Her Royal Wokeness

Onlangs reageerde ik op een bericht dat via Twitter tot mij kwam, over de septembereditie van de Engelse Vogue, met Meghan Markle als gastredacteur, de echtgenote van prins Harry. Het verwees naar een artikel van de hoofdredacteur, die uit de doeken deed hoe dit nummer tot stand was gekomen. Zijn eerste woorden: ‘It began with an email, received in the chilly depths of January.’

Zulke clichés irriteren me, en ik reageerde met een tekstje waarin ik kort mijn mening gaf. Het leek of ik in een wespennest had getrapt. Binnen minuten kwamen er tientallen reacties, de een nog grover en hysterischer dan de ander. Ik was een racist en had beschamende vooroordelen jegens Her Royal Highness, terwijl ik met geen woord over haar had gerept, noch over haar redactionele kwaliteiten. Een royalty-watcher ben ik bepaald niet, en ik had me niet eens gerealiseerd dat Markle ‘biracial’ is, zoals ze dat zelf noemt. Dat was blijkbaar het punt. Maar zeg nu zelf, veel kleur zie je niet aan haar.

Racisme

De gravin van Sussex had Vogue zelf gevraagd of ze gastredacteur mocht zijn. Het blad had gretig toegehapt, met als resultaat een themanummer over ‘forces for change’: dat zijn de vijftien vrouwen op de cover, door Markle geselecteerd en gepresenteerd als rolmodellen. Spijbelaar Greta Thunberg was erbij, de 81-jarige actrice en fitness-goeroe Jane Fonda en de premier van Nieuw-Zeeland. Plus twaalf gekleurde dames: actrices, modellen en activisten, waaronder gehandicapten, vluchtelingen en transgenders. En een schrijfster van wie ik wel eens een boek heb proberen te lezen.

Binnenin speelde de gravin alvast een rol in ieder artikel. Zoals haar interview met de onvermijdelijke Michelle Obama… Hoogtepunt van dit gesprek was dat Meghan toch maar geluk had met zo’n lekker ding als Harry.

Die kwam zelf ook meer dan eens aan het woord. Om bijvoorbeeld mee te delen dat hij en zijn vrouw maar twee kinderen wilden vanwege het klimaat. Zoals opiniemaker Douglas Murray opmerkte: ‘It’s not at all clear how many people in developing countries with a population boom look to the House of Windsor for guidance on child-production…’

Om alle kritiek op zijn echtgenote voor te zijn – die natuurlijk alleen maar uit racisme voort kan komen – besprak hij met dr. Jane Goodall, de befaamde primatoloog, zogeheten onbewuste vooroordelen, waaraan zo’n beetje iedereen zou lijden: ‘…Je kijk op de wereld, op het leven en op mensen is iets dat je aangeleerd werd. Door je familie, de vorige generatie, of door advertenties en je omgeving. Dat is net zoiets als onbewuste vooroordelen. Iets dat veel mensen niet begrijpen. Zeg je tegen iemand “wat jij net zei of deed, is racistisch” – dan zegt die persoon tegen jou: “maar ik ben niet racistisch”…’. Kleutertje, luister. Als een van de meest bevoorrechte personen van Engeland, put hij in ieder geval niet uit eigen ervaring. Mij klinken lessen over vooroordelen bovendien wat geforceerd van iemand die als twintigjarige nog in een nagemaakt SS-uniform inclusief hakenkruizen een feestje bezocht.

Woke

Wat de bedoeling van het Vogue-project is, behalve natuurlijk veel geld verdienen voor Vogue, blijft onduidelijk. Op zowat iedere bladzijde werd mode geadverteerd die de gewone sterveling in hele maandsalarissen zou moeten afrekenen.

En natuurlijk de publieke aandacht voor mevrouw Markle niet laten verslappen. In bladen als Town and Country Magazine – ’Kijk hoe de schattige prinses Charlotte haar tong uitsteekt naar het publiek van Wimbledon’ – kan de liefhebber zich meer dan ooit vergapen aan hoe druk en opofferingsgezind de nieuwe aanwinst van het koningshuis wel niet is. Ze heeft tussen alle linten-doorknipperij ook alweer een kookboek geproduceerd: ‘Together: our community cookbook’. Waar haalt ze de tijd toch vandaan. Met drie foto’s van zichzelf op de cover… Maar oké, op elk van die foto’s kookt ze iets samen met gesluierde vrouwen.

Meghan Markle lijkt de vleesgeworden ‘wokeness‘. Ze is bevoorrecht zonder weerga en maakt zich druk over diversiteit, milieu en racisme. Uiteraard niet over echt onrecht in de wereld, zoals sociale ongelijkheid, die volgens de laatste Engelse cijfers hoger is dan ooit.

Ondanks haar overdadige levensstijl en haar (achter de schermen) kennelijk wat dictatoriale trekjes, speelt Meghan Markle de social justice warrior die ons voorhoudt wat wel of niet goed is, zoals: niqab goed, racisme slecht. Maar een prinses die het volk vertelt hoe het moet denken is vooral ouderwets, hypocriet en neerbuigend. Vandaar alle kritiek.

Bondgenoten in de strijd tegen ‘waanzin’

Dat brengt me op de spagaat waarin de linkse pers verkeert: enerzijds traditioneel min of meer republikeins gezind en zeker wars van geërfde rijkdom en privileges, maar anderzijds verplicht om de nieuwe prinses vanwege haar kleurtje – al zie je dat niet – door dik en dun te steunen bij het uitdragen van haar progressieve gedachtegoed. Kritiek op haar moet te vuur en te zwaard worden bestreden, want racisme.

Zoals de Guardian deed in een opinieartikel dat het koningshuis, dankzij Meghan en Harry, een ‘baken van hoop’ noemt. De ondertitel verraadt de agenda van de schrijfster: ‘In the surreal world of post-referendum Britain, our royals can now be considered as a relatively progressive bunch’. Op onnavolgbare wijze krijgt ze het voor elkaar om kritiek op Meghan Markle en haar activiteiten in het über-poshe modeblad neer te leggen bij – tromgeroffel: de brexiteers… Die hebben een verderfelijk klimaat van haat geschapen waarin progressieve royals meer dan ooit nodig zijn: ‘The royals have become potential allies in the rebellion against lunacy…’ Waarbij ‘lunacy’ uiteraard naar brexit verwijst.

Echte waanzin is dat mevrouw Markle een jurk koopt van bijna een ton belastinggeld, en vervolgens haar ‘minders’ -knechten- opdracht geeft iedereen tegen te houden die een foto van haar wil maken in die jurk.

En dat het koninklijke stel weigerde de Engelsen mee te laten kijken naar de doop van hun zoontje, maar wel bijna drie miljoen euro publiek geld spendeerde om hun huis te laten vertimmeren, het al in vlekkeloze staat verkerende ‘Frogmore Cottage’ in Windsor. Laat u vooral niet op het verkeerde been zetten door het woord ‘Cottage‘.

En dat hun buren daar benaderd werden door koninklijk beveiligingspersoneel, om ze te verbieden Harry of Meghan aan te spreken, in het onwaarschijnlijke geval dat ze een van de twee op straat tegen het lijf zouden lopen. ‘Hallo Majesteit’, mocht nog net, maar verder kop houden en wegwezen.

En twee dagen nadat de prins grootmoedig verklaarde dat hij voor het milieu niet meer dan twee kinderen wil, vloog hij per privéjet naar een ‘milieuconferentie’ op Sicilië, waar hij per helikopter voor de deur werd afgezet. Georganiseerd door de woke-miljardairs van Google en bezocht door filmsterren als Leonardo di Caprio, afgeleverd in alles bij elkaar zo’n honderd privéjets en verschillende mega-jachten. Harry gaf daar een lezing en deed dat om mij onbekende redenen op blote voeten. De Britse pers becijferde dat hij 190 bomen moet planten om zijn reis klimaatneutraal te maken…

Hij is vast geen onaardige knul, maar mij komt hij niet over als een groot licht. Behalve aan een militaire academie heeft hij nauwelijks gestudeerd, en hij gedraagt zich in sommige opzichten als een kleuter. Toch spreekt hij een internationale milieuconferentie toe – al is die dan niet bedoeld voor echte mensen, laat staan voor wetenschappers.

Achterhaalde monarchie

Dit alles is niet alleen tekenend voor de ‘celebrifying’ van het koningshuis -zoals dat inmiddels heet, maar ook voor de waanzin van het idee erachter: mensen enorm serieus nemen en ze als boven je gesteld beschouwen, omdat ze in een bepaalde familie zijn geboren. En om niets anders.

Het stompzinnige gejuich in de Guardian over de Windsors als een ‘progressive bunch’ even daar gelaten, is het de vraag of het nep-engagement van de familie Sussex het koningshuis uiteindelijk goed zal doen. Harry’s moeder maakte postuum al bijna een eind aan de monarchie, maar toch is die daar destijds sterker uitgekomen. Vooral dankzij de majesteit, die aangespoord door Tony Blair net op tijd haar archaïsche en egoïstische onverzettelijkheid opzij zette.

De monarchie blijft een relikwie van een middeleeuws klasse-systeem, dat de bevolking als onderdanen – en melkkoeien – ziet, niet als burgers. Maar die burgers willen geen fortuin spenderen aan modieuze wokeness. Die kunnen ze van iedere derderangs acteur ook krijgen, voor niks. De royals moeten glimlachen en wuiven, en hun land vertegenwoordigen in het buitenland. En nergens een uitgesproken mening over hebben, zoals prinses Elisabeth dat prima doet. Want iedereen betaalt mee, niet alleen de mensen die ook zo denken.

Tot slot een citaat uit de Irish Times, die vanuit de republiek de zaak wat nuchterder bekijkt: ‘You cannot sign up to the monarchy and preach progressive politics with credibility’. Inderdaad.