Een vaginale besnijdenis is niét hetzelfde als een intieme piercing

Een filosoof moet het ook kunnen hebben over onderwerpen die hem niet op het lijf geschreven zijn, maar die een algemene maatschappelijke draagwijdte hebben. Vaginale piercings bijvoorbeeld. Voor de gemiddelde Vlaming, wiens vrouw niet eens haar doos scheert, een puur metafysische kwestie. Toch is het een modetrend geworden bij jonge vrouwen (en overigens ook mannen) om die naalden en ringetjes intiem te laten aanbrengen. Zoals de klassieke oorbellen dus, maar dan op een andere plek.

Uit navraag bij betrokkenen blijkt dat de ingreep en de hersteltijd met enig ongemak gepaard gaat, maar dat de geneugten achteraf groot zijn: wie ben ik om hen tegen te spreken. Chacun doit cultiver son jardin, zoals Voltaire placht te zeggen.

Levenslange verminking

De reactie komt echter uit onverwachte hoek: in Groot-Brittannië, waar het besnijden van meisjes (‘clitoridectomie’) sinds 1985 verboden is, zijn de moslims nu in het offensief gegaan onder het motto: ‘Genitale piercings? Dan ook vrouwenbesnijdenis!’ Het Britse ministerie van volksgezondheid kon moeilijk op dat verbod terugkomen, doch besloot om dan ook maar elke vorm van intieme decoratie te verbieden: uw ‘Prins Albert’ (populaire naam voor een ring doorheen de eikel) is in Groot-Britannië illegaal. Dat was natuurlijk de bedoeling niet van de moslimlobby: zij willen net dat beide, en dus vooral de besnijdenis,  toegelaten worden. Maar worden hier geen appelen met peren vergeleken?

Bij de besnijdenis van kleine meisjes wordt de clitoris met een scheermesje afgesneden. Het is een uitermate pijnlijke en wreedaardige ingreep die er voor moet zorgen dat de vrouw zo min mogelijk seksueel genot kan ervaren. Verminking voor het leven is dus de juiste term. In primitieve Afrikaanse stammen, maar ook in bepaalde islamitische milieus, is deze ingreep een uitdrukking van een extreem patriarchaal wereldbeeld. De lusten voor de man, de lasten voor de vrouw.

Bij westerse genitale opsmuk anderzijds gaat het om volwassen mensen die vrijwillig, en eerder uit nonconformisme, zo’n ding laten plaatsen. Het is gewoon een stuk lichaamscultuur. Vooral vrouwen zien het als een feministisch statement. Bovendien is het omkeerbaar en kunnen die naalden of ringen er altijd uit als je ze beu bent. Die drie criteria – tot de jaren van verstand gekomen zijn, vrije wil, en omkeerbaarheid – zouden samen een goede basis kunnen vormen om het onderscheid tussen de appelen en de peren te maken. Maar dat gebeurt dus niet, want er is iets anders aan de gang: onder druk van vooral het moslimfundamentalisme is er in Groot-Brittannië een politiek correcte consensus aan het groeien die alle culturele onverenigbaarheden wil wegwerken.

Gleichschaltung

Een ‘harmonisatie’ dus. Waarbij meestal onze eigen culturele waarden en vrijheden er moeten aan geloven. In het voorbeeld van de vaginale verminking en de piercings worden twee eigenlijk onvergelijkbare praktijken verboden, maar voor hetzelfde geld kan de ‘Gleichschaltung’ ook de andere richting uitgaan, bijvoorbeeld bij het onverdoofd slachten: als dit wordt gelegaliseerd, moeten onze wetten op dierenwelzijn finaal herzien worden en zetten we eigenlijk een stap achteruit op gebied van menselijkheid en mededogen.

De Britse overheid opent hiermee dus een doos van Pandora. Als achterlijke tradities onze samenleving binnensluipen via het zogenaamde gelijkheidsprincipe, dan kunnen we net zo goed de sharia invoeren. Dat zou, vreemd genoeg, bepaalde conservatieve christelijke groepen zelfs niet slecht uitkomen. Zo zou het door de moslims al lang geëiste verbod op het spotten met de profeet, wettelijk kunnen geregeld worden, als dan bijvoorbeeld ook bepaalde iconoclaste satires genre Monty Python’s Life of Brian, de bekende parodie op het Jezusverhaal, als ‘heiligschennend’ kunnen beschouwd worden en in het strafwetboek opgenomen. Van twee één, iedereen gelijk: met geloofszaken mag niet meer gelachen worden.

Zo bekeken is dit niet enkel een kwestie van vaginale naaldjes en ringen: het zijn onze humanistische waarden zelf die worden uitgehold, doordat culturen die nog niet aan een Verlichting toe zijn, ons dwingen om onze normen naar onder toe bij te stellen. Deze gevaarlijke symmetrie, afgedwongen vanuit een slecht begrepen gelijkheidsbeginsel, is heilloos en zal zich volgens een chantagelogica steeds verder doorzetten. Finaal zullen we steeds meer water in onze wijn moeten doen op gebied van vrijheden, mensenrechten, vrouwenrechten, democratische principes zoals die van de seculiere rechtstaat, om de fundamentalistische lobby’s te paaien. Halal overal, de omgekeerde wereld is dichter bij dan u denkt.

De vrijheid van Fikry

Zonet werd bekend gemaakt dat de eerstvolgende Arkprijs van het Vrije Woord wordt toegekend aan de Marokkaanse Vlaming Fikry El Azzouzi. Een bizarre keuze. De uitreikers van de prijs, te situeren in een links-vrijzinnige omgeving, honoreren daarmee iemand die niet ophoudt om te schelden op het seculiere denken en de Europese verlichtingsfilosofie. Voor de moslim Fikry El Azzouzi is heel het verhaal van de godsdienstneutrale rechtstaat achterhaald, vooral het duivelse atheïsme moet het ontgelden. Ik vraag me af vanuit welke masochistische inspiratie de dames en heren van het Vrije Woord deze allochtone querulant wilden honoreren.

Hij is de literaire versie van die andere beroepsallochtoon, Dyab Abou Jahjah. De Vlamingen zijn racistisch, behandelen hem slecht, en zweren bij Zwarte Piet. Etienne Vermeersch – wiens stijl ik ook niet altijd kan pruimen – wordt ontmaskerd als ‘fundamentalistische verlichtingspastoor’. De hoofddoek, en bij uitbreiding de boerka, en waarom niet de vaginale verminking, dient om de moslima te emanciperen: alles wordt omgekeerd en binnenste buiten gedraaid.

Fikry gaat zelfs zover om heel ons Europees-humanistisch waardenpatroon als een averechtse sharia te betitelen – waardoor het ook een vorm van fundamentalisme en onverdraagzaamheid wordt. Onverdraagzaamheid tegen die andere sharia dus, die het afhakken van handen en het defenestreren van homo’s propageert. Kan het nog krommer?

De humanisten in Vlaanderen hebben blijkbaar de ballen niet meer om voor hun gedachtegoed te gaan, en zijn helemaal klaar om de Angelsaksische nivelleringsgedachte over te nemen, die wil dat onze Europese cultuur arabiseert. Het is zo simpel als dat. Zo’n vrijheidsprijs is niets waard. Terecht komen de Femen-activisten hiertegen op straat: neen, wij moeten géén water in onze wijn doen om de multiculturele vrede te bewaren. Als ik vandaag aan iemand een vrijheidsprijs zou willen toekennen, dan is het aan deze radicale erfgenames van Voltaire.