die niet naar de moskee gaan, nemen die minachting voor de niet-religieuze orde over. Ze bevinden zich in vijandig gebied en grensoverschrijdend gedrag is net het middel om zich daarin te affirmeren. De BMW metallisé is hét pronkstuk van westerse decadentie waarmee die gehate westerse samenleving, waarvan men wel graag de sociale voorzieningen benut, wordt geterroriseerd. Het testosteron binnen een cultuur die machogedrag bijna sacraliseert, doet de rest. Psychoanalytisch een stevige kluif.

Zo hebben de Brusselse gemeenten elk hun accent in het allochtone haatcomplex. Terwijl Molenbeek de broeihaard is van het jihadisme, is Schaarbeek het centrum van de BMW-piraterij. Al kwam het in maart 2016 ook in Schaarbeek tot een confrontatie tussen terreurverdachten en de politie, de wereld is klein. Dat men mensen uit de eigen gemeenschap doodrijdt, zelfs kinderen op het zebrapad, is geen bezwaar maar pure collateral damage: het gaat om het joyriden als ludieke verzetsdaad en het idee dat men zo de publieke ruimte usurpeert. Want dat is nog een aspect van de straatrace-traditie in Schaarbeek en omstreken: door zo brutaal mogelijk alle verkeersregels aan zijn laars te lappen creëert men ook no-go-zones voor ordediensten, althans dat is de intuïtieve strategie.

Soit, het blijft een waarheid achter initialen, de genaamde M.Y., terwijl het voor de media toch een koud kunstje moet zijn om te achterhalen wie en van welke afkomst die recidivieke doodrijder is, nu weer veilig ondergedoken in zijn milieu. Dat is relevant en nodig om een diepte-analyse te maken van het probleem, in plaats van het te bagatelliseren. Ik zeg niet dat alle allochtonen criminelen zijn of dat alle mannelijke moslims dromen van een BMW om ermee langs en over het voetpad te driften. Maar vijf keer in drie weken tijd met hetzelfde type daders en dezelfde flashy vehikels, komaan zeg. Wie denkt dat een likje verf aan de zebrapaden of een extra bloembak het verschil zal maken, is onnozel of kwaadwillig. Het comité 1030/0 hangt hier en daar knuffelbeesten op om chauffeurs tot kalmte aan te zetten. M.Y. was vast onder de indruk.