Herman Brusselmans na de rel met Bregje Hofstede

In een gepolijst stukje in Humo blikt Herman Brusselmans terug op de rel met schrijfster Bregje Hofstede tijdens de literaire marathon gehouden in zaal Arminius in Rotterdam.

Herman Brusselmans speelde met het idee dat James Bond een zwarte, obese, lesbische vrouw zou kunnen zijn: ‘Hoe leuk zou het niet zijn als die zich telkens introduceerde met ‘My name is Bond, nigga… James Bond, motherfucker.‘ De rest van het verhaal is bekend. Bregje Hofstede verliet met enkele geestverwanten de zaal. ‘Ik weiger een optreden te doen na een misogyne racist die het n-woord gebruikt. Ik eis tevens dat de organisatie zich onmiddellijk distantieert van deze man’, liet ze optekenen. Een rel was geboren.

In Humo stelt de Gentenaar braafjes vast: ‘Het is duidelijk dat iemand zoals zij, een rabiate feministe, totaal niet om kan met de vaak absurdistische nonsens die ik schrijf.’ ‘Eén of andere loopjongen’ komt op de voorstelling later ‘zijn sympathie voor Bregje betuigen’. Een afgemeten stuk, waar Brusselmans een deel van zijn achterban geruststelt door de lont uit het kruitvat te halen. Opvallend is dat dit de enige column van Brusselmans is die niet achter een betaalmuur wordt geparkeerd. Kreeg Brusselmans de raad van de redactie om in te binden?

De schijnheilige moraal van progressieve nieuwlichters

Brusselmans heeft al een tijdje last van de linkse preutsheid en de schijnheilige moraal van progressieve nieuwlichters. In ThePostOnline – een Nederlandse nieuws- en opiniewebsite van rechtse signatuur waar ook Arthur van Amerongen voor schrijft – neemt Brusselmans geen blad voor de mond. De loopjongen die ‘zijn sympathie voor Bregje’ betuigde, omschrijft hij in ThePostOnline als ’een halve à driekwart allochtoon, met een zweetlip en in z’n broek schijtend van de zenuwen’.

Terwijl Brusselmans in Humo voor zijn doen zich tegenover de Nederlandse schrijfster als een gentleman gedraagt, sleurt hij haar in TPO door het slijk. Naast de grove beledigingen, omschrijft hij haar als ‘een soort van speerpunt … voor de kwakkelende woke-generatie. Ze schrijft onleesbare columns voor het praktisch niet te ontcijferen internetblad De Correspondent.’ Dat durft Brusselmans in Humo niet te herhalen. Vreest hij de cancel culture?

Brusselmans mag dan een karikatuur zijn, hij weet perfect waar zijn grenzen liggen. Vijftig boeken en duizenden columns later weet het Vlaams lezerspubliek wel dat de provocaties van de Gentse veelschrijver ‘een uitgekiende marketingstrategie’ is om te blijven meedraaien in goedkope en erg voorspelbare amusementsprogramma’s, waar hij afgemeten provoceert en nog eens de lachers in het publiek op de hand krijgt door nog eens ‘van achter in de poes’ te debiteren.

‘Woke is foute radicaliteit’

Bregje Hofstede is geen partij voor Brusselmans. In De Morgen krijgt ze bijna twee bladzijden om Brusselmans van weerwoord te dienen. Haar column is een jeremiade van beledigingen en verwensingen die ze de afgelopen weken heeft moeten incasseren. Onleesbaar, vervelend en verwarrend. ‘Bij Brusselmans hoor ik een stem die al eeuwenlang uit ontelbare kelen opklinkt en die bestaande hiërarchieën bevestigt, tussen zwart en wit, vrouw en man. Ik hoor ‘satire’ die schopt naar een groep die toch al, en met reële gevolgen, wordt geschopt’, moraliseert Hofstede.

Het zegt veel over de over het paard getilde wokegeneratie die met een goedkoop en belerend moralisme censuur tracht te installeren.
Zelfs Mieke Vogels (Groen) krijgt er stilaan genoeg van: ‘Woke is foute radicaliteit, de nieuwe preutsheid.’ ‘Ik begrijp die hele woke-beweging niet goed… Wie op café een foute opmerking maakt, wordt weggezet, gestigmatiseerd bijna.’ Redacties en uitgevers laten zich helaas knechten door de heersende, politiekcorrecte moraal. ‘Kranten beven voor cancelbeluste activisten die bij elk scheetje ‘racisme!’ of ‘transfobie!’ krijsen’, schrijft Jamal Ouariachi. ‘Literatuur die iets betekent, zal altijd iemand beledigen of kwetsen.’ De herauten van het vrije woord roepen nu zelfcensuur in.

De vrijbuiter uit Tollembeek

Deze week stelde Urbanus zijn bibliografie – En van waar dit allemaal komt – voor. De legendarische grollen- en grappenmaker uit Tollembeek kreeg destijds tegenkanting op de ‘BRT’ omdat hij tegen de schenen van de kerk schopte. Urbanus is steeds zichzelf gebleven. Vandaag fulmineert hij tegen de overheersende politiekcorrecte moraal. In De Zondag liet hij ooit eens optekenen: ‘Ik heb vroeger vaak gelachen met de pastoors. Ik vind dat ik dan ook het lef moet hebben om met de imam te lachen. Al besef ik dat er risico’s zijn. Die pastoors stonden mij niet op te wachten. Die boden hun andere wang aan.’

Urbanus is geen Brusselmans die zijn mening aanpast aan de omstandigheden of de heersende media. ‘Je moet vandaag goede papieren hebben om nog te lachen met gehandicapten en migranten’, analyseert hij messcherp. Daarmee geeft hij perfect weer wat bij de man in de straat leeft. Urbanus is een vrijbuiter die nog steeds voluit voor zijn mening staat, ook al wordt hij door de media verbannen. ‘Wie uit lafheid woorden en gedachten inslikt, is medeplichtig aan intellectuele stagnatie’, besluit Jamal Ouariachi.