Enkel in Frankrijk: staatssecretaris schrijft stoute boekjes, begrijpt democratie niet

Staatssecretaris voor emancipatie

Marlène Schiappa is staatssecretaris voor emancipatie in de regering van Macron. Daarvoor deed ze heel andere dingen, zoals het opzetten van een netwerk voor werkende vrouwen, Maman Travaille, dat een groot succes werd. En ze schreef boekjes, waarvan een aantal onder het pseudoniem Marie Minelli: licht erotische niemendalletjes als ‘Durf de eerste keer’. Haar meest succesvolle titel was Les filles bien n’avalent pas. Voor wie daar uitleg bij nodig heeft: ‘Nette meisjes slikken niet door.’

Dit waren niet haar enige kwalificaties; ze had meer succesvolle activiteiten op het internet, en werkte ook een tijdje op het stadhuis van Le Mans voor de burgemeester. Schiappa is niet alleen een geslaagde ondernemer, ze ziet er ook nog eens bijzonder aantrekkelijk uit, voor wie van het type houdt.

Grossieren in enormiteiten

Allemaal leuk en aardig, als ze haar mond maar wist te houden op het juiste moment. Het is niet overdreven te zeggen dat mevrouw Schiappa grossiert in enormiteiten. En dan doel ik niet op het boek over haarzelf, dat ze schreef als staatssecretaris. Het lezen van dit boek werd door veel critici als ‘pijnlijk’ ervaren, en dat was niet als compliment bedoeld.
Nee, haar uitspraken over de echte wereld zijn nogal eens wereldvreemd, om het aardig te zeggen. Zo zei ze unverfroren dat de gemiddelde Fransman 3000 euro per maand heeft te besteden, en dat dit ‘best te doen is’.

Allemaal xenofoob?

Vorig jaar kwamen bepaalde wijken van Parijs slecht in het nieuws, vooral rond het Gare du Nord, omdat normale — lees niet gesluierde — vrouwen daar nauwelijks nog alleen hun huis uit durven. Zij hebben verbale en fysieke agressie te vrezen, van de enorme aantallen al dan niet legale nieuwkomers die daar dag en nacht op straat hangen. De staatssecretaris van emancipatie stond vooraan om te zeggen dat dit allemaal xenofobie en onzin was. Ze liet zichzelf ’s nachts alleen en in allesbehalve preutse kleding filmen, lopend door die straten, om te bewijzen dat daar niets eng aan was. Zelfs Fransen van een twijfelachtig IQ begrepen dat er in ieder geval een cameraman bij moest zijn geweest, en zeer waarschijnlijk tevens een productieteam, beveiliging en pers.

Toen er iets te doen was over de immense jodenhaat in de banlieues, stond Marlène alweer voorop, om te verklaren dat daar helemaal geen sprake van was. Ze kwam immers zelf uit een ‘quartier populaire’ in Bastia, de hoofdstad van Corsica, en had nooit iets van zulke dingen gemerkt. Nu is Bastia niet te vergelijken met Parijs als het om dit soort zaken gaat, en is haar vader bovendien hoogleraar. Het zou kunnen dat hij in een achterbuurt woonde, waarschijnlijk is het niet. Deze Jean-Marc Schiappa wil trouwens als militante Trotskist en fervent tegenstander van Macron niks meer met zijn dochter te maken hebben, wordt gefluisterd. Zeer onlangs corrigeerde hij haar wel in het openbaar, omdat ze in een tweet Marx verkeerd zou hebben geciteerd.

Als het goed is…

Heeft Schiappa ook iets goed gedaan als staatssecretaris? Ik vind van wel. Ze heeft bijvoorbeeld een wet tegen kindermishandeling door het parlement gemanoeuvreerd. Kinderen sla je niet, en de overheid hoeft geen ouders in de boeien te slaan — mits ze het niet te bont en te blauw maken —, maar het is wel goed als diezelfde overheid via een wet een signaal in de goede richting geeft.

Dat ‘door het parlement manoeuvreren’ was overigens niet lastig: de partij van Macron heeft de absolute meerderheid, en ik kan u verzekeren dat de partijdiscipline onverbiddelijk is. Behalve dat heeft Schiappa een vijftal maatregelen afgekondigd tegen echtelijk geweld. In Frankrijk wordt naar schatting iedere drie dagen een vrouw doodgeslagen of anderszins vermoord door haar partner.

Ze gleed weer uit toen ze over ‘verloskundig geweld’ sprak, waarmee ze — volgens haar — overbodige chirurgische ingrepen tijdens bevallingen bedoelde. Hup, daar kreeg ze heel verloskundig en gynaecologisch Frankrijk over zich heen…

Er wordt haar veel vergeven, niet in de laatste plaats omdat ze er zo leuk uitziet, denk ik, maar toch ook omdat ze als zelfstandige goed aan de weg heeft getimmerd, voor ze in het publieke ambt kwam. Frankrijk kent zoals de meeste landen veel te veel politici die nooit van hun leven een echte baan hebben gehad. Maar Schiappa is nu te ver gegaan, en haar rol in het kabinet zou wel eens aan de houdbaarheidsdatum kunnen zijn.

De bokser van de gele hesjes

Ter inleiding: het zal veel van u niet zijn ontgaan dat een professionele bokser in retraite, Christophe Dettinger, tijdens een demonstratie van de gele hesjes in Parijs leden van de CRS — de Franse mobiele eenheid — te lijf ging, en één van de gehelmde agenten langs zijn schild heen rake klappen gaf. Dit werd gefilmd en over de hele wereld vertoond. Dettinger had zich naar eigen zeggen het lot van de gele hesjes enorm aangetrokken en al hun demonstraties bijgewoond. Hij was steeds kwader geworden door het grove geweld dat de politie gebruikte. Later doken beelden op waarin hij een vrouw met geel vest in bescherming nam tegen de CRS, die haar al fors had bewerkt met de wapenstok.

Dettinger heeft zich inmiddels aangegeven, nadat hij een aandoenlijke verklaring op video had opgenomen, die veel harten deed smelten. Hij zal zeer binnenkort voor de rechter moeten verschijnen. Er werd een inzamelingsactie georganiseerd, vooral om zijn gerechtelijke kosten te betalen. De teller schoot al snel voorbij 100.000 euro, maar van verschillende kanten kwam kritiek, omdat men collecteerde voor iemand die een gendarme had geslagen.

Financiers opsporen

Van deze criticasters trok Marlène Schiappa de meeste publiciteit. Ze verklaarde op tv de collecte een grof schandaal te vinden. Daarna schoot ze helemaal uit de bocht. Ze vond dat degene die deze inzameling had georganiseerd, verplicht zou moeten worden een lijst met namen en adressen van de gulle gevers bij de overheid in te leveren.

Een staatssecretaris die stoute boekjes schrijft en geen snars van democratie begrijpt, er gingen flink wat alarmbellen tegelijk af. Later probeerde zij het nog goed te praten, door vol te houden dat ze alleen de financiers had willen laten opsporen van de zogeheten casseurs: de mensen die tijdens demonstraties alles kort en klein slaan en winkels plunderen, en die weinig tot niets met de volksopstand hebben te maken. Dat laatste zei ze er natuurlijk niet bij. Volgens haar kwam het geld van ‘vreemde mogendheden’, niet van de gebruikelijke zondebok Poetin, maar gek genoeg van de regering van Italië. Onnodig te zeggen dat ze zichzelf hiermee helemaal voor gek zette.

Poppenspelers Macron en Castaner

Maar tevens verraadden Macron en zijn minister van binnenlandse zaken Castaner zich als de poppenspelers van mevrouw Schiappa, die ze hun vaak bizarre en leugenachtige ideeën konden laten ventileren, zonder zelf risico te lopen. Zij is immers makkelijk te missen in de regering. En Italiaanse ministers hadden net vorige week de toorn van Macron opgewekt, door steun te betuigen aan de beweging van de gele hesjes… Dat gebeurde overigens als plaagstoot aan het adres van de president, die de populistische regering van Italië eerder als ‘lepralijders’ had bestempeld, omdat ze niet meer mee wil doen aan de import van migranten.

Collecteren voor mensen die van een misdaad worden beschuldigd, komt vaker voor in Frankrijk, en uiteraard worden nu ter vergelijking allerlei oude koeien uit de sloot gehaald. Laat me één naam noemen: Tariq Ramadan, u kent hem vast nog. Verdacht van tenminste vijf verkrachtingen en zelf allerminst onbemiddeld. Maar zijn dure advocaat wordt bekostigd uit de opbrengsten van verschillende inzamelingsacties onder het islamitische deel van de bevolking, die naar verluidt al tonnen opleverden, en waar nooit iemand over klaagde.

Inmiddels deed Schiappa aangifte omdat ze na haar uitspraken van alle kanten schandalig bejegend en zelfs bedreigd werd, door — sympathisanten van — de gele hesjes. Daar kon je op wachten. Een schandaal natuurlijk, maar ook opnieuw koren op de molen van Macron, die met zijn ministers alles op alles zet om de volksbeweging te demoniseren.

Elitair verzet

In overig nieuws ging denker en opiniemaker Bernard Henri Lévy rustig door met zijn haatcampagne per Twitter tegen de gele hesjes, volgens hem allemaal nazi’s. Hij gebruikte letterlijk dat woord, en juist hij als jood zou beter moeten weten. In de bewuste tweet vergat hij overigens de locatievoorziening van zijn iPhone uit te zetten: het bericht kwam uit Tanger, waar hij een enorme villa aan zee bezit, één van zijn vijf of zes kapitale woningen over de hele wereld. Ook een bekende ex-minister van president Chirac liet van zich horen vorige week: Luc Ferry, filosoof en veelschrijver. Hij vond op de radio dat de politie eindelijk eens echte kogels moest gebruiken als ze weer tegenover de gele hesjes stond.

Ik ken de gele hesjes bij mij in de buurt persoonlijk, in het midden van Frankrijk: grotendeels sympathieke lui met terechte klachten. Natuurlijk zitten er ook rotte appels in de mand. En juist die rotte appels worden door de overheid in de etalage gezet om de rest te belasteren. Precies de handelswijze die het volk wordt verweten, als het bijvoorbeeld om moslims gaat.

‘Nationaal Debat’: 15,000 euro per maand

Nog een laatste nieuwtje: president Macron heeft met veel poeha een ‘Nationaal Debat’ laten organiseren, dat de vrede in Frankrijk zou moeten herstellen. Goed idee, debatteren kost niks en de elite wint altijd. Het zal volgende week van start moeten gaan, maar helaas is de voorzitter van het organiserend comité nu al afgetreden; mevrouw Chantal Jouanno, ooit minister onder Sarkozy. Debatteren kost toch niet helemaal niks; zij bleek voor deze job 15 duizend euro per maand te vangen — bijna zoveel als Macron zelf verdient. Daar kwam nu al zoveel schandaal over, dat ze maar is opgestapt — het was immers allemaal begonnen om de koopkracht van minder bedeelden.