Een vader en Vlaamse Beweger

Ik kan het me helaas niet herinneren, maar mijn moeder heeft het verhaal duizend maal verteld. Toen ik met aandrang liet weten dat ik eindelijk klaar was voor deze wereld, zat mijn aanstaande vader met een bende kompanen samen in het Grimbergse Fenikshof om enveloppen te vullen en te versturen. En natuurlijk was de zaal toen in de 60’er jaren nog niet voorzien van een telefoon.

Het heeft dan ook geen haar gescheeld of ik was in een auto ter wereld gekomen. Ergens tussen Grimbergen en Gent. Ik vraag me nog altijd af in welke gemeente ik dan ingeschreven zou zijn. Een gelukkige ingeving heeft er echter voor gezorgd dat hij toch weer – net op tijd – bij zijn familie was om erger onheil te voorkomen. “Ga naar huis Johan, wij maken het hier verder wel af”.

Komitee der randgemeenten

Johan Van de Rand. Meer dan een duidelijke knipoog.

Politiek was altijd mee aan tafel ten huize Johan Laeremans. Op school waren we al gekend als “die van de Volksunie”. In tegenstelling tot de rest van de klas die “van de CVP” waren. Een beetje zoals de voetbaloorlog, waarbij de helft van de klas voor “Brugge” was en de andere helft voor “Anderlecht”. Maar ik was wel ongeveer de enige in de klas “van de VU”. Niet dat ik er trauma’s aan overgehouden heb.

Egmontpact

Het Egmontpact is daarbij mijn eerste duidelijke herinnering. Als kleine jongen heb ik thuis allicht duizenden stickers en bedelbrieven in enveloppen gestoken. “Egmont. Dat pact nooit”. En groene kaartjes klasseren natuurlijk. Meer dan 70.000 heb ik er zien passeren. Zo ging dat vroeger in de tijd voor computers. Ze liggen allicht nog ergens op de zolder van een actiekomitee. Met de opgedane kennis probeerde ik toen het Egmontpact uit te leggen aan mijn 9-jarige vriendjes in de straat. Allicht zonder veel succes.

Maar het Egmontpact betekende voor mijn vader wel een breuk met de partijpolitiek. En dat veranderde de dingen ten huize Laeremans. De ontgoocheling met de partij die “Vlaanderen verkocht” was huizenhoog en ik zag een vader met een gedrevenheid die ik nog later nog zelden elders gezien heb. Kom niet aan de randgemeenten of je komt aan Johan Laeremans.

Johan Laeremans

1979 – waar vlamingen thuis zijn. Een pakkendo op de jaarmarkt.

Sinds het Egmontpact is mijn vader niet meer weg te denken uit de Vlaamse Beweging. Hij was actief in alles wat met de randgemeenten te maken had  – zijn vader kwam uit Kraainem en zijn familie is opgegroeid in Wezembeek-Oppem. Hij lag ook aan de wieg van het Halle-Vilvoorde-komitee dat later BHV zo succesvol op de politieke agenda wist te plaatsen. Sinds mensenheugnis geeft hij ook “De Zes” uit, waarmee hij bij half Vlaanderen de zaak van de randgemeenten in de actualiteit houdt. En ik vergeet hierbij het OVV en nog een rist andere komitee’s (dat was toen nog met een K) waar hij in de loop der jaren gepasseerd is.

In de klas

En hij betrok er ook iedereen bij. We hebben thuis menig avond doorgebracht met het vullen van brieven. Spons en postzegels in de aanslag. Want je kreeg zo een vieze smaak in de mond van al dat lekken. En dan met de dozen naar de post. Ook op school werd er geplakt.  In de klas tijdens de middagpauze. Voor wie wilde natuurlijk. Maar dat mocht toen nog van de directeur. Die had ook een dikke boon van de Vlaamse beweging en voor mijn vader natuurlijk.

Meestal waren het bedelbrieven. Daar had mijn vader een patent op. Als het geld begint binnen te stromen, is hij gelukkiger dan een rode duivel die net Brazilië verslagen heeft. Als ooit een stand zou opgemaakt worden, wie hoeveel steungelden opgehaald heeft voor de Vlaamse Beweging, dan haalt mijn vader met de vinger in de neus de gele trui, de bolletjestrui en de rest van de regenboog erbij.  Geld, waarmee dan de belangrijke mensen campagne konden voeren. Niet zelden ook met persoonlijk succes, zoals Wifried Martens of Vic Anciaux bijvoorbeeld.

Ik speel ook vandaag nog graag leentjebuur bij mijn vader als het op fondsenwerving aankomt. (Heeft u Doorbraak overigens al gesteund?) Maar ik heb grote schoenen te vullen. Gelukkig zijn er vandaag de dag databanken en email. Daar krijg je tenminste geen vieze smaak van waar je drie dagen later nog last van hebt.

De Vlaamse Beweger

Allicht is het die belangeloze inzet geweest die de leden van het comité wist te charmeren. Johan Laeremans betoogde al in ’58 met Wilfried Martens. Hij loopt vandaag naar de post met 50.000 Zessen en morgen naar de kopiezaak voor de uitnodigingen van de lokale VVB.  En tussendoor organiseerde hij nog 35 jaar lang een boekenbeurs om – jawel – geld in het laatje te brengen voor de verenigingen waarin hij actief is. Onlangs liepen we nog samen mee met de Catalonië-betoging in Brussel. Hij genoot ervan, alsof hij weer in een Mars op Brussel liep.

En allemaal zonder publieke mandaten, subsidies, zitpenningen of salarissen. Allemaal voor het goede doel. De onbekende soldaat, die nu eventjes voor het voetlicht staat en morgen weer verder schrijft, organiseert, post en plakt. Er zijn er (veel te) weinigen die het hem nadoen.

Een paar soldaten meer zoals Johan Laeremans en een paar minder generaals en tafelspringers, en Vlaanderen was al tien keer onafhankelijk geweest.