Het flou artistique van Sihame El Kaouakibi

Een Belgisch-Marokkaanse Open Vld-vrouw die losjes met subsidies voor haar Antwerpse dansacademie blijkt om te gaan, waarbij behoorlijke sommen doorlekten naar privébedrijfjes die ze beheert: het verdienmodel van Sihame El Kaouakibi, tussendoor ook nog Vlaams parlementslid (al schittert ze daar al maanden door afwezigheid), is al een paar weken voer voor veel commentaar.

Sinds drie bestuursleden van de vzw het boekhoudkundig flou artistique voor bekeken hielden en de Antwerpse ondernemingsrechtbank inlichtten, valt er elke dag wel een lijk uit de kast: mevrouw El Kaouakibi combineerde haar functies van allochtoon rolmodel, extreem-linkse activiste, ‘sociaal onderneemster’ en intendant van het socio-artistiek project Let’s Go Urban met iets teveel creativiteit. Tot en met een door de vzw bestelde keuken die op een andere plek terecht kwam, kwestie van nog snel de resterende subsidiepot leeg te maken.

Effectief viel deze vzw als ‘integratieproject’ fameus in de subsidieprijzen, zowel vanwege de Vlaamse gemeenschap als de Stad Antwerpen, die ook de bouw van een groot atelier/theaterzaal bekostigde. Allerlei mecenassen, naast artistieke apostelen van de multicultuur als Luc Tuymans, schoten diep in hun portefeuille om de kas te spijzen. Helaas blijken vzw en bedrijfjes één groot kluwen. Het lijkt erop dat hier iets teveel de andere kant werd uitgekeken.

Slachtofferbeeld

Op zich is er met sociaal ondernemen (een bedrijf opstarten met een bepaalde missie, zoals het tewerkstellen van mindervaliden of de integratie van allochtone jongeren) niets mis. Dat die bedrijven ergens ondersteund worden, is ook nog verdedigbaar gezien de socio-culturele meerwaarde.

Maar El Kaouakibi richtte die bedrijven op zonder degelijk business plan en ging steeds dieper in het rood, waarbij Let’s Go Urban de non-profit-façade en cash cow werd. Met regulier ondernemen heeft dat nog weinig te maken: Let’s Go Urban is in de eerste plaats een subsidiefuik waaruit de bekomen toelagen naar verschillende bedrijfjes wegstromen, die voor de rest nauwelijks een cash flow of eigen commerciële activiteit lijken te hebben, en luisteren naar hippe namen als A Woman’s View (consultancy), Wannacatch (communicatie) en Wannawork (interim). Het zijn dus satellieten rond het goede doel, waarbij men zich afvraagt wat het doel is en wat het middel.

En voor u nu denkt dat ik het hier puur op aangeschoten wild gemunt heb: de verantwoordelijken achter dit flou artistique zijn de politici die deze Belgisch-Marokkaanse ‘onderneemster’ hypeten als rolmodel, toonbeeld én uitdrager van diversiteit. Haar mentor Bart Somers in de eerste plaats, maar ook de Stad Antwerpen, door N-VA, SP.A en Open VLD bestuurd, die wel erg gul met subsidies over de brug kwam om zich een weldenkend-progressief aureool toe te eigenen, tegen racisme, discriminatie en tutti quanti.

Deze ideologische premisse, die onlosmakelijk verbonden is met allerlei slachtofferbeelden en veronderstelde hersteloperaties jegens de allochtone medemens, maakt dus dat een jonge gekleurde vrouw met kroeshaar — ik zal het even onomwonden stellen — carte blanche krijgt, no pun intended, om met overheidsgeld jongeren te ‘empoweren’ via een vzw die lekte als een zeef.

Het is heel die sfeer van politiek correcte pudeur die fenomenen als El Kaouakibi creëert en malversaties gedoogt. Al in 2015 voelden drie weldoeners, die geld voor haar rond haalden, nattigheid en tekenen van belangenvermenging tussen haar socio-cultureel project en de bedrijfjes. Ze maakten het geld over, zwegen en vertrokken. Het is een langlopend verhaal van té veel goodwill en te weinig eis tot transparantie, in de eerste plaats, ik herhaal het, omdat El Kaouakibi als uithangbord van de multicultuur een vorm van onschendbaarheid genoot. Mensen zwegen, ook wie meer wist, uit schaamte en schrik om politiek aan de ‘foute’ kant terecht te komen. Tot nu dus.

De stad Antwerpen moet als hoofdsponsor toezicht krijgen in het dagelijks bestuur van Let’s Go Urban, en het planetarium van bedrijfjes worden losgeweekt van het subsidievehikel. Werk voor revisoren. Voor de rest dienen niet alleen boekhoudkundige maar ook politieke lessen getrokken uit dit verhaal, temeer omdat mevrouw El Kaouakibi zelf voor geen politieke uitspraak verlegen zat: een dubbele moraal die mensen met een allochtone achtergrond ‘positief discrimineert’, wreekt zich vroeg of laat.

Er wordt gefluisterd dat ze zou verkassen naar Groen. Dat zal een opluchting zijn voor de zich steeds verder in de gracht rijdende Open Vld. Aan de overkant weerklinkt applaus voor zoveel zelfvernietigingsdrang.