Een ‘Jasmijn’ voor Marc, Egbert, Meyrem en Conner
België Bananenrepubliek
Het Jaar van de Banaan zit er bijna op, dus is het tijd voor de officiële uitreiking van Vlaanderens grootste eer: de Jasmijns, editie 2020.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementDeel een van de ‘Jasmijns’, editie 2020.
De Jasmijn voor Mediageilaard van 2020 gaat naar: Marc Van Ranst
De regering-Mao Van Ranst I die sinds februari ons land bestuurt, of liever verzuurt, wordt geleid door de opgeblazen linkse nonsenskikker, Marc Van Ranst. Deze kijkt steeds dieper in zijn reageerbuisjes, terwijl hij forenst tussen de VRT en VTM om zijn theatrale persoonlijkheidsstoornis te voeden. Vanop zijn zeilboot op het mediakanaal grossiert hij op Twitter in rechtscistische haatproza, en poogt hij tevergeefs om zich een wetenschappelijk serieus aan te meten. De tv-schermhijger Van Ranst wist de coronadoden op te stapelen door meer van mening te veranderen dat ik van onderbroek. De mondmaskersaga, de té beperkte gevalsdefinitie, de testcapaciteit, het falend contactonderzoek, de non-app …
De hardnekkigheid waarmee de mainstream media de nutty professor opvoert, doet vragen rijzen. Ook als hij op de Nederlandse nationale omroep, als rasechte rechtscist, de coronadoden onder rechtsdenkenden als ‘een natuurlijke selectie’ bestempelde, is het amper een rimpel in woelig water. Dat de mainstreammedia dergelijke haatdragende discriminatoire uitspraken laat passeren is bedenkelijk. Maar ook Unia was plots blind en doof. Linkse goeroe’s geraken weg met moord, terwijl rechtse populisten voor wildplassen levenslang krijgen.
De Jasmijn voor Machtsgeile Windhaan van 2020 gaat naar: Egbert Lachaert
Lachaert torpedeerde eind 2019 de paars-groene coalitie met Gwendolyn Rutten als premier. Met een rechts discours won hij de voorzittersverkiezingen van de Open Vld om vervolgens de motor te worden van een groen-links Waals meerderheidskabinet. Troostprijs Alexander De Croo als Premier. Egbert Lachaert is een toppoliticus. Hij kan met uitgestreken smoel zijn kiezers besodemieteren, bochten van 180 graden nemen zonder remsporen na te laten en gelijkmoedig politieke vrienden messen in de rug planten. Ik denk dat hij het ooit tot liberaal fractieleider in het Europees Parlement kan schoppen. Om de voorzittersverkiezingen te winnen trok hij een donkerblauw kostuum aan, maar hij droeg een rode judasonderbroek en paarse sokken om de groene teennagellak te verbergen.
De links-groene regering van Egbert Lachaert moet nu de medische crisis, de economische crisis en de klimaatcrisis opponeren en tegelijk het socialisme, liberalisme, ecologisme en de christendemocratie van de kiesdrempel vrijwaren. Bonne chance.
De Jasmijn voor Rugmessensteker van 2020 gaat naar: Meyrem Almaci
Meyrem Almaci leed twee overwinningsnederlagen, een in 2018 en in 2020 met de voorzitterverkiezingen. Telkens werd ze gesteund door Kristof Calvo.
Maar nadat Groen besmet werd met het ‘Fgov-virus’ werd Kristof Calvo een mes in de rug gepland door de vrouw die hij door dik en dun steunde. Matriarch Meyrem Almaci moet nu de politieke verelendung van haar cisgender heteroseksuele mannen overtuigen dat ze als troondragers van groene tsarina’s nog een politiek-ecologische voetafdruk hebben. De groene teven hebben niets te vrezen, want zijlijnfucker Calvo is inmiddels akkoord en legt zich neer bij zijn slavenrol onder groene ambitieuze amazonefeeksen. Nu fractieleider Calvo als politieke eunuch verder gaat, volgen de overige kalveren hem byzantijns. Als je jaren aan een stuk de deuren platloopt om minderheden omhoog te duwen, moet je niet verbaasd zijn dat dit ideaal u een ezelsstamp geeft.
De Jasmijn voor Populist van 2020 gaat naar: Conner Rousseau
Waar is de tijd dat socialisten in sjofele pakken uit een tweedehandswinkel zich solidair percipieerden met de armste laag van de bevolking. De tijd dat minister Louis Tobback als statement van solidariteit met een 2pk’tje naar de koning reed. Het is rode nostalgie.
De nieuwe rode god van de Vlaamse socialisten, heet Conner Rousseau. Fuivende op een luxejacht in Saint tropez, sjezend in dure merkkledij en hippe peperdure basketbalsloefkes blaast King Connah het kaviaarsocialisme nieuw leven in. Nu alle hippies en kringloopjunkies voor Groen en PVDA stemmen, wil Conner champagnezuipende, mcqueensdragende yuppies als kiesvee aantrekken. Zijn motto is: ‘Hou er een dure, decadente levensstijl op na en veeg je geweten schoon met een stem op sp.a’. Net zoals bedrijven zich groenwassen met een klimaatimago, kunnen rijkeluiszoontjes en nouveau riche, zoals Conner, zich roodwassen met een lidkaart van zijn partij voor Sociale Decadentie (PSD). Conner Rousseau is heel snel gemuteerd van verzoenende zoomer tot de kroonprins van de oude politiek, van progressieve nieuwkomer naar conservatieve slang met dubbele tong. Met zijn rode rappersdialect van ‘mateke’ over ‘nie fokke me mij’ tot ‘ he back bitches’ maakt hij een karikatuur van zichzelf. Deze van de populistische rappende King Conah.
België is een bananenrepubliek die mij steeds vaker ergert en boos maakt. Lang was ik een stilzwijgend politiek observator, maar nu grijp ik naar de pen. Vrijgevochten schrijfster van opiniestukken met scherpe satirische inslag.
De realiteit van succes verdraagt geen pamperbeleid. Genieën zijn vaak niet de meest aangename mensen.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.