Frankrijk verbiedt Turkse Grijze Wolven, volgt Vlaanderen?

Het is Macron menens. Na de gruwelijke moord op Samuel Paty en Macrons oorlogsverklaring aan het islamfascisme heeft de Franse president nu zijn pijlen gericht op de Grijze Wolven. Dat zijn de Turkse ultranationalisten, bekend om hun discours van haat en terreur. En met een ellenlange criminele staat van dienst, vol moord en drugs- en wapenhandel.

‘Panturkisme’ en Erdogans politieke islam

De Grijze Wolven streven het panturkisme na: een vereniging van de Turkse volkeren. Die leven verspreid over het Midden-Oosten, tot de Kaukasus en zelfs Rusland toe. Politiek situeren de Wolven zich rond de nationalistische MHP, de partij van wijlen Alparslan Türkes.

De laatste jaren heeft die partij veel aan geloofwaardigheid verloren. Huidig voorzitter Devlet Bahçeli heeft de nationalistische identiteit van de partij in de waagschaal gelegd om mee te kunnen regeren met Erdogans politieke islam. Niet alle nationalisten zijn namelijk orthodoxe moslims. De meeste nationalisten zijn eerder seculiere moslims die zelfs niks met de Arabische islam te maken willen hebben.

Daarom zijn ze ook fanatieke aanhangers van Atatürk, die als oprichter van de seculiere republiek pleitte voor de Turkse islam. Mensen moesten volgens de Vader van de Turken in het Turks bidden, niet in het Arabisch. De azan (oproep tot het gebed, nvdr) moest in het Turks klinken uit de minaretten. Atatürk maakte op die manier komaf met het Ottomaanse rijk. Nu, decennia later, heeft de Turkse president Erdogan de politieke (Arabische) islam geïntroduceerd. Hij speelt in op de nationalistische gevoelens van vele Turken door buitenlandse conflicten te creëren. De MHP is intussen slechts een schim van wat ze ooit was.

Turkse ultranationalisten in Frankrijk

In Frankrijk zijn ze de buitenlandse ideologische groeperingen in hun middens dus ook beu. Ze verstoren het dagelijks leven, de harmonie in een samenleving en de verstandhouding onder verschillende etnische groeperingen. In Frankrijk woont de grootste Armeense gemeenschap van Europa. Door de oorlogsspanningen tussen Armenië en Azerbeidzjan groeit de nervositeit en vallen Turkse ultranationalisten Armenen aan in Franse straten.

Armeense herdenkingsmonumenten worden als provocatie beklad met de initialen van de Turkse president, en met Turks-nationalistische slogans. Franse Armenen die op een snelweg aan het protesteren waren, stuitten op agressieve Turken die hen fysiek aanvielen. De pro-Erdogan krant Yeni Safak bericht dan weer over terroristische motieven van Armenen die hetzelfde pad opgaan als de Koerdische terreurbeweging PKK. De Franse politie zou — net zoals ze dat voorheen gedaan had bij PKK-betogingen op Frans grondgebied — deze protesten gedoogd hebben. Zulke berichten provoceren natuurlijk de Turkse ultranationalisten. In die zin heeft Macron op tijd ingegrepen. Hij heeft de pols van de samenleving genomen. En hij heeft zijn minister van Binnenlandse Zaken de opdracht gegeven de Grijze Wolven te verbieden in zijn land.

https://twitter.com/GDarmanin/status/1323958183384305667

De Franse minister van Binnenlandse Zaken, Gérald Darmanin, heeft via Twitter al laten weten dat hij de groepering van de Grijze Wolven heeft ontbonden. Maar wat wil dit precies zeggen? Zijn ze effectief verboden? Gaan ze de Nationalistische Haarden (het verenigingsleven van de Grijze Wolven) sluiten over heel het land? Hoe gaat dit in zijn werk? Via deportatie?

Darmanin zegt dat in het decreet staat dat de groepering aanzet tot discriminatie en haat en betrokken is bij gewelddadige acties. Terecht, maar hoe zal men de lange arm van Erdogan tegenhouden? Turkije heeft al gereageerd en vat dit alweer op als een provocatie van Macron. De vraag is ook of andere landen Frankrijk zullen volgen. Want de groepering is niet enkel in Frankrijk actief, maar over heel Europa.

Ook in Vlaanderen

In mei van dit jaar schreef ik een achtdelige reeks over Vlaams-Turkse politici met extreemrechtse banden met de heimat. Velen van hen steun(d)en de politieke islam van Erdogan openlijk. Ze poseerden breed lachend op foto’s, terwijl ze het handgebaar van de Grijze Wolven maakten.

De reeks kwam er naar aanleiding van het ontslag van Emir Kir uit de PS omdat hij banden zou onderhouden met Turkse ultranationalisten. We vroegen ons bij Doorbraak af hoe veel Vlaams-Turkse politici ongegeneerd hun politieke ideologie in Vlaanderen verloochenden en met dubbele tong spraken als het over integratie en emancipatie ging. We kwamen politici tegen die gesegregeerde koranlessen organiseerden. Die studenten ronselden voor Diyanet in Turkije, of openlijk de oorlog verklaarden aan al wie de Turkse vlag zou beledigen.

Politieke geloofwaardigheid

Niet enkel de traditionele partijen werden verleid door de dubbele tong van Turkse (ultra)nationalisten. Ook de Vlaams-nationalisten van N-VA liepen in de val. De Grijze Wolven werden als Turkse folklore voorgesteld. Geen enkele partij heeft trouwens gereageerd op de reeks. In de Vlaamse commissie van Inburgering en Binnenlands bestuur stelde enkel Vlaams Belang vragen over mijn reeks. De reactie van minister Somers? Dat het de schuld van de Vlamingen was dat de Turken in Vlaanderen zich isoleerden.

Teleurstellend was ook het gebrek aan reactie van de Vlaams nationalisten. Ik maakte voorzitter Bart De Wever attent op het feit dat hij een ontmoeting had gehad met ultranationalisten. Er kwam geen reactie. Daar sta je dan met je geloofwaardigheid als partij, met je belachelijke campagnefilmpjes over de Grijze Wolven om de traditionele partijen in diskrediet te brengen. Zal België dezelfde moed tonen als Frankrijk en de Grijze Wolven verbieden? Ik vermoed van niet. Maar het is wel een krachtig signaal van Macron naar heel Europa. Hij toont leiderschap voor zijn volk, waarbij de Franse verlichtingswaarden nooit zullen verloochend worden.

Ongetwijfeld zal Turkije nu alweer zijn gal spuwen over het ‘islamofobe’ en ‘racistische’ Westen. Hoe en in welke richting de spanningen tussen Frankrijk en Turkije verder zullen escaleren, dat is nu de vraag. Alles hangt af van de wispelturigheid en de rancune van Erdogan, die de Turkse diaspora in Europa verder blijft ophitsen. De moed van Frankrijk is alvast hoopgevend. Maar ze mag niet weggevaagd worden door het aanhoudende getreiter van Erdogan.