Hernieuwbare energie: een duurzame mythe

In weerwil van de dagelijkse hoeraberichten uit China en andere exotische landen, leveren hernieuwbare energie zoals wind- en zonne-energie vandaag niet eens 1% van alle energie die de mensheid nodig heeft. Een prognose van het International Energy Agency (IEA) stelt dat in het beste geval tegen 2040 2,4% van de wereldwijde energiebehoefte zou worden gedekt door wind- en zonne-energie.

Het is geen groot geheim dat de zon niet altijd schijnt en de wind niet altijd waait. Net daarom kan geen enkele zonne-energie- of windmoleninstallatie zonder een back-up van een fossiele of nucleaire installatie. Dat maakt de droom van volledig hernieuwbare energieopwekking al van bij het begin onbetaalbaar. Toch denkt onze Vlaamse regering daar anders over en programmeert ze de energieomslag en het stroomversnellingsplan. Vlaanderen dreigt zo minstens 30 miljard van ons belastinggeld over de balk te gooien.

Voortrekker van deze heilloze welvaartsvernietiging is Vlaams minister van Energie Bart Tommelein. Hij wordt daarin volledig gesteund door zijn partij Open Vld. Blijkbaar trekken liberalen tegenwoordig volop de kaart van een centraal aangestuurde planeconomie.

Een ongemakkelijke waarheid

Al Gore gaf onlangs toe dat zelfs indien alle landen het “niet bindende Parijse klimaatakkoord” zouden naleven, dit niet het minste verschil zou maken voor de temperatuur op onze aarde. Het zou de gemeenschap wel 100 biljoen kosten.

De queeste naar 100% hernieuwbare energieopwekking is een stokpaardje van professor Mark Jacobson van de Amerikaanse Stanford University. Hij is hierdoor al lange tijd de media-darling van alles wat groen en links is. Wetenschapper  Christopher Clack maakte samen met 20 coauteurs, waaronder vermaarde klimaatalarmisten en ecologisten, de studie van Mark Jacobson met de grond gelijk. Jacobsons antwoord op de kritiek? Een proces aanspannen tegen de wetenschappers die hem onderuit haalden.

Ondertussen stapelen studies zich op die bewijzen dat 100% hernieuwbare energieopwekking onhaalbaar is. Fork en Koningstein, ingenieurs van Google, toonden aan dat hernieuwbare energie niet werkt. Dertien Zweedse academici van de “Royal Academy of Sciences” legden windenergie over de knie. Hopkirk en Ferroni hebben een rapport geschreven over het negatieve rendement van zonnepanelen. En dan zwijgen we nog over het onoverwinnelijke schaalprobleem van wind- en zonne-energie dat energiespecialist Robert Bryce van het Manhattan Institute blootlegde.

Eén van de meest in het oog springende rapporten was dat van Tom Tamarkin. Zijn boek The Green Mirage is een echte reality check voor iedereen die in  hernieuwbare energie gelooft. Enkele cijfers uit zijn rapport: om alle elektriciteit te produceren die de VS nodig heeft (dus slechts 1/5 van alle energie die nodig is om de VS te laten functioneren) is er een oppervlakte van 29,3 miljard m² zonnepanelen nodig. Dat is, aldus Tamarkin, ongeveer de oppervlakte van de staten Maryland en Delaware tezamen. De kostprijs zou 15.000 miljard bedragen en je zou 929 jaar nodig hebben om dit werk uit te voeren, als je één paneel per seconde zou plaatsen.

Alles heeft zijn prijs

China geldt als het lichtende voorbeeld op vlak van hernieuwbare energie. Nochtans bouwt het land elke tien dagen een steenkoolcentrale, heeft het 200 nucleaire installaties in de pijplijn zitten en plant het ultra-hoogspanningslijnen om stroom te leveren aan Europa. Nadat de Chinezen al de productie van goederen overnamen, popelen ze om ook onze energieproductie over te nemen. Maar liefst 80% van alle zonnepanelen wereldwijd worden gemaakt in China en Taiwan. Het verhaal dat België, en bij uitbreiding Europa, energieonafhankelijker zal zijn dankzij meer windmolens en zonnepanelen is dus een wrange karikatuur.

Ook op het vlak van werkgelegenheid speldt men ons iets op de mouw. Men heeft berekend dat er in de hernieuwbare energiesector per geleverde hoeveelheid elektriciteit tot 70 maal meer mensen tewerkgesteld zijn dan in de fossiele of nucleaire sectoren. Een beter argument om niet voor hernieuwbare energie te kiezen is ondenkbaar.  Maak één auto per maand per arbeider of maak diezelfde auto met 70 mensen. Dat laatste is gewoon onbetaalbaar. In Duitsland zijn er ondertussen al 600.000 gezinnen die in energiearmoede leven. Volgens minister Tommelein is dat een droom die wij in Vlaanderen moeten nastreven. Dit komt echter neer op de armsten nog armer maken. Tot daar de geneugten van het sociaal-liberalisme.

Maar ook het milieu betaalt een prijs. Een recente studie gaf aan dat tegen 2050 windmolens voor 43 miljoen ton onverwerkbaar afval zullen zorgen. Voor de miljoenen vogels en vleermuizen die sneuvelen in de wieken van deze vogelhakselaars of voor de walvissen wiens sonar wordt verstoord door het gezwaai en lawaai springt geen enkele activist in de bres. De enorme milieuschade in China door de ontginning van  zeldzame metalen en neodymium? Dodelijke ontploffingen of het ronduit toxische productieproces van zonnepanelen? Vogels die in de lucht gebraden worden door zonnespiegels? Een ver-van-mijn-bed-show voor de ecologisten en geen enkele journalist van de gevestigde media die dit verhaal brengt.

De echte waarheid

Milieuactivisten in het Westen geven geen zier om het milieu. Het enige waar deze hippe, egoïstische, latte macchiato slurpende en quinoa knabbelende vegetariërs om geven is hun lokale stedelijke habitat. Ga eens een kijkje nemen nadat ze hun festivals als een stort hebben achtergelaten en je kan het gebrek aan respect voor milieu, dier en omgeving met eigen ogen vaststellen. Elke rechtgeaarde ecologist die het resultaat van hun betogingen voor het redden van de planeet aanschouwt, huilt zich de ogen uit het hoofd.

Ze weigeren toe te geven dat die “onvermijdelijke” opwarming er niet zal komen en dat de mens er sowieso geen invloed op heeft. En deze idée fixe werkt zo verlammend, net omdat anders hun politiek correcte, misantropische wereldbeeld volledig zou instorten.

Maar blijkbaar zijn ze zo luid, onverdraagzaam en intimiderend en tellen ze zoveel bevriende activistische journalisten onder hen, dat bijna alle politici er als schoothondjes achteraan hollen. VS-president Donald Trump bewees echter dat dit niet nodig is. Het wordt hoog tijd dat ook hier de hysterische ecobullies op hun plaats worden gezet.