Het abces en de etter

Ministers en allerhande politici die elkaar nogal bruut bekampen via Twitter. Vuilbekkerij bij de dood van een tiener op een krantensite. Hoeraberichten wanneer een Jood blijkt aangereden in een stad op een andere site. Plezier onder het bericht dat een politicus aan een ziekte is overleden. Wat is dit toch voor een tijd?! Zijn we dan alleen maar onbeschofter en onbeschaafder geworden?

1935. Degrelle was 25 toen hij met veel branie de katholieken toesprak. Hij hekelde de gevestigde orde. Hekelen? Zelf noemde hij het ‘aan stukken hakken’. Oud-minister Paul Berryer wierp hij toe dat hij ‘paddenogen’ had en senator Gaston Philips was ‘een levend uitwerpsel’. 300 aanhangers juichten Degrelle enthousiast toe. Ze gingen de oude garde ‘een trap tegen hun kont’ geven. Paul Segers, minister van Staat, wilde de herrieschopper het zwijgen opleggen. ‘Zwijg! Ik ben aan het woord en ik blijf aan het woord!’, tierde Degrelle. De banden tussen de financiële wereld en top van de Katholieke Partij zaten hem, net als vele gewone mensen, ernstig dwars. Zijn term ‘banksters’ (bankiers-gangsters) ging erin als zoete koek.

Degrelle kende groot electoraal succes een jaar later. Maar wanneer hij in hetzelfde jaar snoefde dat hij Brussel zou inpakken met een mars –  naar het voorbeeld van Mussolini – moest hij verkroppen dat er maar een 3 000 man opdook. Hij rekende op 250 000 mensen, maar zijn pas gesloten akkoord met het VNV deed velen thuisblijven. Zijn staatsgreep was mislukt. Het leverde hem wel een verkeersboete op.

België was in volle crisis. Vuilbekkerij sloeg aan als vernieuwing tegenover de stijfdeftigheid van de heersende politici. Hij noemde die klasse een ‘abces’ dat hij moest opensnijden om ‘alle etter te laten uitlopen’.

Waarom deze geschiedenisles? 81 jaar nadat Leon Degrelle op het congres van de katholieke partij van België het spreekgestoelte had opgeëist, waart zijn retorische geest rond op het internet. Blader virtueel door de reacties op allerhande sites en u ziet hem opspringen uit elke regel. ‘Vers l’avenir’ zongen de rexisten, ‘de tijd spoed heen’ klonk het in het Nederlands.

‘O tempora o mores!’, denk ik dan. Al die vuilbekkerij en de reacties daarna, als het mogelijk is: laat deze kelk aan mij voorbijgaan.