Een rode leeuwin

De onderscheiding wordt al meer dan 35 jaar toegekend als erkenning van een consequente en kordate houding in de sociale en culturele ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap, omwille van prestaties die de integratie van de Nederlanden bevorderen of voor initiatieven met het oog op de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur.

’t Pallieterke doopte haar ooit om tot ‘Rode Nelly’, bij Doorbraak werd over een ‘taaie tante‘ geschreven. De vroegere VU-politica was en is een opmerkelijk figuur. Ze kwam medio jaren ’60 onder de vleugels van Maurits Coppieters die in 1971 haar zijn parlementair zitje gunde. Ze was absoluut geen onopvallend figuur op de politieke bühne. Dat is één van de redenen waarom Maes de Orde ontvangt. ‘Nelly Maes mag immers met recht en reden ook beschouwd worden als een passionaria voor de vrouwenemancipatie in Vlaanderen. Ze bracht bijvoorbeeld als eerste moeder met jonge kinderen een totaal nieuw geluid in het Belgische Parlement van de jaren ’70. En ze stond er ook op om met haar meisjesnaam aangesproken te worden in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Dit tot dan ongeziene unicum ontlokte aan de toenmalige Kamervoorzitter Louis Major de intussen legendarische uitspraak ‘dat wijven niet zoveel complimenten moeten maken’…Maar alle gekheid op een stokje: Nelly Maes was zonder twijfel een toonzetter in een baanbrekende generatie die belangrijke zaken voor vrouwen mee op de politieke agenda heeft geplaatst’, aldus An De moor, voorzitter van Beweging Vlaanderen-Europa.

De toenaam ‘Rode Nelly’ is geen toeval. In het parlement benaderde ze heikele kwesties vanuit een progressief standpunt, waarbij ze binnen de Volksunie bijvoorbeeld een pro-abortus standpunt innam. Ze geldt nog altijd als een boegbeeld voor linkse Vlaamsgezinden. ‘Nelly Maes was lange tijd te links voor velen in de traditionele Vlaamse Beweging en te Vlaams voor de klassieke linkerzijde in Vlaanderen. Maar precies voor dit uniek en eigengereid maar consequent profiel verdient zij meer dan terecht de Orde van de Vlaamse Leeuw. Op Nelly Maes past zeker het predikaat dwarsligger, maar een oude spoorwegarbeiderswijsheid merkt terecht op dat je zonder dwarsliggers geen stabiele spoorweglijn krijgt. En dat gaat zeker ook op voor de uitbouw van een volwassen Vlaamse samenleving’, licht professor Matthias Storme, voorzitter van de Orde van de Vlaamse Leeuw, de nominatie toe.

Na een loopbaan van ruim 40 jaar verliet Nelly Maes in 2010 de actieve politiek, na jaren bij de Volksunie en nadien bij Spirit (later VlaamsProgressieven en Sociaal-Liberale Partij). Maar ze blijft ook als krasse zeventiger actief in de Gravensteengroep, als voorzitter van het Vlaams Vredesinstituut en in het Algemeen Nederlands Verbond. In april 2014 verscheen er nog een uitgebreid interview met Nelly Maes bij Doorbraak (deel 1 en deel 2).

De Orde van de Vlaamse Leeuw wordt toegekend door het gelijknamige gezelschap in samenwerking met de Beweging Vlaanderen-Europa vzw. De Orde werd in 1971 voor de eerste maal uitgereikt aan Ernest Soens, toenmalig burgemeester van Strombeek-Bever die in de bres stond voor het Vlaamse karakter van de Vlaamse Rand rond Brussel. Recente voorgangers van Nelly Maes als drager van de Orde zijn o.m. (in dalende volgorde) Axel Buyse, Richard Celis, Jean-Pierre Rondas, Luc van den Brande, Eric Ponette, Frans-Jos Verdoodt, Herman Suykerbuyk en Remi Vermeiren.

Lees ook de bijdrage over Nelly Maes van onze redacteur Dirk Rochtus

(c) Reporters