Dweilen op Tomorrowland

‘Je gaat toch niet weer een negatief stuk over Tomorrowland schrijven hé?’ klonk het een paar dagen geleden in mijn omgeving. Neen, ik was vastbesloten dat niet te doen, wie ben ik om iemands muzikale smaak te betwisten. En ik heb een zoon van zestien die ook graag uit de bol gaat, een mens probeert dan het stigma van ouwe knorpot te vermijden. Helaas, nu een niet onbekende Nederlandse actrice, Imanuelle Grives, bekend van ’Flikken Maastricht’, betrapt is op het dealen van cocaïne en xtc, zijn we weer een fase verder in de evolutie van Tomorrowland naar de status van sjiek drugfestival met randanimatie. ‘Ze deed het om zich in te leven in een toekomstige filmrol van drugdealer’, was de uitleg van de advocaat. Dat de raadsman van acteur Guy Van Sande daar niet aan heeft gedacht: een langlopend inlevingsgebeuren in de rol van pedofiel.

Soit, ondanks de aangekondigde nultolerantie blijkt nu zowat iedereen op het domein De Schorre met drugs rond te lopen,- waardoor zelfs de politiehonden helemaal stoned raken,- en dan bij voorkeur de elitaire partydrugs. Dat laatste is niet toevallig: Tomorrowland is geen rendez-vous plek voor marginale junkies, analfabetische gabbers of andere basse classe. Neen, het zijn welopgevoede rijkeluiskinderen die probleemloos van de andere kant van de wereld komen aangevlogen, en uiteraard met gemak ook dat dagticket van 200 euro kunnen betalen. En achteraf hun rommel laten liggen. Dit is met andere woorden het feest van de mondiale elite die het morgen voor het zeggen zal hebben, daarom heet het ook Tomorrowland. Misschien daarom dat zowat de voltallige regering Michel er in 2017 eensklaps opdook, kwestie van te bewijzen dat liberalen -in de brede zin van het woord- wel degelijk met hun tijd meegaan, en weten waar hun hip kiespubliek vertoeft. Vorig jaar werden ook Filip en Mathilde er gesignaleerd: iedereen met naam en faam wil op dit exclusief dj-festival gezien worden, zoveel is zeker, drugsdoden of niet.

Escapisme

De regering Michel  strijkt in vakantiemodus neer op Tomorrowland, 2017

Maar wat zou nu de boodschap van Michel en C° met terugwerkende kracht kunnen zijn? Dat regeren vooral een oefening in leukigheid is, van de problemen weg kijken en zich koesteren nabij het kartonnen decor van een groteske fantasmagorie? Dat de jeugd zich maar best flink laat gaan, het verstand op nul, onder het motto ‘Après nous le déluge’? Dat gedachteloosheid en bewustzijnsvernauwing het nieuwe normaal worden? Het probleem met die festivaldrugs is namelijk dat ze er niet zomaar bij horen maar de kern van het gebeuren vormen. De door dj’s met absolute vedettenallures gedraaide dance is zodanig verweven met drugsgebruik -vooral preparaten als xtc dus- dat ze als het ware de motor vormt van een chemische roescultuur. De drugs vormen zelfs geen voorwaarde om de muziek te beleven, het is andersom, de decibels moeten aanzetten tot meer xtc-verbruik. Puur toxicomaan vluchtgedrag dus, het escapisme in postmodern perspectief.

De afgekondigde zero-tolerantie van de festivaldirectie is dan ook hypocriet en wellicht bedoeld om zich juridisch in te dekken tegen schadeclaims: de enorme decibelproductie en de obsessieve ritmes -steevast 120 slagen per minuut- vragen om ondersteuning van roesmiddelen die je (voorlopig) niet zomaar in de supermarkt koopt. ‘Het is dweilen met de kraan open’, zuchten controleurs op het festival. Wat hadden ze dan gedacht. Voor de rest wil de politie vooral de pret niet bederven en ‘de indruk geven dat hier alleen maar politie rondloopt’.

De Romeo’s

Afgewisseld met Vlaamse folklore genre Willy Sommers en De Romeo’s -die ook niet snappen dat ze hier maar als dorpsidioten opgevoerd worden bij gebrek aan Eddy Wally- is de essentie van Tomorrowland dus toxicomaan.  Deze muziektak is een deel van een brede roesindustrie waar ook zenders als Studio Brussel -bekend van de Warmste Week– op inspelen. Dat is zelfs geen kwaliteitsoordeel, ik stel het gewoon vast. Als operaliefhebber zoek ik ook het punt van helemaal-opgenomen-worden en er komen ook decibels bij te pas, het hoort bij muziek, alleen heb ik er geen pillen voor nodig om erin te komen. Het is dus een cultuurkwestie, mét politieke uiteindjes, en gelukkig is er ook nog wel jeugd die haar neus ophaalt voor dat duurdomme dance-gedoe.

Op een paar tientallen kilometer van Boom piekeren Bart De Wever en zijn specialisten zich ondertussen suf over de vraag hoe ze ooit nog die cocaïnehandel uit werelddraaischijf Antwerpen wegkrijgen. Niet dus. Er loopt een rechte lijn naar Tomorrowland en soortgelijken, en vandaar naar heel de verslavingsindustrie waar jongeren door de sociale druk al vroeg aan onderhevig zijn. Aan de schoolpoort van mijn zoon staan ze er, de kleine dealers die beginnen met ‘onschuldige’ en relatief goedkope beginnersdrugs als cannabis (wiet). Jaag ze weg, en ze staan er morgen terug. Fuiven zijn ook een geliefde afzetplek, daar heb je dus al een geschikte muzikale omlijsting en verschijnen ook de pillen.

‘Maar’ één dode tot hiertoe op Tomorrowland, wellicht ook klein begonnen die jongeman. 27 jaar, helemaal van Indië naar Boom afgezakt om midden het feestgedruis te sterven aan een overdosis. Zonder dat daar overigens veel commotie rond gemaakt wordt, het lijkt wel een ongeval, niemand bekijkt de globale context. In de mainstream media valt geen enkel kritisch geluid te bespeuren rond dit festival, het is duidelijk dat het uitdelen van VIP-kaarten werkt. ‘Je gaat toch niet weer een negatief stuk over Tomorrowland schrijven hé?’  – Ik zou niet durven.