Een ‘Jasmijn’ voor Maggie, Stan, Peter, Sean, Jan en Wouter
België Bananenrepubliek
Jasmijn
2020, wat een jaar. Mondmaskers op de brandstapel, bv’s met de billen (nu ja) bloot, Jans huis vloog in brand, en dan was er nog een Beke…
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementDeel twee van de ‘Jasmijns’, editie 2020. Deel een leest u hier. Het derde en laatste deel volgt zaterdag.
De Jasmijn voor pyromanische brokkenpiloot van 2020 gaat naar: Maggie De Block
Maggie was tijdens de coronacrisis een blunderblok aan ons been. Ze waggelde door de crisis met een traagheid die zelfs de briljantste neurologen en psychologen niet kunnen meten. Begin februari trompte Maggie De Bock nog zelfverzekerd: ‘Ons land is voorbereid, we zijn klaar om het coronavirus op te vangen.’ Maar ons land was allesbehalve voorbereid.
Al snel bleek dat we niet voldoende mondmaskers, beschermende kledij, medische gelaatbeschermers, testen en medicijnen hadden. Daarbovenop werd een mistastende gevalsdefinitie opgemaakt. We hadden een strategische voorraad van 40 miljoen chirurgische en 23 miljoen FFP2-mondmaskers, maar Maggie had die in 2018 laten verbranden.
Ze vertelde daarover de ene leugen na de andere. Eerst dat de mondmaskers slecht bewaard werden, later waren ze dan weer over de datum. Een Pano-reportage legde de waarheid bloot. Ze waren niet over de datum en waren in goede staat. Draaide Maggie De Block de bevolking bewust een rad voor de ogen, werd ze misleid door mediageile virologen of is ze gewoon onbekwaam? De realiteit deed mij besluiten: ‘All of the above’.
De Jasmijn voor potloodventers van 2020 gaat naar: Stan Van Samang , Peter Van de Veire en Sean Dhondt.
Dat het verstand van onze Vlaamse mannelijke BV’s tussen hun benen hangt werd dit jaar pijnlijk bewezen. Twee vaak moraliserende linkse tv-jockeys en een zeemzoete zanger vonden het nodig om foto’s en filmpjes van hun sekspartijen en van hun edele delen te delen via obscure internetfora. Maar toen hun orgieën gedeeld werden op sociale media, kropen ze in een slachtofferrol.
Het was meelijwekkend om te zien hoe VRT en VTM hun beschimmelde golden boys poogden schoon te wassen en hoe onderzoeksjournalisten plots doofpotspecialisten werden. Zou een WhatsApp-seksclubje van onanerende politici met dezelfde schroom en terughoudendheid behandeld worden door de mainstreammedia? Of zouden we binnen de kortste keren de politieke vulva’s en fallussen geblurd ons scherm zien sieren? We kennen het antwoord, want toen enkele jaren geleden een schepen uit Langemark strafbaar gefotografeerd werd tijdens een swingersparty, of toen de burgemeester van Aalst in het openbaar neukte op een toren, stonden de foto’s op alle voorpagina’s en zagen we de foto’s op het VRT- en VTM-nieuws.
De Jasmijn voor slappe vergeetklungel van 2020 gaat naar: Jan Jambon
Jan Jambon bewees dit jaar een ongezouten zwak leider te zijn, met een op zijn zachts gezegd onhandige communicatie. Na de aanslag van 22 maart 2016 wees hij onterecht naar de verbindingsofficier van de federale politie in Turkije. Dat allochtonen na de aanslagen op straat dansten, bleek zijn wilde fantasie die op hol was geslagen. Tijdens de verkiezingscampagne murmelde hij dat na drie jaar werkloosheid men eerst zijn huis moest verkopen voor men een leefloon kon krijgen, maar dat stond nergens in het N-VA-verkiezingsprogramma. Tijdens een sponsordiner van Doorbraak liet hij weten dat hij bewust documenten achterhield voor de oppositie.
Als minister-president zat hij in het parlement videospelletjes te spelen en brulde hij dictatoriaal ‘da gade gij niet bepale’. In een toespraak lanceerde hij de absolute lullificatie dat asielzoekers met achterstallig kindergeld ‘makkelijk een huis kunnen kopen’. In september verspreidde hij nog de aperte leugen dat Erika Vlieghe akkoord ging om de bubbel van vijftien te behouden. En tenslotte tijdens een interview met VTM over de zaak Chovanec klonk het bij Jan: ‘Nooit, neen nooit heb ik daar weet van gehad’ en ‘Nooit of nooit heb ik de ambassadeur ontmoet.’ Het doet denken aan: ‘Ich habe es nicht gewusst’ of ‘I am Manuel, me know nothing’. Dat was een amnesie-excuus van Jambon in de zaak Chovanec, want later bleek dat hij wel op de hoogte was en de ambassadeur weldegelijk ontmoette.
Het afgelopen jaar vervelde sterke Jan tot een fletse jansalie, een excuusjanneke veroordeeld tot een schaamtetocht langs een spervuur van politieke schimpscheuten door een lynchmob van angstgegners. Jan, uw huis staat in brand.
De Jasmijn voor mismanager van 2020 gaat naar: Wouter Beke
Wouter Beke komt in de Winkler Prins encyclopedie terecht als illustratie bij het woord ‘klungelaar’ en zal de geschiedenis ingaan als dé politicus die zijn partij het snelst naar de kiesdrempel schoot. Wouter Beke kwam tijdens de coronacrisis geen ‘beke’ te laat, maar sloten te kort. Ze hadden hem beter minister van treinen gemaakt, want die komen ook meer te laat dan op tijd. Beke glundert vanop zijn mesthoop van fouten, zijn kwispedoor uitpuilend van naast zich neergelegde adviezen en aanbevelingen. In de coronacommissie verwarde Wouter Beke een uitleg met een excuus. Een uitleg excuseert je niet van je fouten, Wouter, het verklaart ze.
Categorieën |
---|
Tags |
---|
België is een bananenrepubliek die mij steeds vaker ergert en boos maakt. Lang was ik een stilzwijgend politiek observator, maar nu grijp ik naar de pen. Vrijgevochten schrijfster van opiniestukken met scherpe satirische inslag.
De realiteit van succes verdraagt geen pamperbeleid. Genieën zijn vaak niet de meest aangename mensen.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.