Er zijn geen vrouwen meer (en dus ook geen mannen)

Een boeiend verhaal uit de sportwereld, en omdat Doorbraak geen sportrubriek heeft, rangschikken we het maar onder de satire. De Zuid-Afrikaanse atlete Caster Semenya, een loopster die wereldtijden haalt op de 400, 800 en 1500 meter en 400 horden, is door de internationale atletiekfederatie vanaf nu uitgesloten van die nummers omdat haar testosteronniveau te hoog ligt en ze dus een ‘oneerlijk’ voordeel zou hebben ten opzichte van haar seksegenoten. Semenya is geboren met een Y-chromosoom, waardoor ze extra veel testosteron aanmaakt en vandaar ook sterke botten en grote spieren bezit. Hormonenremmers wil ze niet nemen omdat ‘de natuur haar zo heeft gemaakt’. Ook in beroep kreeg ze ongelijk.

Op zich is dat een bizarre zaak: een vrouw die als dusdanig gedeclasseerd wordt, ‘ontvrouwelijkt’, omdat ze wel over een vagina maar niet over de juiste hormonenspiegel beschikt en aldus wedstrijdvervalsing zou veroorzaken. Wel, ik heb slecht nieuws voor de atletiekfederatie: wedstrijden zijn altijd oneerlijk. Wie het juiste lichaam heeft zal winnen in de sport. Door training en het juiste dieet, maar het begint al vanaf de geboorte. Wie berggeiten Egan Bernal en Nairo Quintana tijdens de Tour bergop heeft zien fietsen, weet: dit zijn natuurtalenten die zich kiplekker voelen in een zuurstofarme omgeving. Voorts zijn alle atleten stikjaloers op de Ethiopische en Keniaanse hardlopers door hun natuurlijk voordeel van grote spieren en grote voeten waarmee ze door de savanne rennen. Men zou ook hier quota kunnen invoeren en de sterksten gewoon declasseren, gelukkig is tot op vandaag niemand op dat idee gekomen.

Wat ons naadloos bij de nivellering van het onderwijs brengt, en de mediocratie, de cultus van de middelmaat. Zijn wedstrijden eerlijk? Neen dus. Is het leven eerlijk? Ook niet. Is een talent rechtvaardig? Nope, het veroorzaakt jaloezie en wrok bij de anderen, daarvoor is het socialisme uitgevonden. Is gelijkheid een streefdoel? Ja, want de man die alles won, Eddy Merckx, werd op de duur le cannibale genoemd en wij willen hier geen menseneters, we willen brave lieden die wel eens een prijsje winnen maar niet alles.

Dus moet er gedeclasseerd worden. In lopen en springen ben ik een nul, het enige wat ik goed kan is schrijven. De dag nadert dus dat men mij de pen zal ontnemen omdat ik hormonaal bevoordeeld ben. Eerlijk is eerlijk. Je kan wel de beste zijn, maar ergens is er toch nog een jury die vindt dat je net daardoor de boel verpest. Of waarom ik ergens wel sympathie heb voor de atlete met de (te) grote voeten: Caster Semenya wil baas blijven over haar hormonale keuken en dat is tegen de Olympische gedachte (zoals u weet waren bij de antieke Spelen vrouwen zelfs niet toegelaten).

Maagd, reuzin, bitch

Pieter Bruegel de Oude : Dulle Griet, 1563

Wat ons op een diepere laag van het verhaal brengt. Het gaat natuurlijk nog om meer dan het politiek-correct uitwissen van ongelijkheid. De internationale atletiekfederatie is een mannenbastion zoals elke sportfederatie. Het probleem van Caster Semenya is ook dat ze teveel op een man begint te lijken en in het herengezelschap onrust verwekt. Er heerst bij mannen een instinctieve angst voor vrouwen die zich niet als vrouw gedragen, waardoor ze de facto hun mannelijkheid zouden verliezen. Dus moeten de dames hoge hakken dragen, met hun kont wiegen en koket zijn, niet te slim, en vooral gewillig. En minder hard kunnen lopen zodat wij hen altijd kunnen inhalen (ook daarvoor dienen natuurlijk die hoge hakken, een extra handicap). Ik maak er nu een karikatuur van, maar biologisch gaan wij gewoon op bepaalde signalen af die onze hormonenwinkel in gang zetten en de mannelijke suprematie bevestigen. Dat houdt ook machtsstrategieën in waarvan bovenstaande zaak een straf staaltje is. Minder testosteron of buiten, het testosteron is van ons.

De reuzin, het manwijf, de frigide bitch, ook de maagd, de Dulle Griet, de Walkure of Delfine Persoon, het zijn allemaal monsterfiguren met een hormonale afwijking die kan gecorrigeerd worden, maar of ze dat ook zouden willen is een andere zaak. In de opera Die Walküre van Wagner rebelleert Brünnhilde tegen haar lot van haar goddelijke maagdelijkheid te verliezen, maar uiteindelijk schikt ze zich daarin, doorklieft de held Siegfried haar harnas en neemt haar als vrouw, ook weer na enig verzet. Kan het duidelijker? Deze metafoor voor de ontmaagding wijst erop hoe seksuele dominantie ook een maatschappelijke dominantie ritueel in stand houdt en hernieuwt.

De maagd is onschuldig en rein, maar ook gevaarlijk en onvatbaar. Ze is noch man noch vrouw en glipt overal tussendoor met haar wildcard. Dus vereist het protocol dat ze op een bepaalde leeftijd kleur bekent, haar harnas aflegt, ‘vrouw wordt’ en zich naakt aan de man vertoont. Letterlijk, ook in de sportwereld. In de eerste helft van de vorige eeuw werden vrouwelijke atleten van wie men het geslacht in twijfel trok op fysieke kenmerken gekeurd: ze moesten zich naakt voor een arts tonen die hen vermoedelijk ook in detail inspecteerde. Weigerden ze, dan werden ze sowieso uitgesloten. Maar dankzij de wetenschap kunnen manwijven nu nog op een andere manier ontmaskerd worden, ook als ze een vagina bezitten, namelijk via een onweerlegbare hormoontest. Dat heet vooruitgang.

Superverende kunstbenen

Reporters

Oscar Pistorius

Niettemin is dit natuurlijk een verloren strijd, Caster Semenya is niet meer te houden. Onze eerste consternatie gold de lesbienne die de gemengde sport voor bekeken hield: geen toegang. Vervolgens kwamen baas-in-eigen-buik, MeToo en de neen-is-neen-campagnes. Daarna kwamen de onbeslisten of non-binairen die niet naar een mannen- en ook niet naar een vrouwentoilet willen gaan, de transseksuelen of transgenders, of de fluïden die opstaan en zich afvragen wat ze vandaag willen zijn. Tenzij men voor al die categorieën aparte spelen zou organiseren, kan de atletiekfederatie niet anders dan het loopnummer universaliseren en voor iedereen open stellen: mannen, vrouwen, alles daartussen, mutanten, naast omgebouwde versies, bijvoorbeeld mannen met vijf superverende kunstbenen of vrouwen met een propeller in het achterwerk. In de limiet zelfs andere zoogdieren: zo vloeien sport en circus in elkaar, dwergen en reuzen welkom. Met de absolute homo universalis, clown genaamd, als smaakmaker.

Met de man en de vrouw verdwijnt ook de mens, althans de klassieke mens van Leonardo Da Vinci, om een nieuwe soortenuniversum te bevolken nadat de oude biodiversiteit werd leeggeroofd. Wat dat voor de liefde en de seksualiteit zal opleveren, is af te wachten. Het kan meevallen, het kan leiden tot een saai amoebenbestaan. De voorplanting mogen we opgeven, we zijn nu al met teveel. Misschien is het zelfs een aanpassing van de natuur dat de geslachten én het libido verdwijnen, en puntje niet meer bij paaltje komt.

En als u na dit alles denkt: hopelijk leef ik niet te lang meer, dan vervult u een nuttige aspiratie, namelijk het tegengaan van de overbevolking, en is deze column daartoe mogelijk een aanzet. Toch nog prettige hondsdagen gewenst.