Het cordon en de ‘liberale waarden’

Gisteren presenteerden Hendrik Vuye en Veerle Wouters op Doorbraak al een interessante juridische beschouwing rond het fameuze cordon sanitaire (‘Een schutkring rond het cordon sanitaire?’). Het loont ook de moeite de argumenten zelf te analyseren van de verschillende partijen om die schutkring in stand te houden. Deze van de Vlaamse liberalen bijvoorbeeld, toch de zelfverklaarde kampioenen van de vrijdenkerij. Gwendolyn Rutten, voorzitster van Open Vld, heeft laten weten dat er geen sprake kan zijn van bestuursakkoorden met aan het Vlaams Belang gelinkte partijen. In naam van de democratie, de rechtstaat, de tolerantie, het humanisme en wat nog allemaal voor moois. Zoveel politieke edelmoedigheid, dat vraagt om een nadere beschouwing.

Lepralijders

Reporters

Jos Geysels, peetvader van de Vlaamse pococratie

Het cordon sanitaire is, zoals bekend, een vondst van minister van staat Jos Geysels, die ik in mijn boek De Langste Mars ‘een groene fascist’ noem, wat enige consternatie in politiek-correct Vlaanderen veroorzaakte. Na een recent Terzake-interview, waarin de man het cordon verdedigde en heel de tijd met de Mensenrechtenverklaring stond te zwaaien, ben ik minder dan ooit geneigd om mijn kwalificatie te herzien. Geysels is ook de man die als voorzitter van boek.be de uitsluiting uit de Antwerpse Boekenbeurs bekrachtigde van de aan het VB gelinkte uitgeverij Egmont. Daarmee werd het politieke cordon ook een intellectuele censuur die heel het Vlaamse culturele universum een onwelriekend odeur van pococratie gaf. Want de uitgevers, de boekhandels en de recensenten volgden gedwee. Een rechtbank maakte ondertussen brandhout van deze uitsluitingsmaatregel, als zijnde een inbreuk op het recht op vrijemeningsuiting. Oeps.

Anderzijds staat het electoraal opvrijen door Groen van de moslimgemeenschap, waar onze democratische waarden allerminst worden gekoesterd (meer dan de helft plaatst de sharia boven onze grondwet, zoals uit een onderzoek bleek), in een bizar contrast met de groene definitie van een ‘democratische partij’ waar telkens weer één partij netjes buiten valt. Het cordon is op maat gemaakt van die ene partij, en heeft veel verdere consequenties gehad dan louter politieke. Er zitten namelijk ook sociale en menselijke aspecten aan vast.

Dat men niet snapt –of wil snappen- dat dit soort bricolage beneden elk democratisch fatsoen is, getuigt niet van veel politieke helderziendheid en nog minder van empathie. We noteren in dat verband ook de uitspraak van VB-voorzitter Tom Van Grieken dat Groen-voorzitster Meyrem Almaci tot op vandaag weigert hem een hand te geven, als gold hij een middeleeuwse lepralijder. Dat soort lichaamstaal vind ik eigenlijk minstens even ranzig als de rest van het politieke uitsluitingsverhaal dat zogezegd enkel om het weigeren van bestuursakkoorden zou gaan: een opponent in een debat weigeren te groeten omwille van zijn politieke overtuiging, hoe ver staat dat eigenlijk van het verhaal waarin een Ryanair-passagier begon te schelden omdat hij naast een gekleurde dame moest zitten? Of de vertegenwoordiger van de Brusselse Islampartij die in Terzake oogcontact vermeed met zijn vrouwelijke gesprekspartner, zijnde Zuhal Demir?

Dat neemt niet weg dat een bepaalde strekking binnen het VB, met name rond Filip Dewinter, dat cordon nog steeds als een levensverzekering beschouwt, zoals Vuye en Wouters terecht opmerken. Dewinter is dan ook de grootste objectieve bondgenoot van de schutkringideologen: zolang Van Grieken daar niet mee afrekent, zullen ze weinig moeite hebben om hun punt te maken, ook al zijn de argumenten nog zo krom.

‘Tirannie van de meerderheid’

Een citaat waar je ook klokkenluiders mee monddood kan maken

Vandaag is dus de grootste cordon-megafoon overgenomen door de Open Vld die zich beroept op ‘liberale waarden’. In een Knack-opiniestuk van twee Jong-VLD’ers worden we ingewijd in het hoe en wat van deze waarden. Zoals te verwachten een tamelijk mistig amalgaam rond individualisme en humanisme ‘met erkenning en respect voor diversiteit en meerlagige identiteiten’, waarbij de verboden partij ook maar meteen als ‘autoritair’ en ‘totalitair’ wordt weggezet. Dat is makkelijk en kost niets. Is er iemand tegen het humanisme, behalve onze islamitische medemens?

Interessant wordt het, als de term ‘tirannie van de meerderheid’ valt: alleen als de kiezer voor de ‘juiste’ partijen stemt, heeft zijn stem ook een morele geldigheid. Af en toe valt er een verkeerde uitslag uit de bus en heeft het volk ongelijk. Dan moeten de liberale waarden die uitslag herwegen. Worden er bijvoorbeeld lieden gekozen die ooit hun zelfgemaakte chocomousse met negerkopjes hebben aangekondigd, dan is de uitslag per definitie ongeldig en wordt de schutskring getrokken rond de kok én de verzamelde meeëters.

In die herweging wordt het volk gezien als politiek onbekwaam, want het ‘geeft een signaal’ door op een foute partij te stemmen, waarna de fatsoenlijke partijen dat signaal moeten oppikken, lezen en de kudde terug op het rechte pad krijgen. Lees: in het zog van de traditionele partijen. Met name is Guy D’haeseleer in Ninove een rattenvanger die 40% van de stemmen haalt door leugens te verspreiden en gore moppen te vertellen, waarna de ‘ernstige’ politici de rattenvanger de woestijn moeten insturen. Wat voor een vreselijk paternalisme is dat? Dat is helemaal niet wat de veel geciteerde Karl Popper bedoelde met zijn devies dat we niet tolerant hoeven te zijn tegenover intolerantie (‘The Open Society and Its Enemies’, 1945).

Popper richtte zijn pijlen vooral op de ideologen van het nieuwe absolutisme die tijdens en na de Verlichting opdoken, met name G.W.F Hegel en Karl Marx, de ene de pleitbezorger van een soort Pruisisch staatsraison waarin het latere fascisme kiemde, de andere van de klasseloze maatschappij die met geweld moest verwezenlijkt worden. Paul Cliteur voegt daar vandaag in zijn nieuw boek een derde variant van een antidemocratische wereldbeschouwing aan toe, namelijk het islamofascisme, het religieuze totalitarisme dat in veel opzichten de twee vorige combineert.

Morele suprematie

Reporters

Misvallen chocomousse, nu al hét politiek feit van het jaar

Maar Forza Ninove in naam van Karl Popper ‘ondemocratisch’ noemen, is gewoon afbreuk doen aan de realiteit van sociale achterstelling en verloedering waar de ‘democratische’ partijen allemaal overheen keken, bezig als ze waren met zichzelf en hun machtsbasis.

Je zou denken dat juist liberalen de bakens van de vrijheid breed uitzetten voor andersdenkenden, op voorwaarde dat die ook de vrije mening van hun medeburgers en het open debat respecteren. Niet dus. Zuinig en benepen wordt alles afgemeten aan de maatstaven van de politieke correctheid, verengt men zoveel mogelijk de krijtlijnen van het debat, en wordt er een Popper-citaat bij gesleurd om het een schijn van academisch serieux te geven.

De essentie is, dat Open Vld vandaag zelf een marginale partij is geworden die hopeloos boven haar gewicht bokst, en daarom op zoek gaat naar een label van morele suprematie. Je hoeft niet met veel te zijn om gelijk te hebben. Klinkt dat bekend in de oren? Ja, dat was na ’68 het strategische ordewoord van links en het zogenaamde cultuurmarxisme, het opvoedingsproject waarmee het onwillige, domme volk door een verlichte elite zou ‘belezen’ worden.

Gwendolyn Rutten heeft dat devies nu overgenomen, en orakelt alsmaar dat ze in naam van de liberale waarden geen coalities zal dulden die het fameuze cordon sanitaire doorbreken. Liever de democratie wat smaller maken en een deel van het electoraat uitsluiten, dan een ‘tirannie van de meerderheid’: voor Gheysels en het opkomende Groen was dat een briljante zet begin de jaren 90, maar we zijn ondertussen 2018, we kennen ondertussen de echte vijanden van de democratie, en rechts is intellectueel veel mondiger en erudieter geworden. Zie Sid Lukkassen e.a.

De cordonlogica heeft, ongeacht wat er in Ninove gebeurt, zijn houdbaarheidsdatum overschreden en daar kan de charmante Gwendolyn niets aan doen, hoe driftig ze ook zwaait met haar boekje ‘Nieuwe Vrijheid’ dat al evenzeer bulkt van het ondraaglijk lichte gehumaniseer.

Open Vld zal daarom, de Duitse FDP achterna, binnen afzienbare tijd aan haar politieke irrelevantie ten onder gaan. De N-VA is gaan lopen met het economisch-liberale gedachtegoed, terwijl de linkerzijde, en vooral Groen, het monopolie op de morele superioriteit nooit zal opgeven. Wat rest is schamele Gutmensch-retoriek waar niemand wat aan heeft en die ons ook geen millimeter verder helpt inzake samenlevingsopbouw en herstel van die veelbesproken Verlichtingswaarden. Het zogenaamde populisme doorprikt de bubbel waarin de politieke fatsoensrakkers zich hadden opgesloten. Een cordon kan je altijd van twee kanten bekijken: wie uitsluit, sluit ook zichzelf op in het grote gelijk. Karl Popper dringend herlezen, zou ik zeggen. En beter.