Exit Trump, RIP Biden

Ik ben opgelucht dat Joe Biden het gehaald heeft, ook al denken vele van mijn Vlaamse vrienden er anders over. Opgelucht, zeker niet euforisch. Dat in een land van meer dan 300 miljoen inwoners de strijd om het hoogste ambt uiteindelijk ging tussen een narcistische clown (74) en een quasi-dementerende politieke krokodil (78), zegt veel over Amerika en het verval waarin dit land zich bevindt. En over het systeem waarin alles rond geld draait, ook de politieke macht. De recente verkiezingsstrijd toont een gerontocratie zoals wij die amper nog kennen: bejaardentoneel op hoog niveau, maar nu is het gewoon met een verse pamper bedtijd voor iedereen.

Met Donald Trump had het land alleszins geen toekomst, het was/is mentaal totaal op. Ik ben in die vier jaar van aanvankelijke fan geëvolueerd tot iemand die met stijgende verbijstering de parade van leugens, ontkenning en haatpraat heeft geobserveerd. De uittredende (zo hopen we althans) president laat 240 000 coronadoden en een versplinterde natie achter waar, omdat iedereen er met een geweer rondloopt, één vonk genoeg is om de boel te doen ontploffen.

Ik heb me ook steeds verbaasd over het feit dat rechts Vlaanderen, uit een slecht begrepen ‘politieke incorrectheid’, deze hysterische tiran-miljardair bleef bewonderen en achterna lopen. Want zie Trump vooral niet als een ‘anti-establishmentfiguur’, hij is een establishment op zich, of zeg maar een éénmansimperium zonder enig moreel kompas. Vergelijkingen met de nadagen van het Romeinse keizerrijk dringen zich op.

Wederopbouw

Rechts dus en het Trumpisme, een rare paradox als je het van dichterbij bekijkt: nationalisten die dwepen met iemand die de natie uitkleedt tot een toestand van quasi burgeroorlog. Tot in een VRT-uitzending een week geleden kon de in het Europees Parlement rustig uitbollende Gerolf Annemans (VB) zijn Trump-idolatrie niet verbergen.

Den Donald had dan al gezegd dat hij de uitslag niet zou aanvaarden als die in zijn nadeel was, en had in een verkiezingsdebat een gewapende bende krapuul tot waakzaamheid (stand by) opgeroepen. Fatsoenlijke republikeinen (zijn die er nog?), begaan met ‘law and order’ moeten hier toch met de ogen geknipperd hebben en hun neus dicht geknepen. Vier jaar Trump, het was vermakelijk, bij wijlen grotesk en hilarisch, me geen seconde verveeld, maar het mocht niet veel langer meer duren. Ik heb in een eerdere column al gesuggereerd dat Donald Trump zijn roeping gemist heeft, en best wel een snedige columnist/opiniemaker/polemist had kunnen zijn, maar van geen kanten deugt als president die de natie moet samenhouden.

Exit Trump, RIP Biden, zo zouden we de actuele politieke scène over de oceaan kunnen samen vatten. Amerika moet nu aan de heropbouw beginnen. Dat zal niet aan de kersverse president besteed zijn. Ik hoop — sorry Joe, neem dat niet persoonlijk — dat bij Biden snel het licht uitgaat en dat er dan iemand in het Witte Huis komt die dit door verdeeldheid geteisterde land echt weer hoop en zelfvertrouwen geeft: Kamala Harris, bouwjaar 1964, vrouw en gekleurd, maar een harde tante, politiek getalenteerd en met een stevige academische achtergrond.

Zij zal het Trumpisme moeten keren, de non-ideologie van de ontgoocheling en het cynisme die grote delen van dit land heeft aangetast. Zij zal de (terecht) van Hillary gedegouteerde blanke arbeiders, de kleine neringdoenden en de verpauperde lagere middenklasse moeten terugwinnen, geen sinecure. Ze zal ook de democratische partij zelf moeten herfunderen, als de volkspartij die ze al decennia niet meer is. 

Wat den Donald zelf betreft: ik hoop dat die ene overgebleven hersencel hem doet inzien dat berusten voor zijn eigen gezondheid het beste is. Moge hij zijn dagen in rust slijten in de buurt van riante golfcourts, pussy grabbing, of voor mijn part verder poen scheppend in zijn Trump Building, omringd door zijn dynastie en altijd goed voor een paar honderd tweets per dag.

Eens 74 moet je toch weten waar je sterktes liggen, denk ik dan. Prettig weekeinde nog,