Herman De Croo, het vleesgeworden achterhoedegevecht!

Herman De Croo is best een grappige kerel, zo weggeplukt uit de periode van Daens, waar de Franstalige bourgeoisie de plak zwaaide en meende dat de Vlaamse werkman als ‘Untermensch’ ‘genetisch’ voorbestemd was om de superieure Franse cultuur te ondergaan. Herman De Croo is een groot liefhebber van de Franse cultuur. Niks ergs. Alleen is hij zich niet voor honderd procent bewust dat we intussen 100 jaar verder zijn. Vlaanderen is momenteel één van de rijkste regio’s van de wereld en streeft naar meer autonomie.

Een garnituur van het belgicisme

Herman De Croo heeft een autobiografie geschreven: Geworteld in het leven. Hij is de langst zetelende volksvertegenwoordiger van het land. In 1964 werd hij burgemeester van Michelbeke en vier jaar later volksvertegenwoordiger. De Croo heeft zich altijd geprofileerd als een vurig verdediger van het belgicisme. Hij stond paraat om het koningshuis in moeilijke tijden bij te staan. Voor zijn verdiensten werd hij minister van Staat en verheven tot Grootofficier in de Leopoldsorde. De Croo heeft zich de laatste jaren laten opvallen door enkele chagrijnige aanvallen op het Vlaams-nationalisme, dat hij omschreef als een verzameling andersvaliden. Later bood hij voor deze vernederende vergelijking zijn verontschuldigingen aan de andersvaliden aan. Met zijn publicatie in 2008 – België Barst? – zorgde hij amper voor een rimpeling op het politieke water.

Een nieuw paradigma

Met De Croo sluiten we eindelijk het oude belgicistische paradigma af waar de Belgische structuren de mentale politieke denkkaders bepaalden. Vele duizenden anonieme flaminganten, Vlaamsgezinden, hebben decennia gestreden voor gelijke en volwaardige rechten in dit Vlaams-onvriendelijk koninkrijk. Intussen is ‘de oude communautaire strijd’ voor erkenning van het Nederlands en gelijke rechten gestreden. Wie vandaag beweert dat de Vlamingen nog steeds onderdrukt worden door de dominantie van de Franstaligen, is al even nostalgisch als De Croo. De Vlaamse beweging is decennia opgekomen voor de taalrechten en de sociale, politieke, economische en culturele opwaartse mobiliteit. Daarin is ze grotendeels geslaagd.

Binnen het nieuwe paradigma komt de nadruk te liggen op de uitbouw van een eigen natiestaat, met volwaardige politieke instellingen en economische bevoegdheden. De ontwikkeling van een eigen volwaardige Vlaamse ruimte wordt gefnuikt door de ondoorzichtige Belgische structuren met hun politieke en institutionele grendels. Daarbij komt nog dat de context zich niet langer beperkt tot de federale ruimte. De internationalisering en de globalisering zet zich tot in de ‘Dorpsstraat’ fors door, wat voor Vlaanderen een extra uitdaging betekent. Eén voorbeeld maar: in een aantal binnensteden zal straks meer dan de helft van de kleuterscholen bestaan uit kinderen met een allochtone achtergrond. Een flink deel van deze kinderen hebben ouders die werkloos en onvoldoende geschoold zijn om vlot aan het maatschappelijk verkeer te kunnen deelnemen.

De eindstrijd…

Om tot de voltooiing van de eigen natiestaat te komen, zal het nieuwe paradigma tot diep in de Vlaamse samenleving moeten doordringen. Volgens Miroslav Hroch is daar een massabeweging voor nodig, die in staat is om een vertaling te geven aan de sociaaleconomische noden van het volk. Maar daar mangelt het. Nog nooit waren de vertegenwoordigers van de Vlaamse ontvoogding zo talrijk, maar was ‘de institutionele lethargie’ zo groot. We hebben Herman De Croo niet langer nodig om stokken in de institutionele ontvoogdingsmachine te steken. We doen dit zelf wel. De N-VA-ministers slepen zich van het ene incident naar het andere en hanteren steeds meer een crisiscommunicatie om de schade te beperken. Het grote wervende verhaal over het confederalisme maakt plaats voor een incidenten- en agitatiepolitiek, waarbij details tot grote politieke problemen worden uitvergroot. Zo gaat alle aandacht naar een paar honderd transmigranten, een studentenclubje dat zich te goed doet aan ranzige en aangebrande humor, een moslimschool in Genk en de vervolging van illegale migranten. Naar de verdere uitbouw van de Vlaamse instellingen en de verdere ontmanteling van de Belgische structuren gaat vrijwel geen belangstelling meer. Het ‘project Vlaamse staat’ mag niet worden zoals het Walhalla: onaards en een fetisj voor mensen met een missionarisijver. Daarmee zouden we Herman De Croo al te veel eer aan doen.